Photo by Carlos Becerra/Anadolu Agency/Getty Images/Ideal Image
Του Γιάννη Κουζηνού
Η σημαντικότερη είδηση της Παρασκευής ήταν η ανακοίνωση από το Εθνικό Εκλογικό Συμβούλιο των όρων και του χρονοδιαγράμματος για την διεξαγωγή της δεύτερης φάσης για το δημοψήφισμα ανάκλησης. Είναι σημαντικό εδώ να σημειώσουμε ότι η ανακοίνωση, που έγινε για μια ακόμα φορά με μεγάλη καθυστέρηση, δεν έγινε όπως συνηθίζεται όλα αυτά τα χρόνια μέσω μιας συνέντευξης Τύπου, αλλά με ένα δημοσίευμα δέκα γραμμών στις μέσα σελίδες μιας εφημερίδας.
Η τακτική αυτή δημιουργεί μεγάλα ερωτηματικά αφού η διενέργεια του δημοψηφίσματος ανάκλησης είναι το μεγαλύτερο θέμα ενδιαφέροντος για τον λαό στην Βενεζουέλα. Στο άρθρο μου την Παρασκευή (Η Ζωή με Εθνικό Νόμισμα και 700% πληθωρισμό) έγραψα σαν υστερόγραφο και σαν είδηση της τελευταίας στιγμής το περιεχόμενο της ανακοίνωσης και για οικονομία χώρου δεν θα το επαναλάβω. Το βασικό συμπέρασμα είναι ότι οι όροι που αντισυνταγματικά επέβαλε το Εθνικό Εκλογικό Συμβούλιο (άρθρο 72) όχι μόνο καθιστούν αδύνατη την διενέργεια του δημοψηφίσματος πριν την κρίσιμη ημερομηνία της 10ης Ιανουαρίου, αλλά και αδύνατη την επίτευξη του στόχου συλλογής υπογραφών ίσες με το 20% όχι των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων ,αλλά το 20% σε κάθε πολιτεία ξεχωριστά. Με αλλά λόγια έστω και σε μια πολιτεία να μην επιτευχθεί o στόχος, δεν προχωράμε στο δημοψήφισμα.
Για να είμαστε ειλικρινείς, κανένας δεν περίμενε τίποτα άλλο από το πλήρως ελεγχόμενο “ανεξάρτητο” Εθνικό Εκλογικό Συμβούλιο και το μπαλάκι πλέον πέρασε στα χέρια της αντιπολίτευσης που πρέπει να πάρει σύντομα αποφάσεις για τις επόμενες κινήσεις της. Η πρώτη αντίδραση ήταν μια συνέντευξη Τύπου του Γενικού Γραμματέα του Συνασπισμού της αντιπολίτευσης Jesus Chuo Torrealba που αφού πρώτα κατήγγειλε την μεθόδευση και τους απαράδεκτους όρους από το CNE, επέβαλε σιγή ασυρμάτου και ζήτησε να μην γίνονται δημόσιες ανακοινώσεις από τα μέλη του Συνασπισμού ως την Δευτέρα που θα ανακοινωθούν οι συλλογικές αποφάσεις. Η σιγή ασυρμάτου δεν τηρήθηκε με ευλάβεια για να πούμε την αλήθεια, αφού κυρίως στα κοινωνικά δίκτυα εμφανίστηκαν δηλώσεις και γνώμες ηγετών του Συνασπισμού της αντιπολίτευσης για το ποιές πρέπει να είναι οι επόμενες κινήσεις.
Μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση υπάρχει και o διχασμός της κοινής γνώμης, των υποστηρικτών της αντιπολίτευσης που χωρίζονται σε δυο στρατόπεδα. Στο ένα στρατόπεδο ουσιαστικά πιστεύουν ότι όλη αυτή η καθυστέρηση αντίδρασης είναι δείγμα ότι δεν υπάρχει δυνατή ηγεσία και ότι δεν έχουν διαμορφώσει ακόμα την απαραίτητη τακτική αντιμετώπισης μιας κατάστασης που ουσιαστικά ήταν αναμενόμενη. Σε αυτή την ομάδα πολιτών ανήκουν και όσοι πιστεύουν ότι οι κινητοποιήσεις πρέπει άμεσα να πάρουν πολύ πιο δυναμική μορφή, αφού οι συνηθισμένες ειρηνικές πορείες διαμαρτυρίας, όσο μαζικές και να είναι, ουσιαστικά δεν φέρνουν κανένα αποτέλεσμα. Από την άλλη πλευρά όμως υπάρχουν πολίτες που θεωρούν ότι είναι καλό να μην βγαίνουν βεβιασμένες αποφάσεις λόγω των καταστάσεων και ότι το καθεστώς μπορεί να πέσει κάτω από την πίεση της μεγάλης πλειοψηφίας που υπάρχει πια στην κοινωνία με μαζικές ειρηνικές διαδηλώσεις.
Προβληματίστηκα πραγματικά γράφοντας αυτό το κείμενο, αφού για μια ακόμα φορά ο στόχος μου δεν είναι να επικρίνω τις τακτικές της αντιπολίτευσης αφού είναι ξεκάθαρη η θέση μου ότι, σαν κάτοικος στην Βενεζουέλα θεωρώ ότι το μόνο που μπορεί να βγάλει την χώρα από την τραγική θέση που βρίσκεται, είναι η αλλαγή της κυβέρνησης όσο πιο σύντομα γίνεται και η αλλαγή ριζικά των πολιτικών που εφαρμόστηκαν τα τελευταία 17 χρόνια. Ταυτίζομαι με άλλα λόγια με τον στόχο, αλλά όχι πάντα με την τακτική. Προσωπικά πιστεύω ότι o καιρός που όλες οι κινήσεις τις αντιπολίτευσης θα έπρεπε να είναι μέσα στο Κοινοβούλιο που κατέχουν την απόλυτη πλειοψηφία και με ειρηνικές διαδηλώσεις έχει περάσει ανεπίστρεπτη.
Το προσπάθησαν με αυτό τον τρόπο για πολύ καιρό χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Αντιθέτως το καθεστώς σκληραίνει την στάση του, προχωράει σχεδόν καθημερινά σε συλλήψεις πολιτικών ακτιβιστών, χρησιμοποιεί και ελέγχει απόλυτα τις αποφάσεις των δικαστηρίων και του CNE και γενικά κινείται εξω απο από τα πλαίσια της Συνταγματικής νομιμότητας. Πώς λοιπόν αντιμετωπίζεις ένα καθεστώς που έχει αποδείξει ότι είναι διατεθειμένο να χρησιμοποιήσει ακραία βια ενάντια σε κάθε αντίθετη φωνή; Πως μπορείς να κάνεις λογικό διάλογο με τους εκφραστές της παραφροσύνης;
Η απάντηση νομίζω είναι στα λόγια του πολιτικού κρατουμένου, Leopoldo Lopez, που μέσα από τα σίδερα της φυλακής ζητάει πλέον την εφαρμογή του άρθρου 350 του Συντάγματος της Βενεζουέλας που μιλάει για υποχρέωση των πολιτών να ρίχνουν όποιο καθεστώς δεν σέβεται τις Δημοκρατικές αρχές και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ο Leopoldo Lopez και η ακτιβίστρια γυναίκα του Lilian Tintori επισημαίνουν ότι ήρθε η ώρα για ανυπακοή και γενικευμένες απεργίες μέχρι η κυβέρνηση να δεχτεί την διεξαγωγή του δημοψηφίσματος γρήγορα και χωρίς εμπόδια. Η θέση τους αυτή έχει μεγάλη πέραση στον κόσμο αλλά και μέσα τον Συνασπισμό της αντιπολίτευσης και μένει να δούμε την Δευτέρα ποιες θα είναι οι τελικές τους αποφάσεις.
