Η γείτων χώρα έχει το δικό της ημερολόγιο, που παραμένει απαράλλαχτο εδώ και δεκαετίες:
Τα καλοκαίρια οι άνθρωποί της δεν πάνε για μπάνια στις παραλίες, αλλά προτιμάνε τη φωτιά και το σίδερο! Ετσι έγινε το καλοκαίρι του 1922, τον Σεπτέμβριο του 1955, τον Ιούλιο του 1974.
Το φθινόπωρο βάζουν την ουρά κάτω από τα σκέλια και ζητάνε σε επίσημες τελετές συγγνώμες, όπως εκείνη της συγγνώμης στην Ελληνική Σημαία τον Οκτώβριο του 1955 μπροστά στο κτίριο της Νομαρχίας της Σμύρνης που μας παραχώρησαν οι χουβαρντάδες γείτονες για να στεγαστεί το ελληνικό προξενείο που βρισκόταν στην προκυμαία της Σμύρνης και κατέκαψαν οι ορδές του αφιονισμένου όχλου.
Στο ενδιάμεσο, για να μην πλήξουμε, βγάζουν τα σκάφη τους για έρευνες στο Αιγαίο: το «Τσαρνταλί» στις 29 Μαΐου του 1974, το «Χόρα» τον Αύγουστο του 1976, το «Σισμίκ Ι» τον Μάρτιο του 1987 και το «Πίρι Ρέις» λίγο νωρίτερα, το «Ορούτς Ρέις» σήμερα... Αλλά και ο χειμώνας δεν τους πήγαινε πάντα, τουλάχιστον εκείνος του 1996, όταν αξημέρωτα της 30ής προς 31η Ιανουαρίου προσάραξε το τουρκικό φορτηγό «Φιγκέν Ακάτ» στα αβαθή κοντά στα ανατολικά Ιμια.
Σαν ανήσυχοι λύκοι, αδιαφόρως χρώματος και ιδεολογικής προέλευσης, τριγυρίζουν γύρω από το μαντρί...
Πλούσια γλώσσα σε συμβολισμούς αλλά και αναθέματα η τουρκική, που γνώρισε τις δόξες της στην εποχή του Λαλέ (της Τουλίπας) επί Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς, ευτελίστηκε στη μετακεμαλική περίοδο με ύβρεις του είδους της γλώσσας Ερμπακάν όταν έβγαινε το «Τσανταρλί» στο Αιγαίο «με τη δύναμη του Αλλάχ ήλθε η στιγμή να δώσουμε ένα μάθημα στο αύθαδες ελληνικό έθνος», του αρχισυντάκτη της «Ουλούς», τον Μάρτιο του 1965, «Δεν είναι εύκολο το βρικολάκιασμά του» αναφερόμενος στον Ελληνισμό της Ανατολής, τις φτηνές απειλές προς τους Ευρωπαίους του γνωστού μας Αλί Μπιράντ στο αγγλόφωνο περιοδικό «World Today» για ανυπολόγιστες συνέπειες στα προβλήματα του Αιγαίου και της Κύπρου με την είσοδο της Ελλάδας στις ευρωπαϊκές κοινότητες, του Ιπεκτσί, που αποκαλούσε γκάφα την προσευχή του Πάπα Παύλου Στ' το καλοκαίρι του 1967 στην Αγια-Σοφιά, με την «Τερζουμάν» την ίδια ημέρα να αποκαλεί τους Παύλο και Αθηναγόρα κοροϊδευτικά «μπασπαπάδες που χρησιμοποιούν τον Ιησού, προφήτη των μουσουλμάνων, και τη διδασκαλία του για να προκαλέσουν λύση του Κυπριακού και νέα σταυροφορία για την πραγματοποίηση της Μεγάλης Ιδέας», για να αφήσουμε κατά μέρος τα συνθήματα στα συλλαλητήρια των εθνικιστών που συχνά περνούσαν στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων.
Ωστόσο, υπήρχε και ο αντίποδας των ολίγων, όπως του διευθυντή της «Χουριέτ», Ερτουγκρούλ Ουζκούκ, που στα τελευταία του Ετζεβίτ φανέρωνε ανησυχία για την ασφάλειά του εξαιτίας της αρθρογραφίας του, κι ευχόταν κάποτε να μπορέσει να ζήσει στην Ελλάδα, αν αναγκαστεί να εγκαταλείψει την Τουρκία, του Μουράτ Μπέλκε της «Ραντικάλ», που έγραφε πως «η Ελλάδα κάνει καλό στην Τουρκία, η οποία βρίσκεται σε διαρκή φρενίτιδα», για να συμπληρώσει ότι «έχουμε ανάγκη αυτή τη φαγωμάρα, είμαστε υπέροχοι εχθροί, γιατί να την καταστρέψουμε με φιλίες;» και του ισλαμιστή Φεχμί Κορού, αρθρογράφου της «Γενί Σαφάκ», που υποστήριζε πως «το πρόβλημα της Τουρκίας ήταν πάντοτε οι πολιτικοί της, που νιώθουν την ανάγκη να δημιουργούν εχθρούς για να ξοδεύουν χρήματα στον στρατό...».
Το άρθρο αυτό για εσάς το έγραψα, κύριε Μπαχτσελί μου, με αφορμή τις τελευταίες δηλώσεις σας ότι θα μας πνίξετε, τους Έλληνες, και θα μας φάνε τα ψάρια στο Αιγαίο. Το άλλο, να φάτε μετά εσείς τα ψάρια εκείνα και να βρικολακιάσει ο Ελληνισμός μέσα σας, το σκεφτήκατε;
Μπαϊλντίσαμε πια, στη γλώσσα σας το λέω, πείτε το και στους φίλους σας εκεί!
*Η Φωτεινή Τομαή είναι συγγραφέας, πρέσβης ε.τ.
** Αναδημοσίευση από την εφημερίδα Φιλελεύθερος που κυκλοφόρησε το Σάββατο 15 Αυγούστου.
