Η δέκατη μούσα της Ελλάδας, όπως την έχουν αποκαλέσει στο περιοδικό ΤΙΜΕ, η Ελένη Καραΐνδρου, υπογράφει ακόμα μια δουλειά για τον κινηματογράφο. Η σπουδαία συνθέτις συνέθεσε τη μουσική για τη νέα ταινία του Αμερικανού σκηνοθέτη Terrence Malick, The Last Planet, τέσσερα χρόνια μετά τη συνεργασία τους στο ντοκιμαντέρ για τη γένεση του σύμπαντος Time Travel. Μάλιστα, όπως σημειώνει η ίδια σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης, έχει γίνει και η ηχογράφηση.
Ο «Τελευταίος πλανήτης» έχει γυριστεί ήδη, αλλά λόγω πανδημίας κορονοϊού δεν έφτασε ακόμη στους κινηματογράφους. Πρόκειται για μια ταινία που παρουσιάζει κεφάλαια από τη ζωή του Χριστού μέσα από τις παραβολές των Ευαγγελίων. Τον ρόλο του Ιησού ερμηνεύει ο Γκέζα Ρέρινγκ («Ο Γιός του Σαούλ»), τον ρόλο του Αγίου Πέτρου ο Ματίας Σχούναρτς και ο Μαρκ Ράιλανς υποδύεται τον Διάβολο. Όμως ο συγκεκριμένος διάβολος έχει πολλές μορφές και εμφανίζεται εδώ σε τέσσερις ενσαρκώσεις. Ο Terry έγραψε τέσσερις εκδόσεις του χαρακτήρα του Satan και σκέφτηκα ότι θα έπαιζα μόνο μία. Αλλά άκουσα ότι θα έπαιζα και τα τέσσερις» δήλωσε.ο ηθοποιός.
Ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί πολλά μουσικά μοτίβα στο έργο του και στο ντοκιμαντέρ είχε χρησιμοποιήσει το " Lament I της Ελένης Καραΐνδρου.
«Τι θέλει ο Χριστός από εμάς;»
Σύμφωνα με τον Martin Scorsese, ο Terrence Malick του έθεσε αυτήν την ερώτηση σε μια επιστολή αφού είδε την Silence , την πολυαναμενόμενη ταινία του πρώην για τους Ιησουίτες ιεραποστόλους στην Ιαπωνία. Ο Μάλικ χρησιμοποιεί έτσι κι αλλιώς χριστιανικά θέματα. Αλλά ειδικά από την προβολή του μεγαλοπρεπούς έργου του The Tree of Life , το οποίο αναγνωρίστηκε από τον Roger Ebert ως μία από τις δέκα μεγαλύτερες ταινίες που έχουν φτιάξει ποτέ, ο Malick έχει εξερευνήσει ανεπιφύλακτα τα μυστήρια της δημιουργίας και του θανάτου, της αμαρτίας και της χάρης, των δεινών και της ανάστασης .
Ποια θα είναι η διαφορά του από της θρησκευτικές ταινίες; Αντί να διεισδύει στη συγκεκριμένη πραγματικότητα, η κακή θρησκευτική ταινία προσφέρει προκατασκευασμένα ηθικά πλάσματα. Αντί να προσφέρει ένα νέο και συναρπαστικό θρησκευτικό όραμα, τρυγυρίζει σε φθαρμένα θρησκευτικά θέματα. Και αντί να βρωμίζει στο μυστήριο του κόσμου, αιωρείται πάνω του σε μια ομίχλη συναισθηματισμού. Οι ταινίες του Malick, από την άλλη πλευρά - προς απογοήτευση των επικριτών του και προς χαρά των θαυμαστών του - είναι πεισματάρικες, συγκεκριμένες και μυστηριώδεις. Προσφέρουν μια ματιά με βάθος. Αυτό περιμένουμε όποτε δούμε τον Τελευταίο πλανήτη στη μεγάλη οθόνη. Αδημονούμε, φυσικά, για τη μουσική της Ελένης Καραΐνδρου, πάνω απ’ όλα.
