Μόλις συνειδητοποίησα ότι εμείς οι άνθρωποι έχουμε τουλάχιστον ένα κοινό σημείο με το περιστέρι και τους επενδυτές: Διαθέτουμε όλοι ασθενή μνήμη. Αφορμή στάθηκε ένας αναγνώστης ο οποίος με κατήγγειλε προσωπικώς για το γεγονός ότι ο ίδιος ψήφισε δύο φορές ΣΥΡΙΖΑ. Να έρθει σε μένα και να πει κάτι τόσο βαρύ; Ότι δεν τον είχα προειδοποιήσει εγκαίρως;
Το ακριβές μήνυμα του φίλου στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο είναι το ακόλουθο: «Κε Μαυρίδη επειδή διαβάζω τα άρθρα σου κάνε και μια αυτοκριτική και ζήτησε συγνώμη και από όλους εμάς που από το 2011 μέχρι και το 2014 μας παραπλανούσες ότι κάποιοι κακοί πολιτικοί ψηφίζουν καταστροφικά μνημόνια ενώ δεν σχολίαζες καθόλου τις δηλώσεις του Τσίπρα και του Καμένου για τους προδότες και το σκίσιμο των μνημονίων. Κάπως έτσι με τις δικές σου σιωπές και των ομοίων σου ψηφίσαμε δύο φορές ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ. Νομίζω ότι το χρωστάτε στους Έλληνες».
Φανταστείτε την έκπληξή μου. Το διάβαζα, το ξαναδιάβαζα. Προσπαθούσα να καταλάβω σε ποια ακριβώς κατάσταση βρισκότανε ο φίλος μας όταν έγραφε αυτό το σημείωμα. Τι άλλο θα έπρεπε να κάνω; Εδώ έφτασε ο ίδιος ο κ. Τσίπρας να κάνει ειδική αναφορά στο Liberal στη διάρκεια τηλεοπτικής του συνέντευξης. Αλλά και διάσημοι υπουργοί της κυβέρνησης να αναφερθούν στο Liberal από το βήμα της Βουλής.
Νομίζω ότι όλα αυτά έχουν σχέση με το φαινόμενο του περιστεριού. Ξέρετε, τα περιστέρια κατεβαίνουν στο σιντριβάνι να πιουν νερό κι εκεί τα περιμένει ένας μουσάτος ροπαλοφόρος, όπως οι πρασινοφρουροί της παλιάς εποχής εμφανιζόντουσαν στα σκίτσα των εφημερίδων. Κατεβαίνουν τα περιστέρια να πιουν νερό και ο μουσάτος κοπανάει δύο – τρία. Τα περιστέρια φεύγουν φοβισμένα. Μετά από λίγο ξεχνούν τι έχει συμβεί, διψούν και κατεβαίνουν εκ νέου στο σιντριβάνι, εκεί όπου ο ροπαλοφόρος αναλαμβάνει και πάλι έργο, για να φύγουν τα περιστέρια και πάλι φοβισμένα. Αυτή η ιστορία επαναλαμβάνεται μέχρι ο ροπαλοφόρος να χάσει εντελώς το ενδιαφέρον του…
Ο άνθρωπος που μου έγραψε το σημείωμα δεν θυμότανε. Δεν ήθελε να θυμάται. Του ήταν πιο βολικό να πιστεύει ότι του έφταιξα εγώ για το γεγονός ότι ψήφισε δύο φορές ΣΥΡΙΖΑ. Ίσως και για άλλα γεγονότα που του συνέβησαν παλιότερα…
Έπειτα από οκτώ χρόνια κρίσης καταλαβαίνω ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να μιλήσουμε με όρους λογικής, όταν οι περισσότεροι από εμάς δεν θυμόμαστε καν πως ήταν η ζωή στην προ κρίσης εποχή. Κάποιοι νεαροί δεν θυμούνται όπως είναι φυσικό. Ήσαν μικροί τότε για να γνωρίζουν. Αλλά και οι υπόλοιποι, οι μεγαλύτεροι, έχουμε ξεχάσει. Ίσως να είναι ένας μηχανισμός άμυνας της ίδιας της ζωής.
Γι'' αυτό έχει ίσως κουράσει η επαναλαμβανόμενη συζήτηση για τα αίτια της κρίσης. Έπειτα από τόσο καιρό ενδιαφέρει μόνο τους εραστές της ιστορίας. Ο πραγματικός κόσμος θέλει να μάθει πώς θα βελτιώσει την καθημερινή του ζωή. Ξεκινάει με το δεδομένο ότι η ζωή στον πλανήτη ξεκινάει γι'' αυτόν μόλις τώρα και θέλει να νιώσει ασφαλής για το μέλλον. Δεν θέλει να ακούει το πώς ήταν ο κόσμος πριν δέκα χρόνια. Θέλει να μάθει πώς θα είναι έπειτα από πέντε λεπτά.
Και πως μπορούμε να κτίσουμε το μέλλον, αν δεν έχουμε γνωρίσει το παρελθόν; Πηγαίνετε να το πείτε αυτό στους δεκαοκτάρηδες και στους εικοσάρηδες. Μόνο μην αναρωτηθείτε γιατί θα σας αντιμετωπίσουν με απορία. Και ξέρετε κάτι; Από μία πλευρά έχουν δίκιο. Το παρελθόν έχει περάσει. Καλώς ή κακώς δεν μπορούμε να το αλλάξουμε. Το μέλλον όμως είναι μπροστά μας. Αυτό μπορούμε να το αλλάξουμε. Ποιος θα τους το προτείνει; Ποιος μπορεί να τους πείσει γι'' αυτό;
Θανάσης Μαυρίδης
