Να ξεκαθαρίσω ευθύς εξ αρχής πως το πλεονέκτημα επί του πεδίου το έχουν οι Ρώσοι εισβολείς, λόγω της συντριπτικής υπεροπλίας. Αυτή είναι η μια όψη του νομίσματος.
Η άλλη όψη είναι πως η αντίσταση των Ουκρανών, επειδή αποτέλεσε έναν απρόβλεπτο παράγοντα, εξελίσσεται σε ρυθμιστή της κατάστασης, όχι μόνον επί του πεδίου, στον βαθμό που οδηγεί το ρωσικό επιτελείο και τον ίδιο τον Πούτιν σε συνεχή ανασχεδιασμό της τακτικής τους, αλλά και του στρατηγικού στόχου.
Να υπενθυμίσω πως αρχικά προβλεπόταν η «αποναζιστικοποίηση» της Ουκρανίας, κάτι που εδώ και μερικές ημέρες έχει φύγει από το τραπέζι των συζητήσεων. Να υπενθυμίσω επίσης πως στη συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών στην Αττάλεια, η Ρωσία αναγνώρισε de facto την ουκρανική κυβέρνηση.
Το πότε θα τερματιστεί ο πόλεμος ουδείς το γνωρίζει. Ούτε καν ο Πούτιν. Επίσης ουδείς γνωρίζει πώς θα τερματιστεί.
Εδώ υπάρχουν δύο αντιλήψεις. Και οι δύο βεβαίως παραβλέπουν τη βάσιμη πιθανότητα η λύση να προκύψει από τις εξελίξεις των πολεμικών επιχειρήσεων. Και εδώ, όπως προανέφερα, εκτιμώ πως η ρωσική πλευρά έχει το πλεονέκτημα, πλην δραματικής ανατροπής.
Άποψη πρώτη: Θα πρέπει η Ρωσία να πάρει κάτι από αυτήν την περιπέτεια στην οποία έχει εμπλακεί. Ο Πούτιν δεν μπορεί να αισθανθεί ταπεινωμένος από τη λύση που θα προκύψει, γιατί τότε θα καταστεί απρόβλεπτος. Συνεπώς, το ελάχιστο που θα πρέπει να λάβει είναι η de jure αναγνώριση της προσάρτησης της Κριμαίας και η αυτονομία των ανατολικών περιοχών της Α. Ουκρανίας. Αυτή η άποψη μέσα από τον ρεαλισμό ή τον κυνισμό της παραβλέπει την ηθική διάσταση της εισβολής και της παραβίασης του διεθνούς Δικαίου. Αν ο Πούτιν κερδίσει κάτι, αυτό θα νομιμοποιεί τον κάθε αυταρχικό ηγέτη να παραβιάζει και αυτός το διεθνές Δίκαιο, αφού στο τέλος κάτι θα του μείνει. Όσοι διακινούν αυτήν την άποψη ας την προσαρμόσουν στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και μετά καλό θα είναι να το ξανασκεφτούν.
Άποψη δεύτερη (την οποίαν ασπάζομαι κι εγώ): Ο Πούτιν θα πρέπει να βγει από αυτήν την ιστορία, πλήρως ταπεινωμένος και παραδειγματικά τιμωρημένος. Είναι αδιανόητο η διεθνής κοινότητα να επιτρέψει σε έναν απολυταρχικό ηγέτη να επεμβαίνει σε ένα ανεξάρτητο κράτος και μετά να απολαμβάνει τα κέρδη αυτής της επέμβασης. Το μήνυμα που θα πρέπει να στείλει ο πολιτισμένος κόσμος στους απανταχού υποψήφιους μιμητές του Πούτιν είναι ότι αυτές οι ενέργειες έχουν ένα ανυπολόγιστο κόστος.
Η λύση που θα δοθεί στην εισβολή των ρωσικών στρατευμάτων στην Ουκρανία, δεοντολογικά, θα πρέπει να μην αφήνει κανένα περιθώριο στον Πούτιν να αισθάνεται πως κάτι κέρδισε. Άλλωστε, ούτως ή άλλως, όσο θα υπάρχει ο Πούτιν, η Ρωσία θα πρέπει να είναι ο παρίας του διεθνούς στερεώματος. Επ' αυτού οι πολιτικές ηγεσίες της ΕΕ θα πρέπει να λάβουν τις αποφάσεις τους, διαφορετικά ας κρατήσουν «καβάντζα» κυρώσεις για την εισβολή των Ρώσων στη Μολδαβία.
