Μία από τις πιο ανόητες λαϊκές δοξασίες είναι ότι δεν υπάρχουν δεξιές και αριστερές τσέπες. Εντάξει, τα σάβανα δεν έχουν τσέπες. Αλλά οι ζωντανοί έχουν. Και ναι, σας πληροφορώ ότι υπάρχουν δεξιές και αριστερές τσέπες, από την εποχή του «γιου του Πέτρου» μέχρι τα «βοσκοτόπια του Καλογρίτσα». Όχι ότι είναι όλοι ίδιοι. Όποιος είχε αριστερό εργοδότη ξέρει!
Σε πρώτη ανάγνωση φαίνεται να είναι παράδοξο το γεγονός να είναι κάποιος αριστερός και καπιταλιστής. Αυτό ισχύει για τους αδαείς. Η πραγματικότητα είναι ότι τα πιο διάσημα παιδιά της αριστεράς ήσαν γόνοι πλούσιων οικογενειών. Το ίδιο ισχύει και για πολλά στελέχη της σημερινής κυβέρνησης. Ο Αλέξης Τσίπρας, για παράδειγμα, δεν προέρχεται από εργατική οικογένεια. Το ίδιο ισχύει και για τον μέντορά του, τον Αλέκο τον Αλαβάνο. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ο ηγέτης της αριστεράς θα πρέπει να έχει μεγαλώσει στα παραπήγματα του ''30 του Περιστερίου, δίπλα στο ποτάμι.
Αυτό ακριβώς είναι το λάθος της «άλλης πλευράς». Τρώει το «παραμύθι» της αριστεράς περί ταξικών εχθρών και άλλα γραφικά, όταν στην πραγματικότητα όλα είναι δικά μας παιδιά, παραστρατημένα παιδιά. Παιδιά που για κάποιον λόγο έφυγαν από την ζεστή αγκαλιά του συστήματος και πεισμάτωσαν και θέλησαν να του δείξουν. Του συστήματος! Ότι δεν τους άξιζε τόση περιφρόνηση, ότι έπρεπε να τύχουν μεγαλύτερης προσοχής και θαλπωρής.
Κοιτάξτε τον Αλέξη τον Τσίπρα. Τι κάνει; Έχει αντιληφθεί την μεγάλη αλήθεια, την ματαιότητα του πράγματος, ότι δεν υπάρχει αριστερά, και προσπαθεί με μεγάλα βήματα να τρέξει προς το κέντρο. Η πορεία του Αλέξη προς το κέντρο είναι μία ιστορικά επιβεβλημένη κίνηση και δείγμα από την πλευρά του μοναδικής πολιτικής ωριμότητας. Με την μετατόπισή του στον χώρο της κεντροαριστεράς σηματοδοτεί το τέλος των ψευδαισθήσεων. Τελειώνει η αυταπάτη μιας μεγάλης μερίδας του εκλογικού σώματος ότι δήθεν υπάρχει μία μαγική λύση σε έναν άλλο αστερισμό πέραν από αυτόν τον πραγματικό κόσμο που κινούμαστε και αναπνέουμε. Η συνειδητοποίηση αυτής της ακλόνητης αλήθειας από την μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού είναι και η μοναδική ελπίδα για την ανασυγκρότηση των δυνάμεών μας.
Είναι να μην ανάβουμε μετά καντήλι στον Αλέξη τον Τσίπρα; Ποιος άλλος θα μπορούσε να διαλύσει τόσο γρήγορα τον μύθο της αριστεράς στην Ελλάδα; Μπορεί να μας κόστισε λίγο ακριβά, αλλά έτσι είναι αυτά τα πράγματα. Κοστίζουν.
Επανερχόμαστε στο αρχικό μας ερώτημα! Υπάρχουν αριστερές και δεξιές τσέπες; Αφού δεν υπάρχει αριστερά, θα πει ο παρατηρητικός αναγνώστης, τότε πως είναι δυνατόν να υπάρχουν αριστεροί «επιχειρηματίες»; Εδώ σας θέλω!
Είναι η τέχνη της πλάνης και της παραπλάνησης! Έρχεται ο άλλος και σας λέει: «Ήρθα στο σπίτι σας για να σηκώσω τα ασημικά σας». Τι θα κάνετε; Το πιο πιθανόν είναι να πάρετε την καραμπίνα και να φωνάξετε «κλέφτης, κλέφτης». Τώρα τι κάνετε; Λέτε, «να μην πάρει κι αυτό το παλικάρι, αφού πήραν τα προηγούμενα»; Μέσω της μυθοπλασίας περί δεξιάς και αριστεράς δημιουργείται το φυσικό υπόβαθρο για να αναπτυχθεί η δεξιά και η αριστερή διαπλοκή. Για να βγάλουν δηλαδή οι διαπλεκόμενοι τα μάτια τους και με προφανή στόχο τα… ασημικά! Τα δικά μας ασημικά.
«Είναι ο γιος του Πέτρου». Είναι η φράση που έχει σημαδέψει μία ολόκληρη εποχή. Δυστυχώς, δεν είπε κανείς για μένα και για σας, ότι δικαιούμαστε κάτι επειδή είμαστε ο γιος του Στράτου, του Δημήτρη, του Κωνσταντίνου. Κι όμως! Δικαιούμαστε τα ίδια ακριβώς πράγματα. Γι αυτό και δεν μας λέει τίποτα το χτες της δεξιάς διαπλοκής, όπως και δεν μας λέει τίποτα το σήμερα της αριστερής. Εκείνο που μας λέει κάτι, εκείνο που πραγματικά χρειαζόμαστε είναι ένας κόσμος με κανόνες. Ένας κόσμος που ο άλλος δεν θα παίρνει τις δουλειές επειδή είναι γιος του Πέτρου ή ο ξάδελφος του Αντώνη. Αλλά επειδή θα είναι άξιος για να την πάρει.
Τα παντελόνια θα εξακολουθήσουν να έχουν δεξιές και αριστερές τσέπες, καθώς για λόγους πρακτικούς και μόνο δεν μπορούμε να επιφέρουμε τόσο σημαντικές αλλαγές στην μόδα. Ο συμβολισμός έχει και τα όριά του! Αλλά δεν είναι ανάγκη να κατεβάζουμε κάθε φορά το επίπεδο της πολιτικής τόσο χαμηλά, στην ζώνη της δεξιάς και της αριστερής τσέπης ενός παντελονιού!
Θανάσης Μαυρίδης
