Της Λίνας Παπαδάκη
Το Μνημείο που φυλάνε οι Εύζωνοι μπροστά στη Βουλή είναι συμβολικά αφιερωμένο στον Άγνωστο Στρατιώτη γιατί οι απώλειες στα πεδία των μαχών που έδωσε ο Ελληνισμός ήταν αμέτρητες και η καταγραφή των ονομάτων αδύνατη. Γι αυτό δεν υπάρχουν ονόματα σε αντίστοιχα μνημεία.
Σε όλες όμως τις άλλες περιπτώσεις επιτύμβιων στηλών κατά κανόνα χαράσσονται τα ονοματεπώνυμα των πεσόντων σε μάχες ή εκτελέσεις, ακόμα και αν είναι εκατοντάδες. Απλώς γιατί εκεί τους γνώριζαν έναν προς έναν. Στο υποτιθέμενο μνημείο για τους νεκρούς της ΕΡΤ γιατί δεν υπάρχουν ονόματα; Ούτε ο χρόνος που μεσολάβησε ούτε ο αριθμός των θυμάτων που προτείνεται δικαιολογούν το έλλειμμα. Μήπως η ασάφεια είναι σκόπιμη;
Αν κατάλαβα καλά πρόκειται για μνημείο που αφιερώνεται στη μνήμη 23 ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους με τρόπους που δεν γνωρίζουμε αλλά φαντάζομαι από φυσικά αίτια, στο διάστημα που έμεινε κλειστή η ΕΡΤ.
Και μάλιστα όχι μόνο εργαζομένων αλλά και αλληλέγγυων. Δηλαδή ανθρώπων που έσπευσαν να συμπαρασταθούν στους απολυμένους της ΕΡΤ και στη συνέχεια έχασαν τη ζωή τους κάτω από άγνωστες σε μας συνθήκες. Πώς και με ποια διαδικασία αποφασίστηκε η αιτιοκρατική σχέση απόλυσης ή συμμετοχής στη θλίψη για την απόλυση, με τους θανάτους αυτούς; Ποιος έβγαλε το πόρισμα της σύνδεσης των γεγονότων μεταξύ τους, με τι γνώσεις και πληροφορίες και με ποια επιστημονική επάρκεια; Και εφόσον είναι ασφαλές το συμπέρασμα της ευθύνης του κλεισίματος της ΕΡΤ για την απώλεια των ζωών αυτών, γιατί δεν μαθαίνουμε τα ονόματα των άτυχων συμπολιτών μας;
Υποψιάζομαι ότι η σύνδεση που έγινε ήταν βεβιασμένη και αυθαίρετη. Η ιστορία της ΕΡΤ κατά βάση είναι μία άδοξη ιστορία ενός κρατικού καναλιού που κάθε φορά που αλλάζουν οι κυβερνήσεις ή οι καταστάσεις αντικαθιστά τα πρόσωπα της οθόνης, εύγλωττη απόδειξη ότι, λίγο πολύ, αποτελεί πάντα ένα πεδίο άσκησης κομματικής εξουσίας. Επομένως τμήμα αυτής της άδοξης ιστορίας του καναλιού θα γινόταν και το επεισόδιο της απαράδεκτης απόφασης της Κυβέρνησης Σαμαρά να το κλείσει. Πόσο μάλλον που η συνέχεια έδειξε ότι ξανάνοιξε επί ΣΥΡΙΖΑ για να συνεχίσει ακατάβλητη την ίδια ένδοξη κομματική της διαδρομή, με μάλλον μεγαλύτερο ζήλο αυτή τη φορά.
Τι χρειαζόταν λοιπόν για να μην απομαγευτεί εκείνος ο αγώνας στο προαύλιο της ΕΡΤ, με τις συναυλίες, τις επισκέψεις πολιτικών, τα ηρωικά ξενύχτια; Ήδη οι γραφικότητες πάνω στα κάγκελα, οι βουλευτικές καριέρες που ξεκίνησαν εκείνα τα βράδια, το πρόσωπο που παρουσιάζει η σημερινή ΕΡΤ (πλην λίγων φωτεινών εξαιρέσεων που πάντα υπήρχαν) έχει σε μεγάλο βαθμό απομυθοποιήσει τον αγώνα της Δημοκρατίας και της ελευθερίας έκφρασης.
Ο αγώνας ορόσημο χρειαζόταν νεκρούς για να αντέξει ως σύμβολο αντίστασης. Και σε μεγάλο ή σε απόλυτο βαθμό τους επινόησε. Η ΕΡΤ έχει τον μηχανισμό, έχει την πολιτική στήριξη, έχει τον συγκεκριμένο Πρόεδρο, έχει και τα λεφτά του κράτους και μπορεί να φτιάχνει μνημεία για Αγνώστους Νεκρούς. Άραγε οι χιλιάδες άνεργοι συνάδελφοί μας του ιδιωτικού τομέα, τα εκατομμύρια των ανέργων άλλων επαγγελμάτων, σε πόσους νεκρούς να αντιστοιχούν; Και ποιος θα βρεθεί να φτιάξει το δικό τους μνημείο και σε ποια αυλή;
