Συμβαίνει και στις καλύτερες των οικογενειών. Όποιος δημοσιογράφος δεν έχει κάνει στη ζωή του λάθος επειδή δεν διασταύρωσε κάτι, να σηκώσει το χέρι του. Από τα πιο γελοία, μέχρι σοβαρά, όλα τα στοιχεία πρέπει να τα διασταυρώνουμε, και το ξέρουμε. Κι όμως, ο παλιός «δαίμων του τυπογραφείου» και τωρινός δαίμων της απροσεξίας, παραμένει αδάμαστος. Δεν είναι και προς θάνατο.
Προς θάνατο δεν είναι, αν έχεις την ψυχραιμία να αποτιμήσεις το όποιο λάθος στο πλαίσιο στο οποίο διαπράχθηκε. Σήμερα, το διαδίκτυο όσο αχόρταγα κοινοποιεί το σκάρτο το ίδιο αχόρταγα και γρήγορα κοινοποιεί τη διόρθωση. Τη διάψευση. Ίσως εξ αυτού του λόγου σκέφτεται ο κάθε διευθυντής, ο κάθε αρχισυντάκτης, αφού το ανέβασε ο ανταγωνιστής ας το ανεβάσω κι εγώ, και αν δεν ισχύει, το κατεβάζω.
Δεν είναι προς τιμήν της δημοσιογραφίας όλα αυτά και δικαιολογία ούτε υπάρχει, ούτε γίνεται δεκτή. Ιδίως όμως αν έχεις κάνει την απαράδεκτη και ασυγχώρητη γκάφα να «πεθάνεις» δύο ανθρώπους, και όχι όποιους κι όποιους, αλλά τον Μίκη Θεοδωράκη και την Ειρήνη Παππά, ελέγχεις εκατό φορές τον υπαίτιο και ο υπαίτιος τον εαυτό του άλλες διακόσιες. Δεν υπάρχει εξήγηση που να ξεπλύνει αυτή τη ντροπή και μάλιστα από ένα κρατικό μέσο, την ΕΡΤ.
Δεν είναι ρεπορτάζ ρουτίνας, δεν είναι κάτι ανώδυνο. Παίρνεις την ευθύνη να ανεβάσεις δύο ειδήσεις για θανάτους μεγάλων δημοσίων προσώπων στη σελίδα Αρχείου της ΕΡΤ στο Facebook. Ακόμα και αν χθες έβαλαν τους υπεύθυνους σε αυτό το πόστο, τι τους δίδαξαν; Πως όταν σου έρθει κάποια πληροφορία (από χακαρισμένο μέιλ να σου πω) δεν την διασταυρώνεις; Άνθρωπο πεθαίνεις δεν ανακοινώνεις μια εκδήλωση, ένα πάρτι, πράγματα ανώδυνα και αν δεν ισχύουν.
Ας μη σκεφτούμε τι αισθάνεσαι αν είσαι καλλιτέχνης κάποιας ηλικίας μαθαίνοντας πως κάποιοι βιάζονται να σε ξαποστείλουν από τον μάταιο τούτο κόσμο. Μάλλον εξαιρετικά δυσάρεστα. Παρότι πλέον τόσες φορές έχουν βγει φήμες θανάτων καλλιτεχνών, που συχνά όταν τηλεφωνούμε σε κάποιον να το ελέγξουμε, χωρίς να του το πούμε καν ρωτάει γελώντας: ποιος με πέθανε πάλι;
Αντε και δεν το ήξερε αυτό εκείνος που του έτυχε η στραβή στη βάρδια του. Δεν υπάρχει κανένας έλεγχος ως προς τι ανεβαίνει στο διαδίκτυο από επίσημες σελίδες της ΕΡΤ; Δεν το βλέπει κανείς πριν βγει στον αέρα; Ποιος ελέγχει το σωστό και το λάθος, το σοβαρό και το μη σοβαρό, το ενδιαφέρον και το ανόητο, το αληθινό και το ψεύτικο; Ανώτερο έχει ή αυτός που κατέχει τη θέση (συντάκτης ή απλώς ένας εργαζόμενος που τροφοδοτεί τα social media) ανεβάζει ό,τι θέλει;
Δεν είναι ζήτημα λογοκρισίας- το λέω για όσους δεν γνωρίζουν τα μυστικά και τις δομές του επαγγέλματος. Είναι ζήτημα ελέγχου, ο οποίος υπάρχει σε όλα τα μέσα ενημέρωσης. Τίποτα δεν δημοσιεύεται αν δεν το δει ο υπεύθυνος τμήματος, ή ο αρχισυντάκτης, ή ο διευθυντής σύνταξης, ή ο διευθυντής έκδοσης ή και ο ίδιος ο διευθυντής. Εξαρτάται πόσο σοβαρό είναι το θέμα.
Γι’ αυτό, και σε αντίθεση με την πολυδιαφημισμένη δημοσιογραφία- και καλά- των πολιτών, δεν ξεφεύγουν κραυγαλέα τουλάχιστον λάθη από τη συστημική δημοσιογραφία, εφόσον τηρείς τους κανόνες. Το πρώτο που θα σε ρωτήσει ο συνάδελφος σε θέση ευθύνης που ενημερώνεις, είναι: το διασταύρωσες; Ας αφήσουμε και τους ανεπανάληπτους και υπέροχους διορθωτές, που χωρίς αυτούς θα μας είχαν ξεφύγει άπειρα λάθη (φόρος τιμής στους ανώνυμους ήρωες της δημοσιογραφίας, Μνημείο θα τους έπρεπε).
Την ΕΡΤ δεν τη βλέπω διατεθειμένη να αναγνωρίσει τις ευθύνες της, να κάνει κάτι. Να στήσει, έστω, ένα μνημείο ΜΗ πεσόντων στη θέση του μνημείου πεσόντων, που κανείς δεν λέει να το κουνήσει από το προαύλιο της Αγίας Παρασκευής. Το ίδιο ακατανόητο κι ασυγχώρητο κι αυτό…
