Του Θόδωρου Σκυλακάκη
Πριν μερικές μέρες, σε μία εκδήλωση που οργάνωσαν το Παρατηρητήριο Επιχειρηματικότητας και η Δράση, ο Κυριάκος Μητσοτάκης είπε το αυτονόητο για την αποταμίευση: Ότι δηλαδή οι νέοι άνθρωποι θα πρέπει να ενθαρρυνθούν για να μάθουν αποταμιεύουν στη διάρκεια της ζωής τους. Ποιος είδε τον κομπλεξικό Συριζαίο και δεν τον φοβήθηκε!
Δεν πρόλαβε να ξεστομίσει τέτοια «ιερόσυλη» φράση και δέχτηκε κατακλυσμό επιθέσεων από τα κάθε είδους Συριζοκάναλα, Συριζοsite, Συριζοφώνα και Συριζοτρόλ. «Πως τολμάει να ζητά από τους νέους να αποταμιεύουν όταν δεν τα βγάζουν πέρα». Το γεγονός ότι η αποταμίευση στην οποία αναφερόταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης αφορούσε την επικουρική ασφάλιση, που είτε ούτως είτε άλλως πληρώνουν οι νέοι, δεν είχε καμία σημασία. Οι ροζ είδαν κόκκινο!
Γιατί τόσο μένος; Ο λόγος είναι απλός. Οι άνθρωποι αντιπαθούν βαθύτατα, για να μην πούμε μισούν, την αποταμίευση. Την θεωρούν θεσμό του καπιταλιστικού διαβόλου. Και ευλόγως. Αυτοί που από το υστέρημα του εισοδήματος και από το πλεόνασμα της σκληρής δουλειάς τους μαθαίνουν να αποταμιεύουν αποκτούν σταδιακά κεφάλαιο και συνεπώς οικονομική ελευθερία. Δεν αισθάνονται να τους πνίγει καθημερινά η ανασφάλεια κι η ένδεια. Δεν περιμένουν για να ζήσουν την «ευεργεσία» του μικροεπιδόματος του πατερούλη Αλέξη. Δεν χρειάζεται για να επιβιώσουν να φιλήσουν κομματικές ή κυβερνητικές ποδιές. Συνεπώς ως μίνι «κεφαλαιοκράτες» είναι ακατάλληλοι για στρατολόγηση με βάση το σχέδιο που με συνέπεια υλοποιεί ο ΣΥΡΙΖΑ από την πρώτη ώρα που ανέλαβε την εξουσία.
Ποιο είναι αυτό;
Η δημιουργία ενός νέου τύπου ανθρώπου-ψηφοφόρου, του HOMO SIRIZIENSIS, ο οποίος θα γίνει αιώνιος υποστηρικτής του ΣΥΡΙΖΑ αφού πρώτα θα πιστέψει και ενστερνιστεί το ευαγγέλιο του:
· Ότι δηλαδή η οκνηρία είναι καλύτερη από τη γνώση και η διεκδίκηση καλύτερη από την εργασία.
· Ότι οι άριστοι κι όσοι δουλεύουν και δημιουργούν είναι οι ταξικοί εχθροί.
· Ότι πρέπει μάθει να ζει με λίγα (που θα του δίνει το κράτος) και να φθονεί πολύ όσους έχουν περισσότερα.
Με τα μυαλά αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ χειρίστηκε ως εξουσία και τις τράπεζες. Με βαθύ σύμπλεγμα εχθρότητας, αφού η δουλειά των τραπεζών, η αποταμίευση των χρημάτων των πολλών και ο δανεισμός τους στους λίγους (επιχειρήσεις), είναι ακριβώς αυτό που εκ βαθέων απεχθάνεται.
Με συνέπεια λοιπόν υπονόμευσε τους ισολογισμούς τους, ενθαρρύνοντας με τα διάφορα «δεν πληρώνω» τους κάθε είδους στρατηγικούς κακοπληρωτές.
Με ηδονή ανακοίνωσε το 2015 το συντριπτικό χτύπημα των capital control.
Με εμμονή συκοφάντησε με κάθε ευκαιρία των θεσμικό επόπτη τους – τον κεντρικό τραπεζίτη της χώρας.
Με επιμονή τις απαξίωσε, υπονομεύοντας με την υπερφορολόγηση επιχειρήσεων και εργασίας τις αποταμιεύσεις που τους δίνουν ζωή και τη ζήτηση για επενδυτικά δάνεια, που τους δίνει κέρδη.
Με απάθεια παρακολούθησε τον μηδενισμό σχεδόν της αξίας των μετοχών τους, πρώτα στην ανακεφαλαιοποίηση του 2015 και στη συνέχεια τα συντριπτικά χτυπήματα που δέχεται σήμερα το τραπεζικό σύστημα, καθώς η κυβέρνηση, κρυμμένη πίσω από το «μαξιλάρι», πολλαπλασιάζει, με την άμετρη παροχολογία διορισμών και επιδομάτων, τον κίνδυνο χώρας και συνεπώς τον κίνδυνο που συνεπάγεται η κατοχή μετοχών των συστημικών τραπεζών.
Γιατί ποτέ δεν κατάλαβε ότι οι τράπεζες είναι αναπόσπαστα δεμένες με την οικονομία της χώρας. Όταν τις χτυπά μια εξουσία πριονίζει το κλαδί πάνω στο οποίο κάθεται. Πριονίζει την οικονομία της χώρας, μειώνει τα εισοδήματα των ψηφοφόρων και πολλαπλασιάζει την οργή τους.
Αυτοί που μισούν την αποταμίευση λογικό είναι βέβαια να καταστρέφουν τις τράπεζες.
Το παράλογο είναι να υπάρχουν διάφοροι στην Ευρώπη που να νομίζουν ότι επειδή τους κάνει ο Τσίπρας εξυπηρετήσεις έγινε ο ΣΥΡΙΖΑ σοσιαλδημοκρατία…
*Ο κ. Θόδωρος Σκυλακάκης είναι πρόεδρος της Δράσης.
