Του Πέτρου Τρουπιώτη*
Είναι θλιβερό να βλέπεις ανθρώπους που γνωρίζεις (άσχετα με το ποια είναι η προσωπική σου εκτίμηση γι αυτούς) να οδηγούνται από μίσος (;), άγνοια (;), εξυπνακισμό (;) ή προσπάθεια να φανούν «επαναστάτες»(;) ή ίσως και από όλα αυτά, σε αναρτήσεις στο διαδίκτυο με απόψεις, που δεν ξεφεύγουν απλώς από τα όρια του νόμου, αλλά ξεφεύγουν και από τα όρια της λογικής.
Γιατί τέτοια είναι η ανάρτηση του Γ. Φιλιππάκη, με αφορμή τη βόμβα στον Λ. Παπαδήμο. Μια ανάρτηση στην οποία μας δήλωνε: «Για να είμαι ξεκάθαρος δεν θα με ενοχλούσε καθόλου αν έσκαγε και μια ακόμα βόμβα στα πόδια του Στουρνάρα».
Μια φράση που αν δεν προτρέπει σε βία (και μάλιστα σε κείμενο με αφορμή άλλη βίαιη τρομοκρατική ενέργεια) σίγουρα την επιβραβεύει.
Και αναρωτιέμαι λοιπόν τι ακριβώς συμβαίνει. Είναι ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος αφελής και γραφεί κάτι τέτοιο: Γνωρίζοντάς τον δεν θα το έλεγα.
Τι είναι λοιπόν αυτό που τον κάνει να πει κάτι τέτοιο.
Νομίζω ότι είναι το μίσος. Το μίσος για όλους τους άλλους που θεωρούμε πως «πιο τυχεροί ήταν στην ζωή τους από μας». Και βέβαια πως «κάποιο σύστημα, κάποιοι άλλοι τους προώθησαν και όχι εμάς».
Κι ας έχουμε και εμείς κατά καιρούς βοηθηθεί από κάθε είδους συστήματα…
Το μίσος λοιπόν για τους άλλους (και στην ουσία για την κοινωνία τα πλεονεκτήματα όμως της οποίας απολαμβάνουμε και επιδιώκουμε με κάθε τρόπο) είναι αυτό που οδήγησε τον συγκεκριμένο δημοσιογράφο να γράψει τα όσα χυδαία έγραψε. Το ίδιο μίσος που οδήγησε και αρκετούς να θεωρήσουν σωστή την αντίδρασή του, (μεταξύ των οποίων όπως φαίνεται συγκαταλέγεται και ο αν. υπουργός Υγείας, ο περίφημος κ Πολάκης).
Δεν θέλω να μείνω περισσότερο στο ζήτημά του γιατί το έκανε αυτό που έκανε. Νομίζω για όλους τους πιο πάνω λόγους. Και ίσως και εκ τους ασφαλούς, μια και θεωρεί, όπως πολύς κόσμος, ότι μπορούμε να λέμε ότι θέλουμε και μετά με το τσιτάτο της «ελευθερίας του λόγου» να ζητάμε κάλυψη από την κοινωνία και τους θεσμούς της, αλλά και από τα επαγγελματικά μας σωματεία.
Θέλω μόνον να μείνω στο δημοσιογραφικό κομμάτι. Και αυτό γιατί σε λίγες μέρες έχουμε εκλογές (κάτι που μπορεί εν μέρει να εξηγεί και το συγκεκριμένο κείμενο…).
Να επισημάνω ότι ο συγκεκριμένος συνάδελφος είναι μέλος της διοίκησης της ΕΣΗΕΑ και μάλιστα της σημερινής ομάδας παρατάξεων-προσώπων που την διοικούν. Έγινε μάλιστα και ενεργοποίηση της δυνατότητας για δημιουργία θέσης ειδικού γραμματέα, έτσι ώστε να την καταλάβει ο συγκεκριμένος συνάδελφος, προφανώς γιατί αλλιώς «δεν έβγαιναν τα κουκιά» για εκλογή του συγκεκριμένου Προεδρείου. Ενός Προεδρείου, ετερόκλητου, που οδήγησε τον κλάδο σε πολύ άσχημες καταστάσεις και με την απραξία του τον ΕΔΟΕΑΠ να βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
Και αναρωτιέμαι, όλοι όσοι τον στήριξαν και τους στήριξε για να διοικήσουν την ΕΣΗΕΑ (και να την οδηγήσουν εκεί που την οδήγησαν) δεν νιώθουν σήμερα καμιά υποχρέωση να καταδικάσουν τις απόψεις του δημόσια. Να αποσύρουν την εμπιστοσύνη τους από αυτόν , έστω και για τα μάτια του κόσμου, μια και σε δέκα μέρες έχουμε εκλογές. ''Η μήπως και αυτοί συμφωνούν μαζί του. Γιατί τότε το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο.
Και όσοι πριν 3-4 χρόνια, (αν και ήταν γνωστά στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ τα όσα κυκλοφορούσαν σε σχέση με εκείνο το… περίεργο δημοσίευμα της Ελευθεροτυπίας στα μέσα της δεκαετίας του 80, για την τρομοκρατία που «έδινε πρόσωπα»), τον ενέταξαν στα ψηφοδέλτια τους και τον εξέλεξαν (και τους «πούλησε») δεν έχουν να πουν κάτι; Έστω ως αυτοκριτική; ''Η και αυτοί συμφωνούν με τις απόψεις του;
ΥΓ. Περιμένω να δω, αν σήμερα στη γεν. συνέλευση της ΕΣΗΕΑ θα υπάρξει κάποιου είδους καταδίκη των επικίνδυνων αυτών απόψεων, ή θα κυριαρχήσουν πάλι τα «επαναστατικά» περί «ελευθερίας του λόγου και των απόψεων».
Σύντροφοι, ελευθερία των απόψεων ναι, αλλά η επιβράβευση δολοφονικών ενεργειών δεν είναι πολιτική (ή άλλη) άποψη.
Πώς να το κάνουμε;
*Ο Πέτρος Τρουπιώτης είναι δημοσιογράφος , μέλος του Δευτεροβάθμιου Πειθαρχικού Συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ
