Ήταν ακριβώς 500 χρόνια από σήμερα, τον Μάρτιο του 1520, όταν ο σκλάβος Φρανσίσκο ντε Εγκία αποβιβαζόταν στις τροπικές παραλίες του Μεξικό καθώς τον κουβάλησαν εκεί οι Ισπανοί κονκισταδόρες.
Οι ιθαγενείς του Μεξικό και της Κεντρικής Αμερικής έτρεμαν τα όπλα των Ισπανών αλλά δεν γνώριζαν ότι έπρεπε να τρέμουν τον Φρανσίσκο.
Γιατί ο Φρανσίσκο είχε ευλογιά. Αρρωσταίνει στο μικρό σπίτι αυτοχθόνων Αμερικανών και σε λίγες μέρες όλο το χωριό έχει ευλογιά. Σε έξι μήνες η επιδημία φτάνει στην πρωτεύουσα των Αζτέκων με 250 χιλιάδες κατοίκους. Σε δύο μήνες σκοτώνει το ένα τρίτο των κατοίκων μαζί με τον Αυτοκράτορα.
Σε λίγα χρόνια το Μεξικό από 22 εκατομμύρια κατοίκους είχε μόνο 2 εκατομμύρια καθώς στην επιδημία ευλογιάς ήρθε μετά η ιλαρά και τους αποτελείωσε.
Έτσι τελείωσε ο πολιτισμός της Κεντρικής Αμερικής. Από δύο μικρούς ιούς και όχι από τα όπλα των Ισπανών.
Η θνητότητα της ευλογιάς είναι περίπου 30 %. Οι επιζήσαντες έχουν τεράστιες ουλές στο δέρμα και μερικοί μένουν τυφλοί από την προσβολή των οφθαλμών.
Η ιλαρά τώρα. Μαζί με την ευλογιά έχουν σκοτώσει, μόνο στον 20ο αιώνα, 5 φορές τα θύματα των δύο παγκόσμιων πολέμων.
Ο ιός της ιλαράς είναι ο περισσότερο μεταδοτικός ιός της ιστορίας. Ένας πάσχων κολλά σχεδόν 14 υγιείς.
Ο κοκκύτης είναι μια νόσος με το λαϊκό όνομα "ο βηχας των 100 ημερών". Ο βήχας μπορεί να είναι τόσο δυνατός και επίμονος που να σπάσει τα πλευρά του αρρώστου ή να κάνει εγκεφαλική αιμορραγία, άπνοια αλλά και πολυοργανική ανεπάρκεια.
Είχε τεράστια θνητότητα και ιδίως στα μικρά παιδιά.
Ο Τέτανος ήταν ένας κοινός τρόπος θανάτου στην αρχαιότητα. Η στάση του πολεμιστή στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη μαρτυρά θάνατο από τέτανο . Όσοι παλιότερα δεν πέθαιναν από αιμορραγία από τα τραύματα τους, ήταν πολύ πιθανό να καταλήξουν από τέτανο λίγες μέρες μετά, καθώς το μικρόβιο έμπαινε από τις ανοιχτές πληγές. Εως και πρόσφατα η θνητοτητα του τετάνου ήταν πάνω από 10 %.
Η διφθερίτιδα είναι μια νόσος που έκανε κατά καιρούς τεράστιες επιδημίες
Είχε θνητότητα περίπου γύρω στο 10 % στον γενικό πληθυσμό, ενώ στα μικρά παιδιά και στους άνω των σαράντα, πάνω από 20 %. Ο θάνατος είναι μαρτυρικός και επέρχεται κυρίως από ασφυξία αφού το μικρόβιο φτιάχνει μια μεμβράνη που κλείνει την είσοδο του αέρα στον ασθενή .
Όταν το 1613 η Ισπανία είχε μια επιδημία διφθερίτιδας η χρονιά εκείνη έμεινε στην ιστορία με το όνομα "Χρονιά των Στραγγαλισμών" (El Año de los Garrotillos).
Ο σύγχρονος κορονοϊός έχει θνητότητα γύρω στο 1 % και χτυπά τους ηλικιωμένους κυρίως.
Στον σύγχρονο κόσμο μας, που ξέχασε όλα τα παραπάνω θανατηφόρα νοσήματα χάρις στον εμβολιασμό, μια νόσος με τουλάχιστον είκοσι φορές μικρότερη θνητότητα από μόνο μία εκ των παραπάνω, έφερε τρόμο και παράλυση όλης της οικονομίας.
Αν είχαμε γεννηθεί πριν από 60 μόλις χρόνια, όλα τα παραπάνω νοσήματα θα ήταν στην καθημερινότητα μας.
Με τον κορονοϊό είτε θα γελούσαμε, είτε δεν θα τον παίρναμε χαμπάρι.
Ο σύγχρονος κορονοϊός δεν είναι εδώ για να μας σκοτώσει. Γιατί σίγουρα δεν θα το καταφέρει.
Ήρθε για λίγο να ταρακουνήσει την καθημερινότητα , να μας κλείσει το μάτι και να μας ρωτήσει πονηρά .
«Καταλάβατε τώρα πως θα ήταν ο κόσμος χωρίς εμβόλια;»
