Του Σάκη Μουμτζή
Ο Εμφύλιος πόλεμος τελείωσε το 1949 και σαράντα χρόνια αργότερα η εθνική συμφιλίωση, ήταν γεγονός. Σημαντικό μερίδιο σε αυτήν την θετική κατάληξη είχε η μετριοπαθής και προσεκτικά ζυγισμένα στάση της ιστορικής ηγεσίας του ΚΚΕ, δηλαδή του Φλωράκη, του Καλούδη, του Λουλέ κ.ά. που έζησαν στο πετσί τους τις συνέπειες του Εμφυλίου. Ήξεραν τι σήμαινε, και γι΄αυτό ήταν ιδιαίτερα προσεκτικοί και συγκρατημένοι όταν αναφερόταν σε αυτόν.
Με την ίδια σοβαρότητα αντιμετώπιζε τον Εμφύλιο πόλεμο και η ηγεσία της ανανεωτικής Αριστεράς.
Αυτά στο πολιτικό επίπεδο. Γιατί στο ιδεολογικό επίπεδο οι διανοούμενοι της Αριστεράς, ορθόδοξης και ανανεωτικής, κατέθεταν το δικό τους ερμηνευτικό σχήμα για τα γεγονότα της περιόδου 1943-1949. Κάτι, καθ΄όλα θεμιτό.
Στις δημοκρατίες η πάλη των ιδεών, αποτελεί συστατικό στοιχείο τους και η Ιστορία είναι ο κατ΄εξοχήν χώρος όπου διεξάγεται αυτή η πάλη. Το ότι σε αυτόν τον αγώνα δεν προσήλθαν οι διανοούμενοι των νικητών, πιστοποίησε την, κατά κράτος, νίκη της Αριστεράς, στο πεδίο της Ιστορίας.
Με όχημα το κυρίαρχο πλέον ερμηνευτικό σχήμα της για τον Εμφύλιο, εύκολα επικράτησε ιδεολογικά και στους λοιπούς τομείς της Ελληνικης κοινωνίας.( οικονομία, πολιτισμός, τάξη και ασφάλεια, κλπ.)
Όταν όμως την ηγεσία του ΚΚΕ ανέλαβε η γενιά των «ακάπνων» του Εμφυλίου πολέμου, η γενιά δηλαδή που δεν πολέμησε, αλλά έμαθε γι΄αυτόν διαβάζοντας, δεν προσπάθησε απλώς να επανασυγγράψει την ιστορία του, αλλά επιχείρησε και επιχειρεί να αλλοιώσει τα ιστορικά γεγονότα. Να τα αναμορφώσει.Να παρουσιάσει τις ήττες ως νίκες, σε σημείο που κάποιος αδαής να νομίζει πως, τελικά, στον Ελληνικό Εμφύλιο κέρδισαν οι κομμουνιστές.
Δεν ανασυγκροτεί απλώς το αφήγημα της για λόγους περιχαράκωσης, αλλά με αυτόν τον τρόπο προσπαθεί να διαπαιδαγωγήσει μιαν ολόκληρη γενιά που δεν ήξερε, δεν άκουσε, δεν έμαθε για αυτόν τον αδελφοκτόνο πόλεμο. Εκμεταλλεύεται η ηγεσία του ΚΚΕ το κενό μνήμης των νέων γι΄αυτήν την περίοδο και επιζητεί να το γεμίσει με την δική της εκδοχή των γεγονότων. Δεν μιλώ για ερμηνεία, αλλά για γεγονότα.
Έτσι, παρακολουθούμε σήμερα την ανακατάληψη πόλεων -στις οποίες ηττήθηκε ο ΔΣΕ- από την ΚΝΕ και τις κομματικές οργανώσεις του ΚΚΕ, την καθιέρωση των γιορτών μνήμης- ενώ τα μνημόσυνα των νικητών ήταν «γιορτές μίσους» που επιβλήθηκε η κατάργηση τους- και, πρόσφατα, την προβολή σε κινηματογράφους ταινίας για τον ΔΣΕ.
Το κυρίαρχο μήνυμα αυτών των εκδηλώσεων είναι πως «είμαστε υπερήφανοι που πολεμήσαμε» και πως «ο αγώνας δεν θα πάει χαμένος». Κανένα ίχνος αυτοκριτικής, ούτε μια λέξη για τους νεκρούς της άλλης πλευράς, αναίσχυντη σιωπή για τις αγριότητες των ανταρτών και τις καταστροφές που προκάλεσαν.
Μου λένε φίλοι, « άσε το ΚΚΕ να παίξει! Τι του έμεινε σήμερα; το ΠΑΜΕ και ο ΔΣΕ. Παλιά είχε τις μίζες από τις εξαγωγές στις σοσιαλιστικές χώρες, τις τράπεζες του Λουξεμβούργου, την Τυποεκδοτική. Τώρα φτώχεια καταραμένη!».
Το πρόβλημα είναι πως το ΚΚΕ «παίζοντας», διαπαιδαγωγεί κιόλας. Μπορεί οι ανακαταλήψεις των πόλεων να έχουν το στοιχείο της φαιδρότητας, αλλά εκατοντάδες χιλιάδες νέα παιδιά, μαθαίνουν και ακούνε την εκδοχή του ΚΚΕ για τον Εμφύλιο, γιατί αυτή κυριαρχεί.
Σε μερικά χρόνια είναι σίγουρο, πως στις κορυφές του Γράμμου και του Βίτσι θα ανεμίζει η σημαία με το σφυροδρέπανο και οι νέοι μας θα ακούνε πως το 1949, «οι μοναρχοφασίστες» ετράπησαν σε φυγή.
Ξέρω, θα με πείτε ακραίο, αλλά πολύ σύντομα το παιδί σας θα σας ρωτήσει γεμάτο υπερηφάνεια: «μπαμπά, ο παππούς σου σε ποια μεραρχία του ΔΣΕ πολέμησε;»
Καλόν ύπνο!
