Του Επαμεινώνδα Κορώνη*
Το Πολυτεχνείο, η εξέγερση, η γόνιμη αντίσταση αποτελούν κομμάτι της ιστορικής μνήμης. Αρκεί να μην μένουμε σε αυτή, φτάνει να μην στοιχειώνει η ιστορική ανάμνηση και ο θαυμασμός την σημερινή εικόνα των Πανεπιστημίων.
Όσο λοιπόν τα socialmedia συζητούν την γελοιογραφία του Χατζόπουλου και οι βουλευτές συναθροίζονται στην ΑΣΟΕΕ για να στηρίξουν το «ντου» εντός της σχολής, είναι λογικό κάποιοι να θεωρούν ότι είναι λίγο πιο χρήσιμο να μιλήσουμε για τα Πανεπιστήμια. Κόντρα στην μηχανή του κιμά που είτε ομαδοποιεί συλλήβδην τα ελληνικά ΑΕΙ στο μηδέν. Αλλά και ενάντια σε όσους αντλούν περηφάνια για τα ερευνητικά μας ιδρύματα από αμφιβόλου ποιότητας λίστες ταξινόμησης.
Στην Ελλάδα υπάρχουν δύο πανεπιστημιακές ταχύτητες. Τα ιστορικά πρωτοκλασάτα ΑΕΙ, όπως το Πολυτεχνείο, το Αριστοτέλειο, το Οικονομικό Πανεπιστήμιο, όπου αξιόλογοι καθηγητές με εμπειρία από το εξωτερικό κάνουν έργο αλλά και υποφέρουν από τις καταλήψεις, τις συγκρούσεις, την γραφειοκρατία και την υπερτροφική (και αναποτελεσματική) διαδικασία δαπανών. Και στενάζουν τελικά στις περίφημες γενικές συνελεύσεις των τμημάτων που αποφασίζουν για όλους και για όλα. Σε αυτά τα ΑΕΙ θα βρείτε αρκετές υποδομές αλλά πολλές από αυτές θα τις δείτε βανδαλισμένες. Ούτε λόγος για στενές σχέσεις με την αγορά, αγγλόφωνα προγράμματα σπουδών και κέντρα καριέρας όπως συμβαίνει σε όλα τα ευρωπαϊκά κράτη.
Στον αντίποδα είναι πολλά περιφερειακά Πανεπιστήμια. Συντονισμένα με την τοπική κοινωνία, χωρίς πολλά οικονομικά διακυβεύματα αλλά και μικρής κλίμακας αριστερούς «πολέμους»,υποφέρουν από τις χαμηλές βάσεις, τους τουρίστες φοιτητές (και Καθηγητές) την έλλειψη βασικών υποδομών, ακόμα και αιθουσών. Αυτά τα αναβαθμισμένα ΤΕΙ ή πρώην παρα-προϊόντα των προγραμμάτων ΕΠΕΑΕΚ έχουν υπαρξιακά ζητήματα, λίγο προσωπικό και ένα ασαφές όραμα για το μέλλον τους. Προσθέστε και ότι πολλά Πανεπιστήμια της επαρχίας είναι εντελώς αποκεντρωμένα ώστε να κινείται το realestate σε διάφορες πόλεις.
Τα γράφουμε αυτά για να βυθιστούμε στην θλίψη και να νιώσουμε την ανυποληψία; Όχι. Τα γράφουμε γιατί όσο τα Πανεπιστημιακά μας ιδρύματα χρήζουν μιας τετραπλής αναβάθμισης (υποδομές, αυτοδιοίκηση, εκσυγχρονισμός, εκπαίδευση) είναι βλακώδες και απογοητευτικό να συζητάμε τον ρόλο της Αστυνομίας στην φύλαξής τους και να εξετάζουμε τις ιδεολογικές πτυχές του κομματισμού. Κάπως έτσι μένουμε εκτός θέματος και ως ακαδημαϊκές οντότητες εκτός παιχνιδιού.
Κάθε Πολυτεχνείο, κάθε επέτειος ας είναι η ευκαιρία μας να συζητήσουμε το σύγχρονο φοιτητικό κίνημα αλλά και το σύγχρονο Πανεπιστήμιο. Γιατί το ένα πρέπει να τρέφεται από το άλλο και όχι να στραγγαλίζονται αυτοκαταστροφικά.
* Ο Επαμεινώνδας Κορώνης είναι Καθηγητής στο Hult International Business School και διδάσκει θεωρία Ηγεσίας στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου
