Χθες στην Βουλή ο Α. Τσίπρας μίλησε για συναίνεση, αναφερόμενος στην επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 μίλια στην περιοχή του Ιονίου, κατηγορώντας ταυτοχρόνως τον πρωθυπουργό για την στάση της Νέας Δημοκρατίας απέναντι στην συμφωνία των Πρεσπών.
Θράσος ή απώλεια μνήμης;
Ως γνωστόν ο τότε πρωθυπουργός Α. Τσίπρας δεν ενημέρωσε ποτέ τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης για τις προθέσεις του να κλείσει το «Μακεδονικό» σε κανένα στάδιο αυτής της διαδικασίας. Αυτήν την πρόθεση του την γνώριζε η Μέρκελ, αλλά όχι ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Αίφνης, στα τέλη του 2017, κάτι άρχισε να ακούγεται ως ψίθυρος και μετατράπηκε σε συγκεκριμένη πολιτική πρόταση τον Ιανουάριο του 2018.
Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν είχε καμιά ενημέρωση. Το σχέδιο το έφτιαξε ο Κοτζιάς σχεδόν μόνος του, θέλοντας να κρατήσει όλη την «δόξα» για τον εαυτό του. Είναι ευνόητο πως αν υπήρχε ένας δίαυλος επικοινωνίας της κυβέρνησης με την Νέα Δημοκρατία και το προτεινόμενο σχέδιο μπορεί να ήταν πολύ επωφελέστερο για την πατρίδα μας και να υπήρχε μια σχετική συναίνεση.
Τίποτα από αυτά δεν έγινε για έναν απλό λόγο. Γιατί ο Α. Τσίπρας, κουτοπόνηρα σκεπτόμενος, επεδίωκε να προκαλέσει εσωκομματικό πρόβλημα στην Νέα Δημοκρατία με όχημα το Μακεδονικό. Το ότι απέτυχε, δεν σημαίνει πως δεν το επιχείρησε.
Και σαν να μην έφτανε αυτό. Αμέσως μετά το απρόσμενα τεράστιο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, η κυβέρνηση παρέπεμψε δέκα κορυφαία στελέχη των κομμάτων της αντιπολίτευσης, μεταξύ των οποίων και δύο πρώην πρωθυπουργούς για την υπόθεση Novartis. Έτσι τορπίλισε οποιαδήποτε πιθανότητα συνεννόησης υπήρχε για το Μακεδονικό. Είναι προφανές πως όταν παραπέμπεις με πλαστά στοιχεία πολιτικούς σου αντιπάλους, πρώτης γραμμής, κόβεις όλες τις οδούς επικοινωνίας σε όλα τα μέτωπα. Επιλέγεις την ρήξη και την σύγκρουση.
Αυτά είναι τα σχετικά πιο πρόσφατα παραδείγματα της αντίληψης του Τσίπρα για συναίνεση, που σήμερα επικαλείται. Γιατί αν πάμε πιο πίσω στον χρόνο θα δούμε πως η πόλωση και ο διχασμός είναι συστατικά στοιχεία της πολιτικής φυσιογνωμίας τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και του ίδιου του Α. Τσίπρα προσωπικά, που έτσι αναπληρώνει τις βασικές ελλείψεις που έχει στην συγκρότηση του. Να υπενθυμίσω στον αναγνώστη, στην εποχή της παντοδυναμίας του, πώς συμπεριφέρθηκε στους πολιτικούς αρχηγούς ενώ αυτοί βρισκόταν μαζί του στο Μέγαρο Μαξίμου για την υπογραφή του τρίτου, του αριστερού και επαχθέστερου μνημονίου. Ενώ όλοι μαζί συνεδρίαζαν για το πώς θα σώσουν την Ελλάδα από εκεί που την οδήγησε ο Τσίπρας, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος τους έκανε σκληρή και αήθη επίθεση.
Έναν πολιτικό τον κρίνεις όταν έχει την εξουσία. Όταν είναι δυνατός. Τότε βλέπεις πώς χρησιμοποιεί την δύναμη του. Με σύνεση και μετριοπάθεια ή με αλαζονεία και μουσολινισμό; Και ο Τσίπρας κρίθηκε. Σήμερα που «πουλά» -περιστασιακά- συναίνεση, το κάνει εξ ανάγκης και από θέση αδυναμίας. Βέβαια, τα πρωτοπαλίκαρα του επιδεικνύουν άλλη συμπεριφορά. Επιθετική, προκλητική, ρεβανσιστική. Τον αναπληρώνουν με επάρκεια.
Τελικά όταν και ο Τσίπρας μιλά για συναίνεση τότε, «πάει, χάλασε ο κόσμος»!
