Του Μιχάλη Τριανταφυλλίδη
Θέλεις να πεις τον καλό λόγο, θέλεις κάπως ν' αντιδράσεις, γιατί σε ενοχλεί τόση αδράνεια, αλλά γίνονται όλα, το ένα πάνω στο άλλο, με τέτοια μανική αντίληψη για τη διάλυση και το κακό, που δεν μένουν περιθώρια, για δικαιολογίες.
Έχω στο μυαλό μου, τα σημειώματα του Αντώνη Οικονόμου αλλά και μια μακριά κουβέντα, αρκετά παλιότερα, με τον δυστυχώς, απόντα σήμερα από κοντά μας, Βαγγέλη Καργούδη, που πολλά θα είχε να συνεισφέρει και αυτός, εκπροσωπώντας την ΕΔΑ Μ-Λ.
Κάποιοι άνθρωποι, πιστεύουν και θα το πράξουν, ότι με τη συμμετοχή τους, συνεισφέρουν στην ενότητα του χώρου της λογικής, που κάποιοι θέλουν να τοπογραφούν πως βρίσκεται, από το κέντρο και αριστερά, για τον εισερχόμενο στην οικοδομή.
Το αμείλικτο ερώτημα, όμως, σε ποιόν απευθύνεται αυτό το πράγμα, γιατί δεν βλέπω κανέναν, να επιχειρεί να το απαντήσει;
Και δεν νομίζω να είναι μόνον δική μου απορία.
Τελικά, δεν γίνεται φανερό, σε κάποιον πολίτη καλής θέλησης αλλά και μνήμης, ότι η πλειοψηφία της γλίτσας που λυμαίνονταν υπουργικούς διαδρόμους, προνομίες, ψιλολαμογιές, για ένα κιλό ροδάκινα, για τέτοια γλίτσα μιλάμε, μυρίστηκαν, ότι θα ξαναμοιράσουν χαρουπάλευρο και όρμηξαν, σαν λιμασμένοι
Δύο από όλους τους υποψήφιους, ο Δήμαρχος και ο Θεοδωράκης, βγαίνουν από τη βολή τους, για να πάρουν μέρος στη διαδικασία και φυσικά επειδή τους χαλάν τη σούπα, έπεσε το σύνθημα βουρ κατά πάνω τους, να τους ρημάξουν. Την προσφιλή τους τακτική, κυρίως δε με τα προσφιλή τους, βδελυρά μέσα.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο Metarithmisi.gr
