Του Μιχάλη Τριανταφυλλίδη
Έχω αρχίσει να συνειδητοποιώ, τον τελευταίο καιρό, πως ακόμη και μεταξύ μας, πολύ δύσκολα συνεννοούμαστε, ως έθνος και λαός.
Με αφορμή την ομιλία του Βενιζέλου, για την εξωτερική πολιτική, για την οποία, εάν χρειαστεί, έχω να κάνω κάποιες παρατηρήσεις, τι οποίες θα συζητήσουν ίσως εν καιρώ. Προς το παρόν, να έρθουμε στην εκτίμηση πως δεν συνεννοούμαστε, με τίποτε, κατά πως πρέπει μεταξύ μας.
Ο Παναγιώτης Ιωακειμίδης, τον οποίο υπολήπτομαι βαθιά και σέβομαι την γνώση και την προσπάθειά του, σημείωσε μιαν απολύτως ορθή παρατήρηση, στην ομιλία του Ευάγγελου, για την εγκατάλειψη, απ την Νέα Δημοκρατία, της συμφωνίας του Ελσίνκι. Ναι, η ΝΔ εγκατέλειψε, για λόγους ακατάληπτους, τη συμφωνία του Ελσίνκι και ήταν μία από τις πρώτες παρατηρήσεις, στο Πρώτο Ανώτατο Συμβούλιο συνεργασίας Ελλάδας –Τουρκίας, που έγινε στο Χίλτον, με Έλληνα Πρωθυπουργό τον Παπανδρέου και Τούρκο Πρωθυπουργό τον Tayyip Erdogan.
Πρέπει να έχουμε υπόψη μας, πως η επιλογή του Γιώργου Παπανδρέου, να ακολουθήσει πιστά τη συμφωνία του Ελσίνκι και κυρίως την προτροπή, για τον εξευρωπαϊσμό της Τουρκίας, ήταν πολύ σωστή σαν επιλογή αλλά και σαν μέθοδος, εκείνη τη στιγμή, γιατί και ο Ismail Cem από την άλλη πλευρά, αλλά και τα φωτισμένα στελέχη της πρώτης κυβέρνησης Erdogan, με το περίφημο δόγμα «ακόμη και εάν δεν μας είχαν ζητηθεί οι αλλαγές, με το σχέδιο της Κοπεγχάγης, θα έπρεπε να τις εφεύρουμε από μόνοι μας και να τις υλοποιήσουμε», έδειχναν με κάθε τρόπο, πως εξευρωπαϊσμός και αν αυτό το θεωρείτε βάρβαρο, η προσέγγιση της τούρκικης κοινωνίας, σε ευρωπαϊκές αρχές και αντιλήψεις, ήταν πράγματι προτεραιότητα, για εκείνη τη στιγμή. Αλλά και για σήμερα επιμένω εγώ…
Όταν το ποσοστό φιλοευρωπαϊκών διαθέσεων, του τούρκικού λαού, είχε ξεπεράσει το 70%, ήταν υποχρέωση δική μας, όπως και των υπολοίπων Ευρωπαίων, φυσικά, να συνδράμουμε, με κάθε τρόπο, προς αυτή την κατεύθυνση.
Δεν το κάναμε φυσικά και χάθηκε πολύτιμος χρόνος, κυρίως όμως χάθηκε, μια πολύ μεγάλη ευκαιρία δημιουργίας ενός μόνιμου ρεύματος φιλοευρωπαϊσμού, στη γειτονική χώρα.
Η επιλογή της προσέγγισης, με τα θέματα χαμηλής πολιτικής, είναι προφανές ότι δεν ήταν αρεστή, αλλά επί της ουσίας απολύτως κατανοητή, στους Έλληνες διπλωμάτες.
Γιατί, άλλοι θα έπρεπε να έχουν την ευθύνη, σε αυτού του τύπου την προσέγγιση και όχι διπλωμάτες καριέρας, που φυσικά τους ήταν πάρα πολύ δύσκολο να καταλάβουν τις προτεραιότητες και τις ανάγκες μιας τέτοιας πολιτικής. Οι Ιταλοί όμως, δυστυχώς για μας, στον τομέα που λέγεται γεωργία, στον τομέα που λέγεται διοικητική μεταρρύθμιση και τοπική αυτοδιοίκηση, Γάλλοι, Ισπανοί και Ολλανδοί στον τομέα του τουρισμού, διέπρεψαν και είναι πλέον εγκατεστημένοι εκεί. Και ναι, σπυρί –σπυρί, δουλεύουν για την προσέγγιση της Τουρκίας, σε θέματα πρακτικά και καθημερινά.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο Metarithmisi.gr
