Μία ταυτότητα

Του Κυριάκου Αθανασιάδη

Σε συνέχεια του χθεσινού σημειώματος, που μαζί με το αυριανό συνθέτουν το βάπτισμα του πυρός για εμένα στο Liberal —μιας και η εβδομάδα αυτή είναι ούτως ή άλλως λειψή και όχι ενδεικτική—, θα παραθέσω εδώ λίγα στοιχεία για την αφεντιά μου, για τους αναγνώστες που δεν έτυχε μέχρι τώρα να διαβάσουν κείμενά μου σε άλλες, ηλεκτρονικές ή έντυπες, εφημερίδες.

Νομίζω λοιπόν (τα παρακάτω δεν παρατίθενται με καμία «σειρά», αξιολογική ή άλλη, είναι ατάκτως ερριμμένα: έτσι γίνονται αυτά), νομίζω λοιπόν πως είμαι ένας μάλλον συντηρητικός άνθρωπος, κατά τι φιλελεύθερος, και μέλος καιρό τώρα τού Αντι-ΣΥΡΙΖΑ Μετώπου. Μάλιστα, αν δεν υπήρχε αυτό το Μέτωπο, θα μπορούσα να το ιδρύσω εγώ. Είμαι άθεος. Αντιπαθώ τους αθέους που προβάλλουν την αθεΐα τους με μία σειρά εκδηλώσεις, όπως και γενικώς αντιπαθώ τις καθ' ημάς ταλιμπανικές αστειότητες παντός είδους. Είμαι υπέρ του δικαιώματος όλων στην υιοθεσία, και βρίσκομαι απέναντι σε όσους προβάλλουν ψευδο-επιχειρήματα εναντίον του δικαιώματος αναδοχής/υιοθεσίας παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια. Πιστεύω πως μόνο μία πλούσια και ισχυρή χώρα μπορεί να διαφυλάσσει τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Θεωρώ ως εκ τούτου ότι μία πλούσια και ισχυρή Ελλάδα οφείλει να είναι το πρώτιστο μέλημά μας, καθώς το μόνο πολιτικό θέμα που έχει πράγματι σημασία είναι τα Ανθρώπινα Δικαιώματα — όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα (όταν δεν είναι μπαρούφες ολκής) και απορρέουν από αυτά, όπως ακριβώς και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα διαφυλάσσονται μόνο σε πλούσια, φιλελεύθερα κράτη.

Δεν πιστεύω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ τείνει να γίνει σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα εθνικιστικό-αυταρχικό- αντιφιλελεύθερο-αντιλαϊκό (και αντισοσιαλδημοκρατικό) κόμμα των ολίγων. Και πολλά άλλα είναι, κανένα τους ούτε κατά διάνοια καλό. Είμαι φεμινιστής. Είμαι αντιεθνικιστής, αντικομουνιστής και αντιφασίστας. Θεωρώ τη Χρυσή Αυγή συμμορία ποινικών. Έχω στηρίξει, περισσότερο ή λιγότερο, τον εκλιπόντα Μητσοτάκη, τον Σημίτη και τον Γιώργο Παπανδρέου. Υπήρξα πολέμιος του Σαμαρά των Ζαππείων. Έχω ψηφίσει Σαμαρά το 2015, με φανατισμό. (Δηλαδή είμαι από αυτούς που «σας τα λέγαμε»). Έχω ψηφίσει τη Δράση τον Απρίλιο του 2012, αλλά δεν την ψήφισα τον Ιούνιο του ίδιου έτους, επειδή συνασπίστηκε με τον Τζήμερο. Υπήρξα μνημονιακός πριν τα Μνημόνια. Εξακολουθώ να είμαι. Ήμουν και είμαι γερμανοτσολιάς. Δεν έχω καταλάβει προς τι η όλη κουβέντα από μερίδα διανοουμένων για τη φιλο-μεταρρυθμιστική στροφή τού ΣΥΡΙΖΑ, καθώς δεν υπάρχει απολύτως καμία φιλο-μεταρρυθμιστική στροφή τού ΣΥΡΙΖΑ, αφενός, αλλά ούτε και λόγος να τρέχει κανείς πίσω από τον ΣΥΡΙΖΑ τώρα στα τελευταία του.

Είμαι εναντίον της πολιτικής βίας. Η πολιτική βία είναι φασιστική. Είμαι εναντίον του αυριανισμού. Είμαι υπέρ της απόλυτης Ελευθερίας του Λόγου. Είμαι με τη Μέρκελ. Είμαι εναντίον του Τραμπ. Είμαι με τον Κυριάκο. Είμαι υπέρ της διαφορετικότητας και κατά της πολυπολιτισμικότητας. Δεν γελάω με το απάνθρωπο καθεστώς της Βορείου Κορέας ή με αστειάκια για το ΚΚΕ. Οι ούλτρα φιλελεύθεροι με τρομάζουν. Με τρομάζουν οι ίδιες μου οι ιδέες, εάν γίνονταν εν μια νυκτί καθεστώς. Η κυβέρνηση που έχουμε δεν είναι ό,τι χειρότερο μπορούσε να μας τύχει: μπορούσε να λείπει από αυτήν ο Καμμένος, και ο Καμμένος είναι καλύτερος από πολλά μέλη τού ΣΥΡΙΖΑ. Φοβούμαι ότι με τον Καμμένο (ό,τι και να φοράει εκείνη την αποφράδα ημέρα) θα πάμε σε κάτι σαν πόλεμο με την Τουρκία, από τον οποίο θα βγούμε πολλαπλά χαμένοι. Είχα υποστηρίξει το πραξικόπημα εναντίον του Ερντογάν. Είμαι εναντίον του ρατσισμού, του σεξισμού, της ξενοφοβίας και της μισαλλοδοξίας. Είμαι εναντίον του ισλαμισμού. Πιστεύω πως μόνο με τη μυστική συντονισμένη δράση των αντιτρομοκρατικών υπηρεσιών της Δύσης μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την ισλαμική τρομοκρατία (και όχι με βομβαρδισμούς).

Πιστεύω στην Τέχνη. Είμαι κατά της απλής αναλογικής, της αμεσοδημοκρατίας και των δημοψηφισμάτων. Είμαι υπέρ τής ΕΕ και της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας. Θέλω μία ενωμένη, πανίσχυρη Ευρώπη: πολιτικά, οικονομικά, στρατιωτικά, οπότε και πολιτιστικά. Γυρίζω το κεφάλι από την άλλη όταν ακούω ότι, «Ναι, αλλά και η Ευρωπαϊκή Ένωση φταίει». Οκέι, τι να κάνουμε, φταίει κι αυτή. Είναι σαν να λέμε, «Ναι, αλλά φταίει και η Δημοκρατία». Οκέι, τι να κάνουμε, φταίει και η Δημοκρατία. Τι να κάνουμε, να την αλλάξουμε;

Αυτά λοιπόν είναι κάποια από όσα είμαι, μερικά από όσα πιστεύω. Ή που ισχυρίζομαι, ή νομίζω, ότι είμαι.