Του Λυκούργου Λιαρόπουλου
Τελικά, οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ έχουν καταπληκτικά αντανακλαστικά. Οι αντιδράσεις τους είναι ακαριαίες, τόσο άμεσες, που νομίζεις, καμμιά φορά, πως προηγούνται του γεγονότος στο οποίο αντιδρούν. Θυμήθηκα μία αξέχαστη ατάκα του Πίτερ Σέλερς στο «What's new Pussycat», αξέχαστη ταινία από τότε που ακόμη κάνανε Σινεμά. Όταν βρέθηκε σε ένα Μπαρ, ακολουθώντας, υποτίθεται, κάποιον, κάποιος τον ρώτησε: «μα πώς τον ακολουθείς, αφού αυτός δεν έχει έρθει ακόμη;;;», απάντησε «Τον ακολούθησα πολύ γρήγορα». Νομίζω δεν έμεινε μόνο στη δική μου μνήμη αλλά στην... ιστορία, η οποία, ως γνωστόν… επαναλαμβάνεται.
Κάπως έτσι, ο κ. Τζανακόπουλος, «βιάστηκε» να βγάλει την ετυμηγορία για το ποιος φταίει για το εμετικό και προδοτικό ξέσπασμα Μπαρμπαρούση. Δεν λέω, ετοιμόλογος πρέπει να είναι ως ..Κυβερνητικός Εκπρόσωπος, αλλά όλα έχουν όρια. Η, μήπως, όχι;; Μήπως τα όρια της πολιτικής ηθικής έχουν επαναχαραχθεί επί Πρώτης Φορά Αριστεράς, του ΣΥΡΙΖΑ;; Υπάρχουν και άλλες ενδείξεις.
Ο κ. Κοντονής δεν ζήλεψε τον Πίτερ Σέλερς, αλλά τον πατέρα της Προπαγάνδας της Λάσπης, Γιόζεφ Γκαίμπελς. Στην ομιλία του στη Βουλή δεν δίστασε, όχι απλώς να συνδέσει τη ΝΔ με τη Χ.Α. αλλά «ανακάλυψε» και απόδειξη. Διερωτήθηκε, τάχα: «όταν στις τελευταίες Περιφερειακές Εκλογές κατέβηκε το ΛΑΟΣ και στελέχη της ΧΑ όπως ο κ. Παναγιώταρος ήταν υποψήφιοι του κ. Αδ. Γεωργιάδη, τότε ποιοι ανοίγουν την πίσω πόρτα στο μόρφωμα;" Το ότι αυτό δεν συνέβη ποτέ, ότι ο κ. Γεωργιάδης δεν ήταν καν υποψήφιος τότε, ήταν λεπτομέρεια, του το «είπαν μετά» και ανακάλεσε. Η «λάσπη» ως συστατικό στοιχείο της Πολιτικής επί ΣΥΡΙΖΑ.
Αλλά ακόμη και το θράσος θα έπρεπε να έχει όρια. Προσπαθώντας οι «παράγοντες» της Κυβέρνησης να συνδέσουν την ΧΑ με τη ΝΔ, προχώρησαν σε απόπειρα διαγραφής από τη συλλογική μας μνήμη των αδιάσειστων αποδείξεων για «στενές επαφές» του ΣΥΡΙΖΑ με το Νεοναζιστικό κόμμα, «ξέχασαν» τη Δίκη της ΧΑ για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Ακόμη και μία αποδεδειγμένα ανίκανη Κυβέρνηση, δεν θα έπρεπε τρία χρόνια τώρα να μην μπορεί να διεξάγει μία δίκη, όπου, μάλιστα, ο φονιάς έχει ήδη παραδεχτεί το φόνο.
Ένας δάσκαλος μού έλεγε: «Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω». Ένας άλλος μου είπε το «τίποτα δεν είναι τυχαίο». Και επειδή πάντα μου άρεσαν τα αστυνομικά, θυμάμαι το περίφημο «ποιος ωφελείται;;». Η ερώτηση που πάντα ρωτάμε αν, θέλουμε, φυσικά, να εξιχνιάσουμε ένα έγκλημα. Και, τί παράξενο, αλήθεια. Αμέσως μετά το αξιοθρήνητα κακοπαιγμένο «ξέσπασμα Μπαρμπαρούση», σε «αληθινό χρόνο» όπως λέμε στη Φυσική ήρθε η ανακοίνωση Τζανακόπουλου. Ούτε έτοιμη να τη είχε. Η μήπως;;;;
