Του Σάκη Μουμτζή
Στο κυριακάτικο άρθρο μου στο Liberal, είχα υποστηρίξει πως το προέχον για την Νέα Δημοκρατία είναι ενωμένη να δώσει νικηφόρα την εκλογική μάχη και να μην εμπλακεί σε κρίση εσωστρέφειας ασχολούμενη με την απόδοση ευθυνών στην διακυβέρνηση Καραμανλή 2004-2009. Ο κ. Π.Μανδραβέλης θεώρησε πως η άποψη αυτή πως υποτάσσει την αλήθεια στο κομματικό συμφέρον. Μάλιστα προεξέτεινε τον συμπερασμό του, αποδίδοντας την λογική του άρθρου μου στην διάβρωση που έχει υποστεί η ελληνική πολιτική σκέψη από την ιδεολογία της Αριστεράς.
Νομίζω πως ο φιλελεύθερος χώρος στον οποίον ανήκουμε και οι δύο, χαρακτηρίζεται από τις πολλές αλήθειες που υπάρχουν σε αυτόν και όχι από την μια και μοναδική που είναι ίδιον των ολοκληρωτικών ιδεολογιών. Ένα γεγονός, ο χώρος μας το φωτίζει και το ερμηνεύει πλουραλιστικά και αυτός ακριβώς είναι ο πλούτος των ιδεών που εισφέρει στην πολιτική σκέψη. Το να με κατηγορεί ως ιδεολογικά υποτελή στην Αριστερά επειδή η αλήθεια του δεν συμφωνεί με την δική μου, δίνει την εντύπωση πως αυτός κατέχει την μια και μοναδική αλήθεια.
Είναι κοινός τόπος πως στην πολιτική υπάρχουν τα κόμματα εξουσίας και τα κόμματα διαμαρτυρίας. Τα πρώτα αυτονοήτως, αποβλέπουν στην κατάληψη της εξουσίας και πάνω σε αυτήν την προοπτική οικοδομούν τις συμμαχίες τους. Είναι προφανές, πως αν παραιτηθούν με οιονδήποτε τρόπο από αυτόν τον στόχο, αυτοακυρώνονται. Στον δρόμο προς την εξουσία, είναι εύλογο, να κάνουν υποχωρήσεις, συμβιβασμούς, να αναθεωρούν πολιτικές και να ιεραρχούν στόχους και προτεραιότητες. Τα κόμματα διαμαρτυρίας έχουν την πολυτέλεια να λένε αλήθειες άνευ πολιτικού κόστους, να εκφέρουν πολιτικό λόγο που εκφεύγει από τα όρια του στενού κομματικού ακροατηρίου και να έχουν και να ασκούν και έναν διαπαιδαγωγικό ρόλο στην πολιτική ζωή. Κλασσικό παράδειγμα τέτοιου κόμματος υπήρξε το ΚΚΕ εσωτ. που όμως εξαερώθηκε στο διάβα της Ιστορίας.
Συνεπώς η Νέα Δημοκρατία, ως κόμμα εξουσίας, κάνει τις δικές της ιεραρχήσεις στην πορεία της προς την εκλογική νίκη. Στο πολύ απλό δίλημμα «να αποδώσουμε τις ευθύνες στον Κ. Καραμανλή και να χάσουμε τις εκλογές ή τις αφήνουμε στην άκρη και προχωρούμε» η συντριπτική πλειοψηφία όχι μόνον των Νεοδημοκρατών αλλά των φιλελεύθερων πολιτών, αναμφίβολα επιλέγει το δεύτερο.Και επειδή ο κ. Π. Μανδραβέλης αμφισβητεί την ενότητα της Νέας Δημοκρατίας επικαλούμενος το 19%των εκλογών του Μαΐου 2012, έχω να παρατηρήσω τα εξής: Η Ελληνική κοινωνία το 2011 έζησε μια κατάσταση παροξυσμού, μια κατάσταση σοκ. Οι εκλογές του Μαΐου 2012 διεξήχθησαν υπό καθεστώς κινουμένης άμμου με διαρραγείσες πλήρως τις σχέσεις αντιπροσώπευσης κομμάτων –κοινωνίας. Όταν οι φιλελεύθεροι ψηφοφόροι, μετά τα αποτελέσματα των συγκεκριμένων εκλογών,συνειδητοποίησαν το μέγεθος της διακύβευσης, έδωσαν στην Ν.Δημοκρατία την νίκη, με ένα ποσοστό που παραμένει συμπαγές μέχρι σήμερα.
Για δε την πολιτική Α.Σαμαρά 2010-2012 που μέμφεται ευθέως ο κ. Π. Μανδραβέλης, νομίζω πως με τα «εάν» Ιστορία δεν γράφεται. Γιατί το ένα «εάν» φέρνει ένα ακόμα και τελικά συγγράφουμε εικονική Ιστορία. Όμως για την συγκεκριμένη περίοδο υποστηρίζω, πως αν η Νέα Δημοκρατία προσχωρούσε αναφανδόν στην πολιτική του πρώτου μνημονίου, μετά βεβαιότητος στις εκλογές του Μαΐου 2012, θα είχε ποσοστά παραπλήσια με αυτά του ΠΑΣΟΚ, απελευθερώνοντας τις πιο ακραίες –αντισυστημικές δυνάμεις της Ελληνικής κοινωνίας. Επιπροσθέτως, οι συγκεκριμένες διαφωνίες του Α. Σαμαρά δικαιώθηκαν από τους ίδιους τους αρχιτέκτονες του πρώτου μνημονίου. Να τονίσω δε, πως η Ν. Δημοκρατία στην συνέχεια, ψήφισε σχεδόν τα 2/3 των μνημονιακών νόμων, σε αντίθεση βέβαια με την τυχοδιωκτική αντιπολίτευση του Γ. Παπανδρέου την περίοδο 2004-2009 ή την χυδαία αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ στην συνέχεια.
Κλείνοντας την απάντηση μου στον κ. Π. Μανδραβέλη του επισημαίνω με σεβασμό, πως είναι κρίμα να χαρίζουμε τα νοητικά εργαλεία της ανάλυσης του συσχετισμού των δυνάμεων και του κόστους/οφέλους στον μαρξισμό και μάλιστα στην πιο χυδαία εκδοχή του, τον σταλινισμό. Αυτά είναι στοιχεία που ορίζουν τον ορθό λόγο. Προφανώς με τον κ. Π. Μανδραβέλη έχουμε μιαν εντελώς διαφορετική αντίληψη για το τι είναι πολιτική και τι είναι ένα σύγχρονο μαζικό κόμμα.
Ο φιλελεύθερος χώρος έχει αυτήν την ομορφιά της διαφορετικότητας των απόψεων.
