Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Παγωμένος, όπως όλοι μας, δεν θα γράψω κείμενο σήμερα. Αδυνατώ. Στο λόγο της αντρικής μου τιμής. Δεν μπορώ να το κάνω, αν μη τι άλλο, πριν αποτραπεί η σχεδιαζόμενη από τις δυνάμεις της ανομίας επίθεση στο Μάτι, επίθεση με μπουλντόζες, καθώς θέλουν να παραχώσουν με μαφιόζικο τρόπο τα καρβουνιασμένα πτώματα των τυχόν εγκλωβισμένων στα ερείπια μαζί με στοιχεία. Αυτό προέχει σήμερα, όχι τα κειμενάκια. Δεν μπορώ και δεν θέλω να το κάνω, επίσης, σε ένδειξη πένθους για εκείνους τους ανθρώπους που χάθηκαν και που μαζί τους χάθηκαν και τα ονόματά τους: Τους αγνοούμενούς μας. Γιατί οι ανώνυμοι αγνοούμενοι δεν είναι πρόσωπα, είναι απλώς μια κάποια στατιστική, μια εκδήλωση αμηχανίας και συγκάλυψης. Οι αγνοούμενοι έχουν όνομα, φύλο, ηλικία. Έχουν στοιχεία και ταυτότητα. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΙΘΜΟΙ.
Για αυτούς τους λόγους δεν θα γράψω σήμερα κείμενο, παρ'' ότι μου είναι εύκολες οι λέξεις και βολικό το σχήμα. Διαβάστε, όμως, με προσοχή όλα τα άλλα κείμενα αυτού του σάιτ, που από την πρώτη στιγμή λέει τα πράγματα όπως πρέπει να ειπωθούν και όχι όπως επιβάλλουν οι επικυρίαρχοι να λέγονται. Και διαβάστε και παραέξω. Η ενημέρωση, και η δημοσίευση, είναι η ψυχή της δικαιοσύνης — και του δίκιου.
Δεν θα γράψω λοιπόν σήμερα κείμενο. Απλώς θα θέσω μερικές συγκεκριμένες ερωτήσεις. Ή μάλλον ψέματα: Θα θέσω μία μόνο ερώτηση. Αυτήν:
-
Πόσο πιο αποτελεσματική θα ήταν στην αντιμετώπιση της ολέθριας καταστροφής στο Μάτι, του αδιανόητου αυτού εγκλήματος, και πόσο πιο ειλικρινής στην επικοινωνία της, μία κυβέρνηση στην οποία:
(α) Δεν θα ήταν πρωθυπουργός ο Τσίπρας, αλλά ένα βόδι. Ένα από τα βόδια εκείνα μάλιστα που δεν βγαίνουν ποτέ από τον σκοτεινό στάβλο, εκείνα που τα 'χουν για πάχυνση. Ή, αν θέλετε, κανείς.
(β) Δεν θα ήταν υπουργός Εθνικής Άμυνας ο Καμμένος, αλλά το αντικείμενο δουλειάς ενός Αχόρταγου.
(γ) Δεν θα ήταν υπουργός Προστασίας του Πολίτη ο Τόσκας, αλλά ένας δραπέτης των φυλακών Κορυδαλλού.
(δ) Δεν θα ήταν Περιφερειάρχης η Δούρου, αλλά ένας τρόφιμος ψυχιατρείου. Ή ένα καπέλο αποφοίτησης, με φούντα. Ή ένα σετ μεικ-απ ειδικό για heroin chic ή για το Orange Is The New Black.
(ε) Δεν θα ήταν υπουργός Εσωτερικών ο Σκουρλέτης, αλλά οποιοσδήποτε περαστικός από την Ομόνοια ή τη Γερανίου σήμερα το πρωί. Οποιοσδήποτε.
(στ) Δεν θα ήταν υπουργός Επικρατείας ο Φλαμπουράρης, αλλά ένας ταβλαδόρος σε επαρχιακό καφενέ της Βόρειας Μακεδονίας — ή μiα μαϊμού σε οίστρο.
(ζ) Δεν θα ήταν υπουργός Υποδομών & Μεταφορών ο Σπίρτζης, αλλά ένας γεροντάκι Ρομά από κάποιον καταυλισμό της Αττικής. Ανοϊκό γεροντάκι.
(η) Δεν θα ήταν υπουργός Υγείας ο Πολάκης, αλλά κάποιος άλλος Χρυσαυγίτης. Ή πάλι σκατά, όπως στο (β).
(θ) Δεν θα ήταν υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας ο Σταθάκης, αλλά ένα ρέψιμο από ουίσκι.
(ι) Δεν θα ήταν Κυβερνητικός Εκπρόσωπος ο Τζανακόπουλος, αλλά ο Κούγιας. Ή ο Μπέος. Ή ο ημίτρελος Ψινάκης, ή κάποιο ακόμη πιο γελοίο, καταγέλαστο και ελεεινό υποκείμενο από τον Ψινάκη.
Δεν θέλω να συνεχίσω. Ενδεικτικά αναφέρθηκα σε δαύτους.
Ξανά λοιπόν: Αν είχαμε για αντικαταστάτες τους παραπάνω, ΠΟΣΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΚΑΙ ΠΟΣΟΥΣ ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΥΣ ΘΑ ΕΙΧΑΜΕ ΣΤΟ ΜΑΤΙ; ΠΟΣΑ ΛΙΓΟΤΕΡΑ ΘΥΜΑΤΑ ΘΑ ΚΛΑΙΓΑΜΕ;
