Του Σάκη Μουμτζή
Η συνεκμετάλλευση είναι κάτι σαν την αταξική κοινωνία. Πολύ ωραία ιδέα, με καταστροφικά αποτελέσματα στην εφαρμογή της.
Είναι γνωστό πως η ανθρώπινη φύση έλκεται από τις «αγαπησιάρικες» λύσεις. Έλκεται από λύσεις που ακούγονται ανώδυνες και ειρηνικές, μακριά από συγκρούσεις και εντάσεις.
Έτσι και η συνεκμετάλλευση του θαλάσσιου πλούτου με την Τουρκία ακούγεται όμορφα καθώς έχει μια πασιφιστική διάσταση. Όμως δεν είναι έτσι.
Ας δούμε λοιπόν τι διαδρομή θα πρέπει να ακολουθήσουμε για να φτάσουμε στην συνεκμετάλλευση.
Γιατί όπως λέει και ο ποιητής σημασία τελικά έχει το ταξίδι.
Αρχικά να ξεκαθαρίσουμε πως μιλούμε για συνεκμετάλλευση του θαλάσσιου πλούτου της ΝΑ.Μεσογείου, στην νομή του οποίου συμμετέχουν και άλλοι. Ένας από αυτούς είναι η Κυπριακή Δημοκρατία την ύπαρξη της οποίας δεν αναγνωρίζει η Τουρκία.
Συνεπώς, ένα πρώτο βήμα για την συνεκμετάλλευση, είναι η επίλυση του Κυπριακού, κάτι για το οποίο θα αποφασίσουν οι Κύπριοι πολίτες. Εμείς, όπως φάνηκε και το 2004, δεν έχουμε περιθώρια παρέμβασης.
Όμως το πιο κρίσιμο ζήτημα της συνεκμετάλλευσης είναι τα μερίδια. Η Τουρκία τι ποσοστό θα έχει; Και πώς θα οριστεί αυτό;
Ο μόνος οδηγός για να προσδιορισθούν τα μερίδια Ελλάδος και Τουρκίας είναι η έκταση της ΑΟΖ κάθε χώρας. Άρα, θα πρέπει να συμφωνήσουν οι δύο χώρες το εύρος των οικονομικών ζωνών.
Και εδώ πέφτουμε πάνω σε έναν τεράστιο βράχο, που δεν είναι άλλος από το χρόνιο στρατήγημα της Τουρκίας πως τα νησιά δεν έχουν υφαλοκρηπίδα. Τι συζήτηση μπορεί να γίνει στην συνέχεια, όταν αυτή είναι υπονομευμένη από την αφετηρία της;
Στο σημείο αυτό ακριβώς εντοπίζεται και το στρατηγικό αδιέξοδο όσων έχουν επενδύσει στην Χάγη. Η Τουρκία ποτέ δεν θα δεχθεί το Διεθνές Δικαστήριο να αποφασίσει για το αν τα νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα ή όχι, γιατί γνωρίζει πως θα χάσει πανηγυρικά. Το Καστελόριζο το οποίο ενδεχομένως θα κερδίσει, είναι ασήμαντη επιτυχία μπροστά την κατάρρευση μιας στρατηγικής πολλών δεκαετιών.
Γι΄αυτό και ποτέ δεν θα πάμε στην Χάγη. Βέβαια, μπορεί αυτό το γεγονός να είναι ένα άριστο προπαγανδιστικό όπλο της εξωτερικής μας πολιτικής προς την διεθνή κοινότητα, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να γίνει στρατηγικός στόχος.
Είναι ανέφικτος και ως εκ τούτου αποπροσανατολιστικός.
Βέβαια, δεν θέλω να πιστεύω πως αυτοί που μιλούν για να συνεκμετάλλευση να εννοούν πως αυτή θα πραγματοποιηθεί με τους όρους της Τουρκίας (50-50).
Η πατρίδα μας έχει δικαιώματα και όχι «θεωρούμενα δικαιώματα». Και αυτά τα δικαιώματα είναι και απαράγραπτα και αδιαπραγμάτευτα, καθώς προκύπτουν από διεθνείς συνθήκες, αποτέλεσμα εθνικών αγώνων.
Συμπερασματικά, η συνεκμετάλλευση για να πάψει να είναι σύνθημα και να γίνει εφικτός πολιτικός στόχος, θα πρέπει να ξεπεραστούν αξεπέραστα εμπόδια που έχουν τις ρίζες τους στην επεκτατική-αναθεωρητική φύση της Τουρκίας.
Η επιθετικότητα αυτής της χώρας δεν είναι κατασκεύασμα κάποιων Ελλήνων πολιτικών και διανοουμένων, προκειμένου να συγκροτηθεί ένα συνεκτικό εθνικό αφήγημα. Η επιθετικότητα και ο αναθεωρητισμός της Τουρκίας υπάρχει και τον βλέπουμε σήμερα στην Συρία, στην Λιβύη, στα Βαλκάνια και βέβαια στην Β. Κύπρο.
Καλή ιδέα η συνεκμετάλλευση, αλλά δεν βάζεις στην αυλή σου έναν αποδεδειγμένα τραμπούκο και άρπαγα. Στην συνέχεια θα θελήσει να μπει και στο σπίτι σου ( Βλ. Δ.Θράκη).
