Του Γιώργου Μαυρωτά*
Η χθεσινή απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας που κρίνει αντισυνταγματική την πριμοδότηση αθλητών για την εισαγωγή στα ΑΕΙ μπορεί, αν δεν ερμηνευθεί σωστά, να αποτελέσει μια βραδυφλεγή βόμβα στα θεμέλια του ελληνικού αθλητισμού. Θα περιμένουμε λοιπόν να δούμε τι ακριβώς λέει και τι όρια και προϋποθέσεις θέτει.
Ας ξεκινήσουμε όμως από κάποια γεγονότα. Οι αθλητές που μοριοδοτούνται δεν παίρνουν τη θέση άλλων υποψηφίων, αλλά εισάγονται καθ' υπέρβαση του αριθμού των εισακτέων και εφόσον με την πριμοδότηση στη βαθμολογία ξεπερνούν το 90% της βάσης του τμήματος. Ουσιαστικά δηλαδή διαγωνίζονται για την εισαγωγή οι αθλητές μεταξύ τους για ένα ποσοστό 4.5% (με τον τελευταίο νόμο) επί του αριθμού των εισακτέων.
Ο σκοπός της ύπαρξης της πριμοδότησης των αθλητών – μαθητών είναι για να στρέφουν οι γονείς τα παιδιά τους στον αθλητισμό, χωρίς να φοβούνται ότι αυτό θα επηρεάσει την εισαγωγή τους στα ΑΕΙ από τις ώρες που θα θυσιάσουν. Δεν είναι ο σκοπός να στρέφουν τα παιδιά στον αθλητισμό για να κάνουν μια διάκριση και με βάση αυτήν να εισαχθούν στο Πανεπιστήμιο. Γι αυτό λέω ότι το σύστημα επιβράβευσης πρέπει να εξορθολογισθεί. Άλλωστε, και στις περισσότερες ανεπτυγμένες χώρες οι αθλητικές επιδόσεις των μαθητών λαμβάνονται υπόψιν στην εισαγωγή τους στα Πανεπιστήμια είτε με υποτροφίες ή άλλους τρόπους. Δεν είναι της παρούσης, αλλά για το σύστημα πριμοδότησης αθλητών-μαθητών έχουμε ετοιμάσει στο Ποτάμι μια πρόταση εξορθολογισμού που λαμβάνει υπόψιν της με πιο δίκαιο τρόπο την αγωνιστική παρουσία των αθλητών – μαθητών δίνοντας έμφαση στη διάρκεια και όχι σε επιτυχίες «πυροτεχνήματα».
Το κίνητρο της πολιτείας απευθύνεται λοιπόν κυρίως στους γονείς για να στρέφουν τα παιδιά σε μια κοινωνικά επωφελή δραστηριότητα όπως ο αθλητισμός, ξέροντας ότι οι ώρες που θυσιάζουν από το διάβασμα, σε ένα εξετασιοκεντρικό εκπαιδευτικό σύστημα, μπορούν να αναπληρωθούν με την πριμοδότηση στις εισαγωγικές. Το αποτέλεσμα των τελευταίων σχεδόν 30 ετών είναι ότι με το κίνητρο αυτό της διάκρισης (καθότι δεν υπάρχουν πια άλλα κίνητρα στον ελληνικό αθλητισμό), έχουμε όχι μόνο τις αθλητικές επιτυχίες τόσο σε μικρές κατηγορίες όσο και στις μεγάλες, αλλά και ένα πολύ μεγαλύτερο κομμάτι της νεολαίας να ασχολείται με τον αθλητισμό.
Ο αθλητισμός είναι μια πυραμίδα που στη βάση έχει τον αγωνιστικό αθλητισμό κυρίως στις μικρές ηλικίες και στην κορυφή τον πρωταθλητισμό και τις διεθνείς διακρίσεις. Χωρίς την βάση δεν θα υπάρχει και η κορυφή. Αν λείψουν λοιπόν τα κίνητρα στις κρίσιμες ηλικίες των 12-18 ετών τότε το οικοδόμημα του ελληνικού αθλητισμού θα καταρρεύσει και θα μείνουν ίσως μόνο κάποια επαγγελματικά αθλήματα να επιπλέουν. Έτσι όμως, χωρίς τη βάση στην αθλητική πυραμίδα, ούτε Στεφανίδη, ούτε Πετρούνια, ούτε δεκάδες άλλες επιτυχίες θα μπορούμε να καμαρώνουμε στο μέλλον. Το χειρότερο όμως είναι ότι θα έχουμε απομακρύνει χιλιάδες παιδιά από το σχολείο που λέγεται αθλητισμός, που τους αφήνει μια αξιακή προίκα για όλη τους τη ζωή…
* Ο κ. Γιώργος Μαυρωτάς είναι Βουλευτής Αττικής - Το Ποτάμι και Γραμματέας Κοινοβουλευτικού Έργου.
