Ένα άρθρο γνώμης στους Financial Times με θέμα τη μεγάλη επιστροφή των εργατικών συνδικάτων στις ΗΠΑ με αφορμή δικαστικές αποφάσεις για τη ρύθμιση των όρων εργασίας στη gig economy αλλά και την τηλεργασία, μας έκανε να προσθέσουμε άλλο ένα θέμα στη λίστα των συζητήσεων που είναι απλώς αδύνατον να κάνουμε σε αυτή τη χώρα.
Η χρονιά που πέρασε αλλά κι αυτή που τρέχει, η δεύτερη πανδημική χρονιά, είναι κι αυτή γεμάτη από τις «απαγορευμένες» για την Ελλάδα συζητήσεις γιατί την ουσία τους την «κάψαμε» σε όλη τη Μεταπολίτευση ιδεολογικοποιώντας και εργαλειοποιώντας τες βάναυσα.
Δείτε. Με ποιους όρους μπορούμε να κάνουμε στη χώρα μας τη συζήτηση για τη «μεγάλη επιστροφή του κράτους», όταν ως βίωμα μεγάλου κράτους έχουμε τα πελατειακά δίκτυα και όχι το «δίχτυ προστασίας» για τους αδύναμους; Ποιος Έλληνας μπορεί στα σοβαρά να υπερασπιστεί το μεγάλο κράτος;
Αιτήματα όπως η προστασία του περιβάλλοντος, οι ζώνες Natura που αυτές τις μέρες ήρθαν στη δημοσιότητα με αφορμή την ψήφιση του άρθρου 219 του νομοσχεδίου «Εκσυγχρονισμός, απλοποίηση και αναμόρφωση του ρυθμιστικού πλαισίου των δημοσίων συμβάσεων», μπορούν να συγκινήσουν τους πολίτες σε μεγάλη κλίμακα, όταν όλα τα προηγούμενα χρόνια η προστασία του περιβάλλοντος ήταν πρόφαση για να αποτραπούν ιδιωτικές επενδύσεις για καθαρά ιδεοληπτικούς λόγους;
Ποιος Έλληνας που είχε την εμπειρία συναλλαγής με την Αρχαιολογική Υπηρεσία θα δεχτεί να ακούσει έστω και μια κουβέντα για την ανάγκη προστασίας των αρχαιολογικών χώρων;
Πώς μπορούμε στην Ελλάδα να συζητήσουμε για τις ανισότητες όταν το κοινωνικό κράτος το νέμονται αποκλειστικά τα πελατειακά δίκτυα;
Πώς μπορούμε να συζητήσουμε για τις ανισότητες όταν τις παράγει η ίδια η δομή του ελληνικού κράτους, οι κυβερνήσεις που αρνούνται να το μεταρρυθμίσουν και όχι ο καπιταλισμός, όπως στις χώρες του σκληρού πυρήνα της Δύσης;
Πώς μπορούμε να μιλήσουμε για τα δικαιώματα όταν συγκεκριμένοι κύκλοι και πολιτικοί χώροι έχουν κουρελιάσει την έννοια του δικαιώματος του ανθρώπου στην προσπάθεια τους να μασκαρέψουν τις ιδεοληψίες τους που φτάνουν στο σημείο της εκλογίκευσης της πολιτικής βίας;
Αυτή τη στιγμή, παντού στον πλανήτη, γίνονται ενδιαφέρουσες συζητήσεις για ζητήματα που «καίνε» τους πολίτες του κόσμου.
Αλλά στις συζητήσεις αυτές αντικειμενικά δεν μπορούμε να συμμετάσχουμε γιατί για όλα τα ζητήματα αιχμής που συζητούν «αυτοί», «εμείς» καταλαβαίνουμε, βιωματικά, κάτι άλλο.
Οι υπαίτιοι για την κατάσταση αυτή, όλο το μεταπολιτευτικό σύστημα εξουσίας αλλά και η αριστερά των ελληνικών ΑΕΙ και των επιφυλλίδων δεν πρόκειται ποτέ να κάνουν την αυτοκριτική τους γιατί αδυνατούν να δουν τη βλάβη που έχουν προκαλέσει, την πλάνη στην οποία είναι βυθισμένοι.
Μένει στους υπόλοιπους να δούμε αν και πως μπορούμε να τοποθετηθούμε στα φλέγοντα που απασχολούν το δυτικό κόσμο σε μια συγκυρία που οι πολίτες δεν προσέρχονται στην κάλπη με όρους ιδεολογικούς αλλά με κριτήριο την αποτελεσματική διακυβέρνηση.
Μπορεί το αίτημα για αποτελεσματική διακυβέρνηση να περιγραφεί με όρους αρχών; Μπορεί να εξελιχθεί σε ιδεολογία; Αυτή είναι η ερώτηση που πρέπει να απαντήσουμε αλλά σε αυτό θα επανέλθουμε.
