Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Κάθε εποχή φέρνει και τα ιδιαίτερα προβλήματά της. Στα χρόνια της πολιτικής ορθότητας, που χαρακτηρίζεται από περίεργες ανοχές και στάσεις πολιτικής απάθειας, αλλάζουν σημαντικά χαρακτηριστικά των πόλεων μας! Έχουν περάσει δίχως επιστροφή τα ειδυλλιακά χρόνια της ξένοιαστης βόλτας στους δρόμους χωρίς άγχος για το που είσαι και τι θα μπορούσε να σου συμβεί. Κι αυτό όχι λόγω εγκληματικότητας. Αλλά λόγω ανομίας που δεν επιτρέπει την εφαρμογή των νόμων της Πολιτείας σε ορισμένες γειτονιές Δυτικών πόλεων.
Ιστορικά οι δυο πλευρές της Μεσογείου έχουν φέρει λαούς και πολιτισμούς σε αιματηρές συγκρούσεις. Ξεπερνώντας την Κλασσική και Ρωμαϊκή περίοδο, που τα εδάφη γύρω από την Μεσόγειο έγιναν μάρτυρες αδυσώπητων και σκληρών αναμετρήσεων, οι Μεσαίοι Χρόνοι είδαν την κατάρρευση του Βυζαντίου και την άνοδο του Ισλάμ να σηματοδοτούν το ξεκίνημα ενός κόσμου αβέβαιου και παθιασμένου με κατακτητικό φανατισμό. Οι πληγές που άνοιξαν εκείνες τις εκατονταετίες δεν έχουν ακόμη κλείσει. Οι αναμνήσεις παραμένουν ακόμη ζωντανές και πάθη έρχονται με ευκολία και πάλι στην επιφάνεια.
Η πρώτη δημόσια διακήρυξη της Αλ Κάιντα μετά την 9η Σεπτεμβρίου του 2001 θύμιζε τα δικαιώματα του Ισλάμ στη Νότια Ευρώπη και ιδιαίτερα στην Ανδαλουσία της Ισπανίας. Και δεν σταματούσε εκεί. Περνούσε γεωγραφικά από ολόκληρη σχεδόν τη Μεσόγειο φέρνοντας στο νου τις προσπάθειες των πιστών του Προφήτη να προσαρτήσουν δια της βίας τη Νότια Γαλλία (μάχη του Πουατιέ), τη Μάλτα (επίθεση του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς), ολόκληρη την Αδριατική (Ναυμαχία της Πρέβεζας μεταξύ Αντρέα Ντόρια και Μπαρμπαρόσσα αλλά κι αργότερα της Ναυπάκτου - Λεπάντο) και τέλος τις μάχες του Βυζαντίου με τη χρήση του Υγρού Πυρός για την αναχαίτιση των Αράβων εισβολέων.
Σήμερα διαπιστώνουμε μια καινούργια, ιδιότυπη, εισβολή να σημειώνεται σε βάρος της Ευρώπης. Ανθρώπινα κύματα, νέων κυρίως ανθρώπων και λιγότερων γυναικών, με βάρκες, φουσκωτά η και παλιά μποστάλια, επιχειρούν να διασχίσουν τα αγριεμένα κι επικίνδυνα νερά της Μεσογείου η και το στενότερο πέρασμα του Αιγαίου Πελάγους με στόχο τις γειτονιές πόλεων της βορειότερης κυρίως Ευρώπης. Τα χαρακτηριστικά αυτής της μετακίνησης είναι αρκετά περίεργα. Με το ξέσπασμα των συγκρούσεων σε Ιράκ και Συρία, με αφορμή την εμφάνιση του αυτο-αποκαλούμενου Ισλαμικού Κράτους, κύμα προσφύγων (θεωρητικά άμαχων αν και οι περισσότεροι σε ηλικίες στράτευσης) άρχισε να εισβάλει στην Τουρκία κι από κει - μέσω Αιγαίου - στην Ελλάδα και την Ευρώπη.
Ταυτόχρονα όμως μια πλημμυρίδα, ουσιαστικά μεταναστών, μουσουλμάνων άρχισε να ακολουθεί παράλληλους δρόμους (αλλά και μέσω Λιβύης, προς την Ιταλία) με αφετηρία χώρες της Ανατολικής, Δυτικής η και Κεντρώας/Βόρειας Αφρικής αλλά και της Ασίας. Όλοι αυτοί δεν είχαν πρόθεση να εγκαταλείψουν αξίες και συνήθειες ασπαζόμενοι τον τρόπο ζωής των δυτικών κοινωνιών στις οποίες ήθελαν να φθάσουν. Μεταφέρουν αντιλήψεις και αρχές, με κυρίαρχη την προσπάθεια εφαρμογής της Σαρία (ιερού Νόμου), στις περιοχές που εγκαθίστανται. Το αποτέλεσμα είναι να δημιουργούνται γειτονιές ισλαμικές στην Ευρώπη (κυρίως σε Αγγλία, Γερμανία, Βέλγιο, Γαλλία, Ολλανδία και Σουηδία) εξαιρετικά δυσπρόσιτες (No Go Zones) για τους προβληματισμένους γηγενείς.
Εκτιμάται πως κάποιες πρωτοβουλίες, κινήσεις η συμπεριφορές μπορούν να βρίσκονται έξω από τα όρια δικαιοδοσίας οργάνων του κράτους και συμμόρφωσης με ισχύοντες κανόνες της Πολιτείας. Σε πολλές πόλεις της Δύσης υπάρχουν γειτονιές πρακτικά απροσπέλαστες από ανύποπτους γηγενείς επισκέπτες. Που δεν ακολουθούν δηλαδή συγκεκριμένους κανόνες συμπεριφοράς ή τρόπου ζωής. Και που δεν είναι "γνωστοί". Συνέβαιναν αυτά παλιά στο Μπέλφαστ και στο Λοντονντέρρυ της Β. Ιρλανδίας. Όταν ήταν στο φόρτε της η δράση του IRA. Συμβαίνουν σήμερα στο Μόλενμπεκ των Βρυξελλών, στη γειτονιά του Χερρεγκάρτεν του Μάλμοε και του Χάσμπυ της Σουηδίας, στην κωμόπολη Ντιάρντον του Μίσιγκαν στις ΗΠΑ, στο Τάουερ Χάμλετς του Λονδίνου και στο Ντιούμπερρυ και το Ρότσντεηλ της Αγγλίας. Όπως και σε πολλά άλλα μέρη. Εκεί κυριαρχούν μουσουλμάνοι μετανάστες ή δεύτερης γενιάς, εμμονικοί με την εφαρμογή της Σαρία κι εξουσιαζόμενοι από φανατικούς Σαλαφιστές η Ντεομπαντιστές.
Κάθε άλλος είναι ξένος, ύποπτος και φορέας δαιμονικών αντιλήψεων. Οι κρατικές αρχές δεν είναι ευπρόσδεκτες. Η παρουσία τους γίνεται ανεκτή μόνο σε ισχυρούς αριθμούς η και με απειλή εξουσιαστικής βίας. Οι πόλεις μας χάνονται σταδιακά από τον έλεγχο μας. Και η αντίδραση φουντώνει με την αντιπάθεια των γηγενών να αυξάνεται. Το μέλλον δύσκολο να προδιαγραφεί...
Εμείς έχουμε για την ώρα τα Εξάρχεια. Η ελληνική νομοθεσία δεν ισχύει πάντα εκεί. Η ανομία κυριαρχεί. Οι αρχές τρομοκρατούνται. Οι μουσουλμάνοι μετανάστες είναι στην Ελλάδα ακόμη λίγοι. Παρατηρούν όμως προσεκτικά και μαθαίνουν...
Το ερώτημα είναι γιατί γίνονται όλα αυτά; Γιατί σε τόσο μεγάλους αριθμούς και γιατί άξαφνα τώρα; Η απάντηση δεν μπορεί να είναι οι πόλεμοι και η φτώχεια. Δεν έγινε κάτι συγκλονιστικό τα τελευταία χρόνια στο Μαρόκο, στη Νιγηρία, στην Ερυθραία, στη Σομαλία, στο Καμερούν, στο Μάλι, στο Νίγηρα. Σε κάποιες μάλιστα από τις χώρες αυτές η οικονομία πηγαίνει καλύτερα από περασμένες δεκαετίες. Και γιατί κινητοποιούνται μόνο μουσουλμάνοι κι όλοι με κατεύθυνση την Ευρώπη (της οποίας τον τρόπο ζωής δηλώνουν πως μισούν, όταν εγκαθίστανται), κι όχι σε εύπορες χώρες της Αραβικής χερσονήσου ή του Κόλπου;
Οι απαντήσεις δεν είναι εύκολες. Οφείλουν όμως να δοθούν αφού οι πολιτικές ηγεσίες ασχοληθούν σοβαρά με το πρόβλημα και ξεφύγουν από τις ρηχότητες της πολιτικής ορθότητας και τις γενικολογίες περί ανθρωπιστικών αντιδράσεων. Την ανησυχία των κοινωνιών της Ευρώπης την βλέπουμε ήδη στα τελευταία εκλογικά αποτελέσματα. Όπου κόμματα καινούργια, με μοναδική πλατφόρμα σχεδόν την αντίθεση στην είσοδο μουσουλμάνων, σημειώνουν θεαματικά αποτελέσματα.
