Μετράνε διαρκώς. Τα πάντα! Τις αντιδράσεις μας σε οτιδήποτε, την ταχύτητα της αντίδρασής μας σε μία δημοσίευση στο Facebook, τις λέξεις που μας διεγείρουν, το φτάρνισμά μας, την ανάσα μας. Και ανάλογα ο καθένας τους αντιδρά. Αλλάζει το πολιτικό του μήνυμα, την τακτική του, ακόμη και τη στρατηγική. Η τακτική με τη στρατηγική έχουν κυριολεκτικά μπερδευτεί στην εποχή της ταχύτητας. Έχουν γίνει ένα, αφαιρώντας από την πολιτική την ομορφιά του «ανώτερου αγώνα». Υπήρχε τουλάχιστον ένα άλλοθι για τις ασχήμιες που επέβαλλε ο τακτικισμός. Λέγαμε ότι αυτό μπορεί να μην είναι ωραίο, αλλά εξυπηρετεί έναν όμορφο, έναν ανώτερο σκοπό. Ήταν ψέμα; Ναι! Αλλά ήταν ένα όμορφο ψέμα!
Και πώς τα κόμματα μετράνε τις αντιδράσεις μας; Οι δημοσκοπήσεις είναι ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο. Αυτές οι φωτογραφίες της στιγμής δείχνουν πολύ ενδιαφέρουσες όψεις της καθημερινής μας ζωής και αποκαλύπτουν πολλά πράγματα για τον τρόπο που σκεφτόμαστε. Και δεν μιλάμε για τις απαντήσεις σε ερωτήματα του τύπου «τι θα ψηφίσετε;». Αλλά στις ερωτήσεις που συνοδεύουν μια δημοσκόπηση και οι οποίες μοιάζουν σαν οι πιο αθώες.
Στις μέρες μας όμως υπάρχει ένα ακόμη πιο σπουδαίο όπλο: Το διαδίκτυο. Τα social media. Εκεί όπου ο κάθε ένας από εμάς καταθέτει την ψυχή του. Το ερώτημα είναι αν η τεχνολογία έχει προχωρήσει τόσο ώστε να έχει ανακαλύψει ένα εργαλείο που μετράει άμεσα αντιδράσεις του κοινού. Σκεφτείτε το: Λέει κάτι ο κ. Τσίπρας και αυτόματα μαθαίνει αν κέρδισε ή έχασε στην επιρροή του, από ένα εργαλείο που κάνει αυτή ακριβώς τη δουλειά: Μετράει τις αντιδράσεις. Γρήγορα και αξιόπιστα.
Αν υπήρχε ένα τέτοιο εργαλείο, θα μπορούσε να βρίσκει τις λέξεις-κλειδιά, εκείνες που ανοίγουν την ψυχή κάθε ψηφοφόρου, για να μπορεί να περάσει το μήνυμά του. Υπάρχει, άραγε, τέτοιο εργαλείο; Και αν υπάρχει, είναι νόμιμο; Είναι σύμφωνο με τη νομοθεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Μιλάμε για συλλογή στοιχείων από τις αναρτήσεις των πολιτών στα τα social media. Και η συλλογή (εφόσον υπάρχει ένα τέτοιο σύστημα) δεν γίνεται με τη σύμφωνη γνώμη των χρηστών. Δεν έχουν υπογράψει κάτι σχετικό. Η επεξεργασία τους, δε, είναι αυτό που λέμε η παρανομία της παρανομίας. Αλλά δεν ξέρουμε αν υπάρχει ένα τέτοιο εργαλείο ή πρόκειται για έναν ακόμη αστικό μύθο. Αν πάντως υπήρχε, θα απαιτούσε τεράστιους οικονομικούς πόρους. Τέτοιες δουλειές απαιτούν τεχνολογία, τεχνογνωσία και πολλούς ανθρώπους.
Ο κ. Τσίπρας, πάντως, άλλαξε την τακτική του με το ΚΙΝΑΛ. Πλέον δεν είναι η Κεντροαριστερά. Είναι η Αριστερά που αναζητά την επαφή με το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι. Η προηγούμενη επίθεση δεν είχε αποτέλεσμα. Δεν «τσίμπησε» κάποιο ψάρι. Κι ας το προσπάθησαν πολύ. Κι ας το δούλεψαν πολύ. Κι ας επιστράτευσαν Μπίστηδες και Ραγκούσηδες. Το αποτέλεσμα ήταν μηδέν εις το πηλίκον. Γι'' αυτό και άλλαξε ρότα. Τώρα το προσεγγίζει διαφορετικά. Προσπαθεί να μην τρομάξει. Διότι την πρώτη φορά τρόμαξε. Ο μαύρος λύκος μπήκε με ορμή στο μαντρί, αλλά το κοπάδι ήταν καλά προφυλαγμένο. Τώρα ο μαύρος λύκος παίζει τον ρόλο του σκύλου. Θα ξεγελαστούν και θα ανοίξουν την πόρτα τα πρόβατα; Θα το δείξουν οι δημοσκοπήσεις. Και το πολύτιμο «εργαλείο», εφόσον υπάρχει. Αν οι δημοσκοπήσεις δείξουν ότι κι αυτός ο δρόμος δεν έχει νόημα, τότε θα δούμε τον Αλέξη να αλλάζει και πάλι τακτική. Είπαμε! Τακτική και μόνο τακτική. Δεν υπάρχει κάτι άλλο στις μέρες μας.
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
*Αναδημοσίευση από τη στήλη «Πετριές» του Φιλελεύθερου που κυκλοφορεί σήμερα 6 Μαρτίου
