Ας πούμε ότι ο Αλέξης Τσίπρας έκανε ένα νέο δημοψήφισμα. Για το ευρώ, την ελληνική φέτα ή για την διάσωση του μπλε ελέφαντα. Δεν έχει σημασία. Το ερώτημα είναι αν παραμένει αρραγές το μέτωπο του «ναι». Σκεφτείτε πόσα «όχι» έχετε ακούσει τελευταία στο ενδεχόμενο των πρόωρων εκλογών. Μια τεράστια πετρελαιοκηλίδα από τα διυλιστήρια των μικροσυμφερόντων απειλεί με μόλυνση τις ακτές…
Το ερώτημα περί δημοψηφίσματος είναι υποθετικό. Οι αποστάσεις που έχουν πάρει διάφοροι εκπρόσωποι του κεντροαριστερού μπλοκ από τις γραμμές του «ναι», όμως, δεν είναι υποθετικές. Είναι μία υπαρκτή πραγματικότητα. Δεν θέλουν εκλογές, γλυκοκοιτάζουν την Οικουμενική και ανακαλύπτουν εκ νέου την ανάγκη να μην επιστρέψει… η Δεξιά!!!
Αν νομίζει κανείς ότι δεν έχει αλλάξει κάτι από το καλοκαίρι του 2015 ας το καταθέσει. Η αλήθεια, όμως, είναι τελείως διαφορετική. Η συμμαχία του «ναι» στηρίχτηκε σε μία κοινή εμπειρία όλων των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων. Ποια εμπειρία;
Το «ναι» ήταν ένα αυθόρμητο και συνειδητοποιημένο Κίνημα που στηρίχτηκε από τον κόσμο. Δεν ήταν μία συμφωνία των υψηλών κλιμακίων του πολιτικού συστήματος. Μπορούμε να μιλάμε επί ώρες για το αν η αντιπολίτευση έπρεπε να κατέβει σε εκείνο το δημοψήφισμα, αν αντέδρασε σωστά σε όλες τις προκλήσεις. Η αλήθεια είναι ότι ο κόσμος το πάλεψε…
Το μέτωπο του «ναι» δεν ήταν ένα κατασκεύασμα των υψηλών κλιμακίων του πολιτικού συστήματος. Δεν είχε την στήριξη ούτε καν του επιχειρηματικού κόσμου! Το μέτωπο του «ναι» το δημιούργησε η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ στις πλατείες, ο άθλιος λαϊκισμός του αριστεροδεξιού μορφώματος της εθνοσωτήριας κυβέρνησης. Το δημιούργησε η τιτάνια προσπάθεια της Νέας Δημοκρατίας του Αντώνη Σαμαρά και του ΠΑΣΟΚ του Βαγγέλη Βενιζέλου για να αποφύγει η χώρα την συντριβή. Το δημιούργησε η διαπραγμάτευση του Βαρουφάκη, η διάλυση των ανεξάρτητων αρχών, οι παρεμβάσεις στην Δικαιοσύνη, η προσπάθεια φίμωσης του Τύπου. Το «ναι» ήταν πάνω και πέρα απ' την Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι. Ήταν η έκφραση ενός δημοκρατικού λαού που δεν ήθελε να γίνει η Ελλάδα η Βενεζουέλα των Βαλκανίων. Άλλαξε κάτι από τότε;
Η δημιουργία ενός ισχυρού πόλου απέναντι στην Νέα Δημοκρατία είναι απαραίτητη συνθήκη για την ομαλή λειτουργία της Δημοκρατίας. Κι ενώ η Νέα Δημοκρατία έχει ξεκινήσει με την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη την διαδικασία ανασύνταξης των δυνάμεών της, η κεντροαριστερά θα λέγαμε ότι έχει καθυστερήσει. Κι αυτό δεν είναι τυχαίο, αφού δεν έχει ακόμη αποσαφηνιστεί αν την ηγεσία του χώρου θα την διατηρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ ή θα την ανακτήσει το ΠΑΣΟΚ ή αν θα εμφανιστεί κάτι καινούργιο.
Η προσπάθεια που ξεκίνησε η κυρία Γεννηματά είναι σεβαστή και ήταν απαραίτητη. Δεν είναι αυτό το θέμα. Αλλά η ρητορική που υιοθετούν διάφορα στελέχη του… Κινήματος. Φαίνεται ότι η προτεραιότητα του ΠΑΣΟΚ έχει αλλάξει. Δεν είναι πλέον να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ. Προτεραιότητα του ΠΑΣΟΚ είναι να μην επανέλθει η... Δεξιά και να κινηθεί ο… νεοφιλελευθερισμός. Δεν τα λέμε εμείς! Οι δηλώσεις της κυρίας Γεννηματά δίνουν αυτόν τον τόνο. Αλλά και δηλώσεις άλλων στελεχών.
Αλήθεια, εκείνοι που συνεργάστηκαν με την Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά, βλέπουν την παλινόρθωση της Δεξιάς μέσα από την Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη; Θα μας τρελάνουν; Εκείνοι που ψήφισαν τα περισσότερα μνημόνια απ' όλους θα μιλήσουν για τον… νεοφιλελευθερισμό; Πάει, το χάσαμε εντελώς! Τέλος, κάποιοι μας λένε ότι δεν θέλουν εκλογές. Σύμφωνοι! Και τι θέλουν; Μήπως Οικουμενική; Κι αν ναι, με ποιους;
Οι μεταλλάξεις των κομμάτων δεν είναι έξω από την ζωή. Και στο τέλος κρίνονται από τους ψηφοφόρους τους. Μία και μόνο επισήμανση! Το μέτωπο αυτό δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα αγαπητό σε επίπεδο ηγεσιών. Οι ηγεσίες δεν το υπερασπίστηκαν. Περισσότερο το φοβήθηκαν. Στον κόσμο όμως το μέτωπο του «ναι» είναι ζωντανό και τείνει να γίνει πλειοψηφικό ρεύμα! Και αυτό δεν ανατρέπεται!
Θανάσης Μαυρίδης
