Είτε βρισκόμαστε μπροστά σε μια σοβαρή κρίση, όπως ήταν η προσφυγή στο ΔΝΤ τον Μάιο του 2010 ή η κλιματική κρίση σήμερα είτε ξεκινάει μια νέα εποχή, όπως αυτή του Ιουλίου του 2019 όταν ολοκληρώθηκε η αριστερή διακυβέρνηση και μαζί της ένας μεγάλος και σημαντικός κύκλος της Μεταπολίτευσης, οι πολιτικές ηγεσίες δεν πρέπει να αρκούνται στο να δίνουν υποσχέσεις για το μέλλον με όρους οραματικούς. Το μέλλον πρέπει και να το εξηγούν.
Οι πολίτες πρέπει να ξέρουν τις θετικές και αρνητικές συνέπειες που θα έχει στον ατομικό, οικογενειακό, κοινωνικό τους βίο ή τάδε ή η δείνα απόφαση, ειδικά όσες αποφάσεις έχουν έναν οραματικό χαρακτήρα. Πρέπει να γνωρίζουν όσα θα πρέπει να θυσιάσουν σήμερα για να κερδίσουν κάποια περισσότερα, μακροπρόθεσμα.
Τι ακριβώς σημαίνει «διαχείριση της κλιματικής κρίσης» για πολίτες που έχουν δημιουργήσει πολιτική συνείδηση στο πλαίσιο ενός πελατειακού κράτους; Ποιες είναι οι θυσίες που θα πρέπει να κάνουν από σήμερα; Ποιος θα εξηγήσει ότι θα πρέπει να αλλάξει η σχέση μας με τους φυσικούς πόρους, μέχρι και με το νερό; Ποιος θα τολμήσει να πει ότι πρέπει να αλλάξει η σχέση μας με την κατανάλωση ακόμα και οι διατροφικές μας συνήθειες;
Και περιοριζόμαστε στα της κλιματικής αλλαγής για να μην αναφερθούμε στις προκλήσεις της μεταπανδημικής εποχής η οποία για την Ελλάδα έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί χάρις ή εξαιτίας της πανδημίας (ο καθένας ας βάλει το πρόσημο που κρίνει) βρεθήκαμε με τα κονδύλια που εδώ και χρόνια λέγαμε ότι χρειαζόμασταν για να αλλάξουμε, ριζικά, τη χώρα.
Ποιος θα εξηγήσει το μέλλον λοιπόν και δεν θα αρκεστεί να το περιγράψει με όρους αρθρογραφίας του διεθνούς Τύπου;
Ποιος θα μας πει πώς θα πρέπει να προσαρμόσουμε την καθημερινότητα μας για να ανταποκριθούμε στις προκλήσεις του;
Περιμένουμε την ομιλία του πρωθυπουργού στη φετινή ΔΕΘ με μεγάλο ενδιαφέρον.
