Του Κώστα Γκαβογιάννη
Βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη περίοδο κατά την οποία η χώρα μας βάλλεται από παντού. Η οικονομική δυσπραγία των πολιτών έχει άμεσο αντίκτυπο και στο κράτος, που είναι θέμα χρόνου να βρεθεί σε νέα αδιέξοδα αν η κυβέρνηση εξακολουθήσει να εφαρμόζει την ίδια αντιαναπτυξιακή πολιτική. Παράλληλα, ένας άλλος τομέας δυσκολιών ήρθε να προστεθεί με επίκεντρο την εξωτερική μας πολιτική και τις σχέσεις της χώρας μας με τους γειτονικούς λαούς (Σκόπια, Τουρκία).
Σαν να μην έφταναν αυτά, οι κυβερνώντες επιχειρούν ένα νέο μέτωπο, στοχεύοντας προς άλωση την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Οι πρόσφατες ανακοινώσεις Σκουρλέτη και οι αοριστίες που τις συνοδεύουν για θέματα που αφορούν την Τ.Α., μόνο ομαλή πορεία δεν προδιαθέτουν. Φυσικά η κορυφή του παγόβουνου είναι ο σχεδιαζόμενος νέος εκλογικός νόμος με την καθιέρωση της απλής αναλογικής, που από τα λίγα τα οποία διαρρέει εντέχνως ο αρμόδιος υπουργός προδικάζουν ένα… μπάχαλο. Άλλωστε, τι είπε ο υπουργός; Οι αλλαγές θα φέρουν την ονομασία «Κλεισθένης 1», αφήνοντας φυσικά να εννοηθεί ότι θα ακολουθήσει και «Κλεισθένης 2» αν δεν εξυπηρετηθούν οι όποιες επιδιώξεις κρύβονται πίσω από αυτές τις αλλαγές.
Η Τοπική Αυτοδιοίκηση αποτελούσε ανέκαθεν έναν ξεχωριστό, αυτόνομο και ιδιαίτερο θεσμό και οι εκάστοτε μεταρρυθμίσεις συνέβαλλαν στον εκσυγχρονισμό της και την αποτελεσματική λειτουργία της σαν αυτόνομο διοικητικό σύστημα. Η ιδιαιτερότητά της καθορίζεται τόσο από τον ξεχωριστό ρόλο της (ανάλογα με την περιοχή) όσο και από το πολιτικό της υπόβαθρο, μια και στοχεύει σε μια καλά οργανωμένη κοινωνική μερίδα με συμμετοχική δημοκρατία και άμεση αποτελεσματικότητα.
Εξαιτίας αυτής της ιδιότυπης ελευθερίας, που της προσδίδει απεριόριστες δυνατότητες προόδου και ανάπτυξης κατάφερε ακόμα και σε περιόδους οικονομικού «στραγγαλισμού» (αύξηση αρμοδιοτήτων με ταυτόχρονη μείωση πόρων) να αντεπεξέρχεται αξιοπρεπώς και να παράγει σημαντικό έργο σε όλους τους τομείς. Φαίνεται όμως πως αυτή η δύναμη δεν είναι αρεστή στους σημερινούς κυβερνώντες, που πασχίζοντας για τον έλεγχό της φτάνουν στα άκρα. Προκρίνουν την ακυβερνησία προφασιζόμενοι ακριβώς το αντίθετο.
Μάλιστα, δρώντας εκ του πονηρού δεν προκρίνουν κανέναν διάλογο γύρω από τις οποιεσδήποτε αλλαγές, απλά δίνουν κάθε τόσο κι από ένα στοιχείο μέσω συνεντεύξεων, κρατώντας ταυτόχρονα κλειστά τα χαρτιά τους. Δεν καταθέτουν -φοβούμενοι την οποιαδήποτε μορφή διαλόγου- ολοκληρωμένες προτάσεις συνοδευόμενες από την απαραίτητη τεκμηρίωση, αντιθέτως προσπαθούν με συνθήματα να ξεπεράσουν τον σκόπελο της «διαβούλευσης» και τις αντιδράσεις που θα επιφέρει, ώστε να φτάσουν στο επιθυμητό γι' αυτούς αποτέλεσμα.
Την εφαρμογή αυτών που ήδη, έστω και πρόχειρα, έχουν αποφασιστεί, γνωρίζοντας ωστόσο πως βάζουν ταφόπλακα στην Τ.Α. και κυρίως πλήττουν τους πολίτες, αφαιρώντας τους το μοναδικό εργαλείο ανάπτυξης που υπάρχει στη χώρα μας. Ένα εργαλείο που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα μπορούσε να είναι πρωτοπόρο στην προσπάθεια ανάκαμψης της Ελλάδας. Αναρωτιέμαι, όμως, σήμερα βιώνουμε φυσιολογικές συνθήκες;
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Φιλελεύθερο στις 18 Απριλίου.
