Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ με καθημερινές παρεμβάσεις θα δίνει το tempo της σκληρής μετωπικής με τον Κ. Μητσοτάκη και την κυβέρνηση, αναφέρει το ρεπορτάζ. Αυτό δεν είναι είδηση. Είναι αυτό που γίνεται και δεν έχει λόγο να δηλώνεται. Η πραγματική είδηση είναι επιθυμεί αναβολή μέχρι νεωτέρας, την τελική συζήτηση για τα κείμενα και τις θέσεις ενόψει του Συνεδρίου, που θεωρητικά θα γίνει το Φεβρουάριο.
Το σκεπτικό ορθό.
Αντί να σκοτωθούμε μεταξύ μας, για το πόσο αριστερό κόμμα θα μείνει, ή πόσο κεντρώο κόμμα θα γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ, ας σκοτωνόμαστε καθημερινά με την κυβέρνηση για τους χιλιάδες νεκρούς της πανδημίας.
Ποιο είναι όμως το σχέδιο για τον ΣΥΡΙΖΑ του μέλλοντος;
Στην τελική, το περιγράφει ο κ. Τσίπρας ως μια «πληθυντική ανάπτυξη του κόμματος» που θα προκύψει επειδή θα μαζευτούν όλοι όσοι θέλουν «Να φύγουν» (οι του Μητσοτάκη) αλλά «χωρίς τις αυταπάτες του ώριμου φρούτου».
Αυτοτρολάρισμα ακούγεται αυτό με τις αυταπάτες στο άρθρο που σημειωτέον δημοσιεύεται στην Εφ. ΣΥΝ η οποία φιλοξενεί και άρθρο
της Κριστίν Λαγκάρντ όπου γράφει ότι η «Ευρώπη και το ευρώ είναι ένα και το αυτό!»
«Είναι ζήτημα ζωής, μια νέα αρχή» αποφαίνεται για το νέο χρόνο ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης αλλά δεν ακούει τον εαυτό του. Χαραμίζει πολύτιμο χρόνο - στον οποίο ούτως ή άλλως η κυβέρνηση φθείρεται επαρκώς από μόνη της - και δεν προχωράει στην αναβάθμιση πολιτικού λογισμικού στο κόμμα του.
Πιθανόν, να έχει συμβιβαστεί με την ιδέα ότι αναβάθμιση λογισμικού και ανανέωση προσωπικού δεν μπορεί να κάνει. Οι μετεγγραφές καλών
βιογραφικών από το εξωτερικό δε φτουράνε. Απόδειξη ο Γιώργος Χουλιαράκης που αναγκάστηκε να βαφτίσει μέχρι το παιδί του σε παρεκκλήσι νεκροταφείου για να μην τον «σταυρώσουν» και γι’ αυτό οι αριστεροί σύντροφοι που δεν του συγχώρεσαν ότι τον αποδέχτηκαν οι Ευρωπαίοι ως αξιόπιστο συνομιλητή, την περίοδο που ο ΣΥΡΙΖΑ υπέγραφε μνημόνια.
Δίνει ο κ. Τσίπρας την εντύπωση ότι βαριέται πλέον να ασχοληθεί σοβαρά με την αντιπολίτευση του! Διαβάζω από το άρθρο του: «Ο χρόνος που φεύγει λοιπόν, δεν είναι να τον θυμόμαστε. Οφείλουμε όμως να θυμόμαστε τα διδάγματα που αφήνει αν θέλουμε να αφήσουμε οριστικά πίσω μας την τραγική στατιστική του. Και το βασικότερο και πιο εμφανές συμπέρασμα είναι, ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη η ήταν μια μεγάλη ατυχία για τη χώρα ειδικότερα την περίοδο της πανδημίας. Η πολιτική αλλαγή είναι επιβεβλημένη ως αναγκαία προϋπόθεση για την έξοδο από τον διαρκή εφιάλτη».
Θέλει εκλογές και πολιτική αλλαγή επειδή «η Δεξιά κάνει την αδικία καθεστώς» και επειδή «η Δημοκρατική Παράταξη διαχρονικά αγωνίζεται και
ισονομία και δικαιοσύνη». Είναι αυτό εκλογικό δίλημμα; Η χρονιά που φεύγει είναι όντως μια χρονιά χαμένη όπως λέει ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Για εκείνον και τον ΣΥΡΙΖΑ, πιθανόν, και το 2022 τέτοια χρονιά θα είναι. Το χαρτί της αντιπολίτευσης πιθανότερο να το ...μαζέψει το νέο ΠΑΣΟΚ
του Νίκου Ανδρουλάκη με τη στρατηγική της πάπιας. Οπού η πάπια κουνάει πολύ δυνατά τα πόδια κάτω από το νερό και κανείς δεν τα βλέπει.
Εννοείται πως δε μετακινήθηκαν χιλιάδες ψηφοφόροι στο ΠΑΣΟΚ με το που άλλαξε αρχηγός. Αλλά έχει σημασία αυτοί που το σκέφτονται να αποκτήσουν επαρκείς λόγους. Θα βρίσκουν όλο και περισσότερους όσο στη Χαριλάου Τρικούπη κάνουν προσομοίωση αξιωματικής αντιπολίτευσης και στην Κουμουνδούρου, τρίτου κόμματος.
