Οι πιο θερμοί οπαδοί του Αλέξη Τσίπρα θα θυμούνται πόσες φορές ο Έλληνας πρωθυπουργός προανήγγειλε την εκτόξευση της Οικονομίας. Οι άλλοι που δεν θυμούνται είναι διότι δεν εμπιστεύονται πλέον τις προβλέψεις του κ. Τσίπρα. Το ερώτημα είναι αν ο κ. Τσίπρας πέφτει κάθε φορά έξω λόγω ανικανότητας ή βάση κάποιου «σχεδίου»!
Το κρίσιμο θέμα δεν είναι ότι πλέον ότι ο κ. Τσίπρας πέφτει έξω ή ότι υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που πιστεύουν στις διαβεβαιώσεις του. Ούτε καν πως μπορεί ένας πρώην κομμουνιστής να πιστεύει στις ευεργετικές συνέπειες της πιστωτικής χαλάρωσης περισσότερο και από τον κ. Ντράγκι. Το κρίσιμο θέμα είναι αν οι ενέργειες της σημερινής κυβέρνησης θα αφήσουν περιθώρια στην επόμενη για να στρίψει το τιμόνι και να γλιτώσουμε τις βλαβερές συνέπειες του διπλού νομίσματος.
Στην Ελλάδα του 2017, όπου ένα σημαντικό μέρος των ενήλικων πιστεύει στον τρισεκατομμυριούχο Σώρρα, δεν προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι την κρίση την έφεραν τα μνημόνια και ότι για να αποκτήσει κανείς χρήματα είναι αρκετό να έχει στην διάθεσή του μια… εκτυπωτική μηχανή.
Η χειρότερη δοκιμασία έρχεται όταν η ζωή σου κάνει το χατίρι και σου φέρνει ό,τι έχεις ευχηθεί! Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για κάποια μεταφυσική ενέργεια, αλλά για την επικράτηση του πιο πιθανού σεναρίου και με βάση τις δικές μας δράσεις. Οι ενέργειες, λοιπόν, του ελληνικού πολιτικού συστήματος τα τελευταία χρόνια είναι αντίθετες προς τις μεταρρυθμίσεις και προς τους κανόνες της υγιούς ανάπτυξης της αγοράς. Είναι ενέργειες που στόχευαν μόνο στην διατήρηση του πελατειακού κράτους και του κρατικοδίαιτου καπιταλισμού.
Η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ δεν είναι πράξη αντίστασης των Ελλήνων, αλλά πράξη υποταγής του πολιτικού συστήματος στις δυνάμεις της διαφθοράς, της διαπλοκής και της μίζας. Η «πρόβλεψη» του διπλού νομίσματος και του θριάμβου του σχεδίου Σόιμπλε δεν είναι κάτι άλλο πέρα από την φυσική συνέπεια της ασυνέπειας των κυβερνήσεων έναντι του πραγματικού συμφέροντος του ελληνικού λαού. Τα χρονικά περιθώρια είναι πλέον απελπιστικά μικρά κι όσο ο καιρός περνάει τόσο και πιο δύσκολο γίνεται να αποφύγουμε το μοιραίο.
Είναι η χειρότερη δυνατή «επιλογή» για την χώρα. Η εξορία της χώρας από τον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης σημαίνει την περιπλάνησή μας σε αχαρτογράφητα νερά για άγνωστο χρόνο και με άγνωστες συνέπειες. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με κάποιο αξίωμα ότι δήθεν η ζώνη του ευρώ είναι η αρχή και το τέλος του κόσμου, αλλά με την ανυπαρξία ουσιαστικής επενδυτικής δραστηριότητας στην Ελλάδα. Αλλά ακόμη κι αν η Ελλάδα ήταν μία παραγωγική χώρα, κάτι σαν την Ιταλία ή την Μεγάλη Βρετανία, η λύση της απομόνωσης θα ήταν προβληματική. Πόσο μάλλον τώρα που δεν έχουμε καν αποφασίσει ποιο θα είναι στο μέλλον το παραγωγικό μας μοντέλο. Για τις επενδύσεις ας μην συζητήσουμε καλύτερα.
Τι πιθανότητα όμως έχει κανείς να περιμένει ότι αυτή η χώρα θα σωθεί, όταν μέλη της σημερινής κυβέρνησης πιστεύουν ότι η λύση βρίσκεται στις… δημόσιες επενδύσεις; Τι είδους δημόσιες επενδύσεις μπορούν να γίνουν σε μία χώρα που δεν έχει χρήματα για να πληρώσει τις συντάξεις; Και πως μπορεί κανείς να συγκεντρώσει επενδυτές, όταν δηλώνει στα σοβαρά ότι η αύξηση των φόρων δεν επηρεάζει τις επενδύσεις; Βρισκόμαστε όλο και πιο κοντά στο διπλό νόμισμα και στην δραχμή επειδή οι άνθρωποι πιστεύουν σε όλα αυτά που συζητάμε. Και επειδή υπάρχουν άλλοι άνθρωποι, ψηφοφόρους τους λέμε, που νομίζουν ότι ακούνε τίποτε σοφίες. Δεν θα μας κάνει εντύπωση αν υπάρξουν στο προσεχές μέλλον μαζικές διαδηλώσεις υπέρ της… δραχμής. Είμαστε πολύ κοντά σε κάτι τέτοιο…
Θανάσης Μαυρίδης
