Οι φαρμακευτικές εταιρείες ξοδεύουν δισεκατομμύρια ευρώ σε όλο τον πλανήτη για να «πείσουν» τους γιατρούς ότι τα δικά τους φάρμακα είναι τα πλέον κατάλληλα για τους ασθενείς τους. Η Ελλάδα δεν είναι εξαίρεση. Απλά, εδώ έγιναν όλα στην υπερβολή τους, όπως συμβαίνει συνήθως! Ξοδεύτηκαν πολλά λεφτά! Υπάρχουν και πολιτικοί στο κάδρο;
Όποιον κι αν ρωτήσουμε θα πει αυθόρμητα πως ναι! Ότι αποκλείεται να έχει γίνει ένα τόσο μεγάλο πάρτι και να μην έχουν συμμετάσχει σε αυτό και πολιτικοί. Η διαφθορά των πολιτικών (όλων των πολιτικών) θεωρείται, δυστυχώς, δεδομένη από ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού. Γι αυτό ευθύνεται ο τρόπος λειτουργίας του πολιτεύματος, ο οποίος έρχεται και όπως το λάδι πέφτει στην φωτιά φουντώνει την παραφιλολογία.
Ο κάθε υπουργός είναι ο απόλυτος άρχοντας στον τομέα του. Οι πράξεις του δεν ελέγχονται ουσιαστικά. Ούτε από την Βουλή ούτε καν από τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Στην Βουλή η εκάστοτε κυβέρνηση εξακολουθεί και έχει τους βουλευτές της σε μία ιδιότυπη «ομηρεία ομοφωνίας». Λες και δεν μπορούν να υπάρξουν ταυτόσημες απόψεις μεταξύ των βουλευτών των κομμάτων σε θέματα όπως η υγεία ή η παιδεία. Ή σε οποιοδήποτε άλλο πράγμα. Κατά την λογική των αρχηγών των κομμάτων οι βουλευτές θα πρέπει να είναι απόλυτα στοιχισμένοι στις απόψεις του κόμματος. Αν αυτό δεν ίσχυε, τότε ο κάθε υπουργός θα έχανε ένα μεγάλο μέρος της παντοδυναμίας του.
Και φυσικά υπάρχει πάντα ο νόμος περί ευθύνης υπουργών. Ένας απαράδεκτος νόμος που πρέπει να αλλάξει. Ακριβώς για να μην αισθάνεται κάθε υπουργός σαν ένας μικρός Θεός…
Το πρόβλημα με την δικογραφία που είναι στην Βουλή δεν είναι ότι περιλαμβάνονται σε αυτήν πολιτικά πρόσωπα. Αλλά το ότι φαίνεται να είναι μία έρευνα με συγκεκριμένη πολιτική στόχευση!
Αν υπήρχαν απτά στοιχεία, δεν νομίζουμε ότι θα υπήρχε τώρα άνθρωπος να αμφισβητήσει το παραμικρό. Όταν όμως βάζει κανείς στα μανταλάκια δύο πρωθυπουργούς με αναφορές κουκουλοφόρων μαρτύρων ότι «άκουσαν» ή «υπέθεσαν», τότε υπάρχει αντικειμενικά πρόβλημα. Το χειρότερο όλων είναι ότι όλος αυτός ο χειρισμός ενδεχομένως οδηγήσει στο τέλος στην απαλλαγή όσων πραγματικά χρηματίστηκαν. Εφόσον υπάρχουν τέτοιοι.
Ένα δεύτερο πρόβλημα όλης αυτής της υπόθεσης, ως προς το πολιτικό τη σκέλος, είναι ότι σχεδόν όλοι οι «εμπλεκόμενοι» πολιτικοί δραστηριοποιήθηκαν την περίοδο που η φαρμακευτική δαπάνη μειώθηκε και μάλιστα δραστικά. Οκτώ χρόνια νωρίτερα που η δαπάνη εκτοξεύτηκε στα άστρα δεν υπήρξαν, προφανώς, παρατυπίες και άλλες αμαρτίες. Άρα, οι εταιρείες, σύμφωνα με τους «κατήγορους» έδωσαν χρήματα στους πολιτικούς ως επιβράβευση της δραστικής μείωσης της φαρμακευτικής δαπάνης και του τζίρου τους. Πρόκειται, μάλλον, για πρωτοτυπία παγκόσμιας κλάσης.
Δεν υπάρχει πιθανότητα να έχει κάποιος πάρει χρήματα για κάποιον λόγο; Σε αυτό τον κόσμο όλα είναι πιθανά! Αλλά για να φτάσεις στο σημείο να καταγγείλεις δύο πρώην πρωθυπουργούς θα πρέπει να έχεις στοιχεία. Όλα τα άλλα είναι αστειότητες.
Και επιστρέφουμε στο σκάνδαλο. Το οποίο και δεν αφορά μόνο την Novartis, αλλά το σύνολο της αγοράς. Μπορεί το θέμα της Novartis να ξεκίνησε από τις ΗΠΑ, επειδή οι Αμερικανοί είναι ιδιαίτερα ευαίσθητοι σε θέματα ανταγωνισμού που αφορούν ευρωπαϊκές εταιρείες, αλλά στην Ελλάδα δεν είδαμε να ανοίγει μία αντίστοιχη έρευνα.
Για τις φαρμακευτικές μιλάμε και όχι για την Novartis ιδιαίτερα. Να εξεταστούν, δηλαδή, οι πρακτικές τους. Ή έστω να επιχειρηθεί να μπουν νέοι κανόνες στο παιγνίδι, οι οποίοι και θα αποκλείουν τα φαινόμενα στα οποία έχουμε αναφερθεί πολλές φορές από τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας. Ένα από τα ενδιαφέροντα στοιχεία αυτής της ιστορίας είναι ότι πολλοί από τους σταυροφόρους της υπόθεσης της Novartis είχαν πάθει αφωνία εκείνη την περίοδο που η φαρμακευτική δαπάνη είχε φτάσει στα 5,2 δισεκατομμύρια ευρώ. Αντίθετα, τους θυμόμαστε να υπερασπίζονται τα … επώνυμα και ακριβά γενόσημα έναντι των φθηνών της αλλοδαπής! Άλλη μια ενδιαφέρουσα ιστορία από τον χώρο της υγείας…
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
