Του Σάκη Μουμτζή
Άριστα έπραξε ο Ν.Τόσκας και απαγόρευσε τις συγκεντρώσεις στο κέντρο της Αθήνας χθες. Θα γινόταν μακελειό με ανυπολόγιστες υλικές ζημίες. Με ανοικτή την αγορά, με την αφόρητη ζέστη και τα σκουπίδια στους δρόμους, να φαντασθούμε τι θα γινόταν αν έπεφταν και τα δακρυγόνα.
Το άβατο των Εξαρχείων δεν καταργείται με πράξεις ακτιβισμού. Η πολιτική είναι η τέχνη της αποτελεσματικότητας και της δημιουργίας ή της ανατροπής καταστάσεων. Πεντακόσιοι ή χίλιοι αστυνομικοί που θα συγκεντρωνόταν για τρεις ώρες στα Εξάρχεια και μετά θα αποχωρούσαν, δεν θα έλυναν κανένα πρόβλημα. Τα προβλήματα δεν λύνονται με «τσαμπουκά» και με προκλήσεις.
Αν μια κυβέρνηση θέλει να επιβάλλει τον νόμο σε αυτήν την περιοχή, έχει να κάνει πολύ εύκολη δουλειά. Δίνει την πολιτική κάλυψη στην Αστυνομία, που βάσει ενός καλά οργανωμένου σχεδίου, εκκαθαρίζει μέσα σε λίγες ώρες Εξάρχεια και Πολυτεχνείο.
Το πρόβλημα δεν λύνεται με μια προσωρινή επίδειξη δύναμης, αλλά με μια συντονισμένη ενέργεια των Αρχών, που θα εξασφαλίσουν τον μόνιμο έλεγχο αυτών των περιοχών. Αλλά για να γίνει αυτό απαιτείται πολιτική βούληση, που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν την διαθέτει. Γιατί όμως;
Ανέκαθεν η ανανεωτική Αριστερά σεβόταν την αυτονομία των μαζικών χώρων και τον αυτοπροσδιορισμό και την αυτο-οργάνωση όσων δραστηριοποιούνταν μέσα σε αυτούς. Αυτονομία, από το Κράτος, τα κόμματα και, κάθε μορφής, εξωτερικές παρεμβάσεις.
Μέχρις εδώ, αυτοί οι προβληματισμοί άφηναν το περιθώριο οι μαζικοί χώροι να συγκροτηθούν μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες βάσης και να αποτελέσουν ζωντανά κύτταρα της κοινωνίας, μέσα στο πλαίσιο των νόμων. Αυτά ήταν τα Εξάρχεια της δεκαετίας του 70.
Η ανανεωτική Αριστερά όμως σταδιακά ετελεύτησε και στην θέση της εμφανίστηκε ένα μείγμα μπαχαλακισμού και αριστερού ακτιβισμού, που βρήκε πρόσφορο έδαφος για να αναπτυχθεί μέσα σε αυτές τις αυτόνομες συλλογικότητες. Σιγά-σιγά έχασαν τον αρχικό δημιουργικό χαρακτήρα τους, καταλαμβάνοντας χώρους και δημιουργώντας εστίες ανομίας που το επίσημο Κράτος δεν μπορούσε ή δεν ήθελε να ελέγξει.
Έτσι μέσα από αυτήν την κατάσταση προέκυψε αβίαστα ένα ερώτημα. Τι γίνεται όταν μέσα σε αυτούς τους χώρους τελούνται παράνομες πράξεις; Τι κάνει η Πολιτεία; Το πολιτικό σύστημα δεν τόλμησε να απαντήσει στο ερώτημα. Άλλα κόμματα φοβήθηκαν, άλλα σφύριζαν αδιάφορα και άλλα, με τον τρόπο τους, υπέθαλπταν αυτές τις έκνομες καταστάσεις.
Κάτι πήγε να γίνει το 2013 και το 2014, όμως η προσπάθεια έμεινε ημιτελής. Η έλευση του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία αποθράσυνε πλήρως όλους τους αποκαλούμενους αντιεξουσιαστές ή μπαχαλάκηδες, καθώς υπήρχαν υπόγειες διαδρομές με τις οποίες επικοινωνούσαν οι δύο πλευρές.
Στο ερώτημα ανομία ή καταστολή, η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ επέλεγε και επιλέγει την ανομία. Η καταστολή για την ριζοσπαστική Αριστερά βρίσκεται αξιακά στον χώρο της απαξίας. Ετσι όμως ακυρώνεται ο ρόλος των οργάνων επιβολής της τάξης και του νόμου, καθώς η καταστολή αποτελεί την σημαντικότερη λειτουργία τους.
Τις συνέπειες αυτών των αντιλήψεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς τις βλέπουμε σήμερα με μεγάλη ευκρίνεια. Το Κράτος έχει παραιτηθεί, σχεδόν, από όλες τις υπηρεσίες του σε συγκεκριμένες περιοχές των Αθηνών, αναγνωρίζοντας de facto την εξουσία σε αυτές, των λεγόμενων «συλλογικοτήτων».
Αυτό το παράλογο καθεστώς, προφανώς, έχει ημερομηνία λήξεως. Είναι η επομένη των εκλογών, όταν θα υπάρξει και η απαιτούμενη πολιτική βούληση για το οριστικό ξεκαθάρισμα αυτής της χρόνιας, νοσηρής κατάστασης.
Μέχρι τότε σπασμωδικές κινήσεις, σαν αυτές της ΠΟΑΣΥ, δεν συμβάλλουν στην αντιμετώπιση του προβλήματος. Δημιουργούν δε, ανώφελες και τυφλές συγκρούσεις.
