Κάθε διεθνής κρίση αναδεικνύει και τα διλήμματά της στα οποία όλοι θα πρέπει να τοποθετηθούν. Και το πώς θα τοποθετηθούν, θα φανερώσει την αντίληψη που έχουν για την πολιτική και κυρίως το ήθος τους.
Μετά την απρόκλητη εισβολή των ρωσικών στρατιωτικών δυνάμεων στην Ουκρανία σύσσωμη η διεθνής κοινότητα καταδίκασε με τον πιο έντονο τρόπο αυτή την πράξη, χωρίς υπεκφυγές και άνω τελείες. Από αυτή την παγκόσμια συστράτευση δεν μπορούσε να λείψει η Ελλάδα, αφού η κυβέρνησή της ασπάζεται πλήρως όλες τις αρχές και τις αξίες που διέπουν τον πολιτισμένο κόσμο.
Στο δίλημμα «με το Διεθνές Δίκαιο ή τη βαρβαρότητα» τάχθηκε αναφανδόν με το Διεθνές Δίκαιο.
Δυστυχώς η Αριστερά συνολικά δεν μπόρεσε να ξεφύγει από τα γνωστά ιστορικά αντανακλαστικά της. Δεν μπόρεσε και δε θέλησε να αντιληφθεί ότι η καταδίκη μιας στρατιωτικής εισβολής δεν υπόκειται σε εκπτώσεις. Δεν υπάρχουν αστερίσκοι. Ο ιμπεριαλισμός στην προκειμένη περίπτωση έχει ονοματεπώνυμο και είναι η Ρωσία του Πούτιν.
«Μα φταίει και η Δύση που επί 30 χρόνια ταπείνωνε τη διαλυμένη πρώην Σοβιετική Ένωση» υποστηρίζουν. Όποιες και να είναι οι ευθύνες της Δύσης, που αναμφίβολα είναι υπαρκτές, σε καμιά περίπτωση δε δικαιολογούν εισβολή στρατευμάτων στο έδαφος ανεξάρτητου κράτους.
Σκοπίμως ή από άγνοια συγχέουν λανθασμένες πολιτικές με καραμπινάτη παραβίαση κανόνων του Διεθνούς Δικαίου που ρυθμίζει τις σχέσεις πολιτισμένων κρατών. Δηλαδή αν μια ισχυρή χώρα πιστεύει ότι αδικείται ή απειλείται, αυτοδικεί; Τότε δεν θα είχαμε μια παγκόσμια κοινότητα με αρχές και αξίες, αλλά θα ζούσαμε σε μια ζούγκλα όπου θα επικρατούσε το δίκαιο του ισχυρότερου. Κάπου εκεί μας οδηγεί η συμπεριφορά της Ρωσίας του Πούτιν.
Βέβαια, η Δύση κλήθηκε να αντιμετωπίσει, με την πτώση των κομμουνιστικών καθεστώτων, το αίτημα σχεδόν όλων αυτών των κρατών να ενταχθούν στους μηχανισμούς ασφάλειας που ο Δυτικός κόσμος είχε συγκροτήσει. Δεν ήθελαν να ξαναζήσουν την εμπειρία σχεδόν 45 ετών. Τι έπρεπε να πράξει ο πολιτισμένος κόσμος; Να τους γυρίσει την πλάτη; Να τους αφήσει να ζουν ανασφαλείς και αδύναμοι;
Το πρόβλημα δε βρίσκεται στην ένταξη όλων αυτών των κρατών στο ΝΑΤΟ, αλλά στο γεγονός ότι η Ρωσία του Πούτιν διεκδίκησε τον νέο ρόλο της με την άσκηση βίας. Επάνω σε αυτή τη συμπεριφορά καλούμαστε όλοι να τοποθετηθούμε.
Προκάλεσε κριτικά σχόλια η αποστολή στρατιωτικής βοήθειας στην Ουκρανία. Το επιχείρημα είναι ότι έτσι προκαλούμε τη Ρωσία και, στον βαθμό που έχουμε ανοικτά μέτωπα με την Τουρκία, θα έπρεπε να είμαστε πιο συγκρατημένοι.
Αυτές οι επιφυλάξεις θα είχαν βάση αν η ίδια η Ρωσία δεν επέλεγε εδώ και έξι σχεδόν χρόνια να διατηρεί ιδιαίτερες προνομιακές σχέσεις με την Τουρκία. Η Ρωσία τέθηκε απέναντί μας και όχι εμείς απέναντι στη Ρωσία. Αυτό άλλωστε το αντιλήφθηκε και η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που προσέφερε το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης δώρο στις ΗΠΑ, και καλώς έπραξε. Από τη μια πλευρά θωράκισε ακόμα πιο πολύ την περιοχή και από την άλλη έδωσε μια βάση στους Αμερικανούς για τις δραστηριότητές τους στα ανατολικά Βαλκάνια και στον Εύξεινο Πόντο. Αυτά πάνε μαζί.
Η Ελλάδα ανήκει στο ΝΑΤΟ έχοντας δικαιώματα και υποχρεώσεις. Δεν βρισκόμαστε σε αυτήν τη συμμαχία a la carte. Όσοι κουτοπόνηρα σκεπτόμενοι πιστεύουν πως έχουμε μόνο δικαιώματα, διαφωνούν με την αποστολή πολεμικού υλικού στην Ουκρανία.
Πάντως η Ελληνική κυβέρνηση για μιαν ακόμα φορά βρέθηκε στη σωστή πλευρά τις Ιστορίας, χωρίς αστερίσκους.
