Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Μετά και την χθεσινή εμφάνιση του πρωθυπουργού στην νέα εκπομπή της ΕΡΤ για τις ένοπλες δυνάμεις, προσπάθησα να ψαρέψω δυο τρεις φίλους Αριστερούς που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι η πρώτη φορά αλλά τώρα, είχα δυνατό «χαρτί» στα χέρια μου. Ένας αντισυστημικός ηγέτης εγκαινιάζει τηλεοπτικό πρόγραμμα στην κρατική τηλεόραση, με θέμα τις δραστηριότητες του στρατού;
Δεν είναι κάπως οξύμωρο, αν σκεφτεί κανείς ότι το κόμμα του πρωτοστατούσε για τη μείωση των εξοπλισμών και κάποιες συνιστώσες του ήταν εναντίον της στρατιωτικής θητείας; Mα τι λέμε τώρα; Για τον ΣΥΡΙΖΑ μιλάμε! Θα μπορούσαμε να εκδώσουμε τόμους με την αρθρογραφία και τα «πονήματα» στελεχών του, εναντίον της μιλιταριστικής κοινωνίας, των ακροδεξιών πολιτικών του ΥΠΕΘΑ και τις τεράστιες δαπάνες των εξοπλιστικών προγραμμάτων.
«Τι απέγιναν όλα αυτά;» Ρώτησα τους συντρόφους. Και όπως ήταν φυσικό, απάντηση δεν έλαβα. Αντίθετα, σε κάθε τέτοια περίπτωση, εισπράττω έναν γενικό αφορισμό: «Υπομονή μέχρι να έρθει ο Μητσοτάκης, θα την κλείσει την ΕΡΤ και θα ησυχάσεις…». Μα το πρόβλημά μου δεν είναι η ΕΡΤ αλλά τα προγράμματά της. Και όχι σε σύγκριση με τα ιδιωτικά κανάλια, δεδομένου πως όλοι την πληρώνουμε για να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Αλλά και πάλι, θα με ικανοποιούσε μία εξήγηση σε σχέση με την στροφή της κυβερνώσας Αριστεράς που η κλίση της προς τα δεξιά είναι τέτοια που, πολλές φορές, νομίζεις ότι οι διαφορές είναι ελάχιστες.
Επειδή λοιπόν, παρατηρώ ότι υπάρχει μια αμηχανία στην Αριστερά, για την πολιτική συμπεριφορά της κυβέρνησης, αναγκάστηκα να μπω σε βαθιές σκέψεις. Δεν είχα άλλο τρόπο από το να στρέψω το βλέμμα μου στο παρελθόν, προκειμένου να συγκρίνω πρακτικές, οπουδήποτε η Αριστερά, πέρασε από την αντιπολιτευτική θεωρία στην άσκηση εξουσίας.
Ξεκινώντας λοιπόν, από τις μεγάλες παρελάσεις στην Κόκκινη Πλατεία, τις στρατιωτικές επιδείξεις στο παλιό…Πεκίνο και φτάνοντας μέχρι το «μεταμοντέρνο» φαιοπράσινο κιτς του Καντάφι (σοσιαλιστής έλεγε ότι ήταν…), του Κάστρο και βεβαίως και του συντρόφου Τσάβες στην Βενεζουέλα, κατάλαβα ότι το πρόβλημα δεν το έχουν οι «σύντροφοι» που με αντιμετωπίζουν με ειρωνεία αλλά εγώ! Είναι σαν να μου απαντούν: «Η αφέλειά σου ανόητε φιλελέ δεν έχει όρια. Αφού παντού στον κόσμο βλέπεις τι κάνει η Αριστερά όταν βρίσκεται στην εξουσία, τι σε κάνει να πιστεύεις ότι στην Ελλάδα τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά;»
Ίσως το ζήτημα είναι πολύ πιο απλό από την επιφανειακή έκπληξη που μας προκαλεί η στροφή του κ. Τσίπρα προς τα δεξιά. Κάθε λαϊκιστικό κίνημα δεν κάνει τίποτε άλλο από το να χρησιμοποιεί την ήδη διαμορφωμένη αντίληψη στην κοινή γνώμη. Την αποδέχεται, την εκτρέφει ακόμα περισσότερο, την διογκώνει και μέσω αυτής, ανέρχεται στην εξουσία. Αν στη συνέχεια, αυτή ξεθωριάσει, τότε καταφεύγει στο δοκιμασμένο παραδοσιακό δόγμα που καθορίζει την ταυτότητα των κρατών: Στην κυρίαρχη εθνική ιδεολογία! Αφού λοιπόν, η αντιμνημονιακή ιδεοληψία φαίνεται να πνέει τα λοίσθια, ο Αλέξης Τσίπρας αναζητά στηρίγματα οπουδήποτε θεωρεί ότι υπάρχει στέρεα βάση για να κερδίσει περισσότερο χρόνο στην εξουσία. Και μαζί του όλοι οι παλιοί «επαναστάτες» που διαδήλωναν εναντίον των παρελάσεων αλλά τώρα έχουν κολλήσει σε αναπαυτικές καρέκλες και απολαμβάνουν τα οφέλη του «βρώμικου» καπιταλισμού…
Μένει να δούμε στη συνέχεια, έναν ακόμα μεγαλύτερο εναγκαλισμό με την Εκκλησία. Μια ματιά να ρίξει ο πρωθυπουργός στις δημοσκοπικές έρευνες και θα δει ποιον άλλον θεσμό εμπιστεύονται οι Έλληνες, δίπλα στις ένοπλες δυνάμεις. Αναμένουμε λοιπόν, με αγωνία το «Αρχονταρίκι» στην ΕΡΤ. Εκείνη την παλιά εκπομπή που παρουσίαζε ο νυν μητροπολίτης Δημητριάδος Ιγνάτιος. Και γιατί όχι, αν χρειαστεί, τον πρωθυπουργό μαζί με τον «σύντροφό» του στο ΥΠΕΘΑ, να ανηφορίζουν με στολή παραλλαγής και γονυπετείς, στην Τήνο τον Δεκαπενταύγουστο! Για τον κυρίαρχο λαό, όλα επιτρέπονται…
