Πώς παράγεται ο πλούτος; Το ερώτημα αυτό μοιάζει με άλλα εξίσου κοινότυπα, όπως πώς γίνονται τα παιδιά ή αν υπάρχει Άγιος Βασίλης. Στην Ελλάδα υπήρξε Κίνημα ανθρώπων που πίστεψαν ότι κάποιος οδηγός νταλίκας πούλησε εξωγήινη τεχνολογία στις ΗΠΑ και ότι με αυτά τα λεφτά θα πληρωθούν όλα μας τα χρέη. Δεν φτάνει μία ευρεία νίκη του Κυριάκου στις εκλογές!
Και επιστρέφουμε στο πρωταρχικό ερώτημα: Μάθαμε κάτι απ'' αυτή την κρίση; Είμαστε σχεδόν σίγουροι πως όχι! Και λέμε σχεδόν σίγουροι και όχι απόλυτα σίγουροι επειδή έχουμε μια φυσική αισιοδοξία! Όλες οι έρευνες, όμως, εξακολουθούν να δείχνουν τα πιο αντιφατικά πράγματα. Για παράδειγμα, μία έρευνα που έγινε μεταξύ των επιχειρηματιών ανέδειξε την αναγκαιότητα των συγχωνεύσεων. Την ίδια ώρα, όμως, οι ίδιοι άνθρωποι που έλεγαν ότι πρέπει να συγχωνευτούν με τον ανταγωνιστή τους δήλωναν ότι δεν τον εμπιστεύονται! Αναιρούσαν αυτό που έλεγαν μόλις πριν από λίγο. Με άλλα λόγια, καταλαβαίνουν τι πρέπει να γίνει, αλλά δεν θέλουν να το κάνουν. Και δεν μιλάμε για ακοινώνητους ανθρώπους που θέλουν να πιστεύουν ότι χρέος της κοινωνίας είναι να τους ταΐζει και να τους ποτίζει αιωνίως. Αλλά για την αφρόκρεμα του επιχειρηματικού κόσμου.
Μην πει κανείς ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν καταλαβαίνουν την σημασία της αξιολόγησης! Ότι αυτό είναι το σωστό. Όχι μόνο γιατί συμβαίνει σε όλο τον κόσμο, αλλά και γιατί ανοίγει τον δρόμο για καλύτερες αμοιβές για εκείνους που προσπαθούν περισσότερο. Και ξέρουν ακόμη ότι αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος για να κυλήσουν τα πράγματα. Παρόλα αυτά δεν το εγκρίνει. Δεν το θέλει.
Δείτε τι συμβαίνει γύρω μας. Παντού υπάρχει μια άρνηση για οτιδήποτε καινούργιο. Κάποιοι αναζητούν τον... νεοφιλελευθερισμό στην uber και τον 666 πίσω από οποιαδήποτε συζήτηση για τον εκσυγχρονισμό.
Αυτή η κοινωνία δεν θέλει να αλλάξει το παραμικρό ακόμη και σήμερα. Καταλαβαίνει ότι έπεσε θύμα διαφόρων «τύπων», όπως ο Τσίπρας και ο Βαρουφάκης, αλλά δεν θέλει στο τέλος και να κάνει την δουλειά. Δεν θέλει να βγει από την βολή του, έστω κι αν ξέρει ότι αυτή μπορεί να είναι μια καταστροφική επιλογή.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θριαμβεύει στις δημοσκοπήσεις. Και δεν αποκλείεται να πετύχει μια ιστορική νίκη έναντι του φθαρμένου από κάθε πλευρά Αλέξη Τσίπρα. Δεν είναι εκεί η δυσκολία του. Να φτάσει στην εξουσία. Ούτε στην ικανότητά του να επιχειρήσει σημαντικές μεταρρυθμίσεις στην χώρα. Η πραγματική δυσκολία είναι ότι δεν ξέρει αν στην μάχη αυτή θα έχει συμμάχους στην κοινωνία. Ή αν θα γυρίσει πίσω και θα διαπιστώσει ότι δεν υπάρχει στράτευμα...
Πολύ φοβόμαστε ότι το ζητούμενο σήμερα για τον ελληνικό λαό είναι απλά να φύγει ο Τσίπρας, χωρίς να επιθυμεί στην πράξη και να αλλάξει κάτι. Περιμένει τον επόμενο μάγο που θα βρει έναν κάποιο τρόπο να τους (μας) βγάλει από τα αδιέξοδα με έναν τρόπο σχετικά ανέξοδο. Αν τα πράγματα είναι έτσι ή όχι θα το μάθουμε πολύ σύντομα.
Μέχρι τις εκλογές ένας αρχηγός φτάνει με μια ομάδα ανθρώπων, με ένα επιτελείο. Με άλλους διεκδικεί την εξουσία και με άλλους κυβερνάει! Η διαφορά των πρώτων από τους άλλους είναι ότι τα παιδιά του προεκλογικού αγώνα μας λένε τι πρέπει να γίνει. Εκείνα (τα παιδιά) της διακυβέρνησης πρέπει να βρουν τον τρόπο για να κάνουν την δουλειά και για να πείσουν τον κόσμο ότι οι επιλογές τους αξίζουν την υποστήριξης τους. Το έργο της επόμενης κυβέρνησης είναι δύσκολο έτσι ή αλλιώς. Όχι μόνο γιατί η χώρα δεν έχει περιθώρια για άλλου πειραματισμούς. Αλλά και διότι χρειάζεται επιπλέον προσπάθεια για να πεισθούν οι πολίτες ότι δεν υπάρχει άλλη διέξοδος. Ότι πρέπει να εγκαταλείψουν το μονοπάτι των δήθεν εύκολων λύσεων που οδηγεί στην αυτοχειρία. Είναι σαν να προσπαθεί κανείς να αποτρέψει έναν υποψήφιο αυτόχειρα να πηδήξει από τον ουρανοξύστη. Και έπειτα να τον βάλει την επόμενη ώρα σε πρόγραμμα παραγωγικής εργασίας.
Ο Κυριάκος δεν ψάχνει υπουργούς. Θαυματοποιούς αναζητά.
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
