Η πόλη μου καίγεται, μαζί με όλη την ευρύτερη περιοχή της. Βασικά, όλη η Καλιφόρνια είναι διάστικτη από εστίες σαν πίνακας τoυ Seurat. Είναι συνηθισμένη η Πολιτεία στις φωτιές (wildfires), αλλά όχι, έτσι δεν έχει ξαναγίνει. Τόσες πολλές εστίες ταυτόχρονα να ξεσπούν στις 10 μ.μ., στην πιο παραγωγική και όμορφη περιοχή των ΗΠΑ, είναι πρωτοφανές γεγονός. Ο Κιμ πρέπει να χαίρεται πολύ που έπιασε η ευχή-απειλή του ''θα πνίξω τη δυτική Αμερική σε θάλασσα φωτιάς''... Ο άλλος ο γκαντέμης και κακόψυχος δεν έχει κλείσει χρόνο κι έχει κλείσει τα μισά σπίτια της ηπείρου. Τυφώνες, κυκλώνες, σεισμοί, φωτιές.
Η πόλη μου καίγεται. Γειτονιές ολόκληρες, εμπορικά κέντρα, το Χίλτον, αμπελώνες αμέτρητοι, οινοποιεία, το βιος του κόσμου, δουλειές...Blitzkrieg θυμίζει το σκηνικό. Κηρύχτηκε εμπόλεμη ζώνη με περιορισμό κυκλοφορίας.
Είδα τον Νίκο στον ύπνο μου, κι είπα "έλα Παναγία μου, τον Νίκο; Δεν είμαστε και οι καλύτεροι φίλοι!". Με πήρε ο Νίκος πρωί-πρωί (βράδυ εκεί) και μου λέει "το νου σου, η περιοχή καίγεται. Πάρε το παιδί. Εγώ εγκατέλειψα το σπίτι ήδη. Η φωτιά πάει για πόλη με 100 χιλιόμετρα την ώρα. Φλογοβόλο!".
Και πήγε. Το σπίτι του Νίκου μάλλον κάηκε, λέει. Το ίδιο και της Ολίβια και του Γκραντ. Ξέρουμε τουλάχιστον δέκα ανθρώπους που έχασαν τα σπίτια τους. Το παιδί εγκατέλειψε την πόλη για μια άλλη, είκοσι χιλιόμετρα πιο κάτω, που είναι πιο ασφαλής. Καταλύει σε σπίτι συναδέλφου της. Η νύφη μου παραμένει αποκλεισμένη στα βόρεια προάστια, γιατί έχει περάσει η φωτιά τους δρόμους και τους έχει κόψει στη μέση.
Να μη σώσει άνθρωπος να ζήσει τέτοια καταστροφή. Να''σαι με ένα τηλέφωνο στο χέρι και στον ξύπνιο και στον ύπνο και να αγωνιάς για ανθρώπους, μονολογώντας mantra. Άσε το σπίτι σου, αυτό έρχεται τελευταίο.
Αλλά.
Από τη στιγμή που ξέσπασε η καταστροφή, μέσα σε λίγες ώρες, ένα ανθρώπινο δίκτυο άρχισε να απλώνεται στο twitter και τα social media, από ανθρώπους που απευθύνονται σε συνανθρώπους τους. Ο Κρις, ο σύντροφος της κόρης μου πάει εθελοντής στο κέντρο φιλοξενίας. Η Αιρήν μαζεύει στο σπίτι της, που έχει μεγάλο κήπο, μικρά ζώα, τα οποία είτε χάθηκαν, είτε πρέπει να φιλοξενηθούν. Άλλοι τέσσερεις συμφοιτητές της κόρης μου πάνε εθελοντές στο νοσοκομείο που απειλείται και εκκενώνουν θαλάμους. Δεκάδες δημιουργούν ασπίδα προστασίας, για αποφυγή πλιάτσικου. Άλλος δίνει ρούχα, άλλος τα άδεια δωμάτια από το σπίτι του, άλλος απαντά σε ερωτήσεις από την εκάστοτε περιοχή του και δίνει πληροφορίες και εικόνα. Μέσα στην απουσία των αρχών και την ελλιπή ως ανύπαρκτη ενημέρωση, χιλιάδες άνθρωποι ενώνονται σε έναν κοινωνικό πλέγμα σωτηρίας.
Η Δημοκρατία της Καλιφόρνια κάθε χρόνο ξαναγεννιέται από τις πληγές της, που προκαλούνται από φυσικές καταστροφές. Αλλά, έχει το Νίκο, την Άλεξ, τον Κρις και όλους τους υπόλοιπους που την ξαναχτίζουν. Αυτή τη φορά, η πληγή είναι πολύ μεγάλη, γιατί έπληξε και το φυσικό και το αστικό τοπίο, ταυτόχρονα. Και τις καλλιέργειες και τις ζωές και την καθημερινότητα. Πολλοί θα υποφέρουν, πολλοί θα μετακομίσουν άνεργοι, πολλοί όμως θα μείνουν, για να τα ξαναχτίσουν. Γιατί θα ξαναχτιστεί. Όπως γίνεται κάποιους αιώνες τώρα στην Καλιφόρνια.
Κοιτάω και τι γίνεται στον τόπο καταγωγής μου, που αγαπώ και που πάντα επιθυμώ να επιστρέφω και βλέπω με φρίκη το άκρως αντίθετο. Το ξήλωμα. Την κακία και την αντιπαράθεση για έκκριση αδρεναλίνης και τεστοστερόνης. Τις γελοίες συζητήσεις ανάμεσα στους ατέρμονα αμπελοφιλοσοφούντες, σε μια χώρα που βυθίζεται στη μαύρη τρύπα του εαυτού της. Η αντιπαράθεση ξαφνικά με χτυπά και καταλαβαίνω ότι ενώ εδώ δεν υπάρχει η λαίλαπα της φωτιάς υπάρχει κάτι πολύ χειρότερο. Υπάρχει ο πάγος και οι λιγάνθρωποι, που ο καθένας μόνος του είναι έτοιμος να κατασπαράξει τον άλλον στο αχανές ψυχοταφείο.
Βλέπεις, δεν ξαναχτίζεται τίποτα από μόνο του. Και στην Καλιφόρνια, την σώζουμε την κατσίκα του γείτονα.
