Του Δημήτρη Καμπουράκη
Όταν κανείς περνά κακά Χριστούγεννα, δεν χαίρομαι. Όλοι δικαιούνται τις στιγμές της οικογενειακής τους θαλπωρής, ανεξαρτήτως αν τους χωνεύουν οι υπόλοιποι ή όχι. Όμως η πραγματικότητα κινείται πέραν των ευχών μας. Ο Αλέξης και η παρέα του, αυτές τις μέρες δεν θα χαρούν. Παρά τα γελάκια της δήθεν σιγουριάς που δείχνουν στην τηλεόραση, οι φετινές γιορτές τους θα είναι βαθύτατα καταθλιπτικές.
Τι να κάνουμε, αυτά έχει η ζωή. Όποιος θεοποιεί την εξουσία, είναι λογικό να καταθλίβεται την ώρα που συνειδητοποιεί πως ήρθε η ώρα να την παραδώσει. Ειδικά τέτοιες γιορτινές μέρες που βρίσκει ευκαιρία να ξεφεύγει κάπως από τα πιεστικά του καθήκοντα και να απολαύσει γύρω απ' το οικογενειακό και φιλικό τραπέζι την αίγλη των επιτευγμάτων του, η αίσθηση του επερχόμενου τέλους γίνεται μεγαλύτερη.
Ξέρω καλά και τι γινόταν τα προηγούμενα χρόνια και τι θα γίνει φέτος στα γιορτινά τραπέζια των μεγαλοστελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Ως πέρυσι, υπήρχε ένα αίσθημα χαράς διανθισμένης με ικανές ποσότητες αυτοθαυμασμού γι' αυτά που πέτυχαν. Εδώ που τα λέμε δεν είχαν άδικο. Αν αναλογιστεί κανείς από που ξεκίνησαν και που έφτασαν, ποιοι ήταν και τι έγιναν, δεν μπορεί παρά να βγάλει ένα επιφώνημα έκπληξης. Τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν για να πετύχουν δεν ήταν ποτέ θέμα συζήτησης σε γιορτινές μαζώξεις, αυτά τα άφηναν για τα τραπέζια των αντιπολιτευομένων.
Ως πέρυσι επίσης υπήρχε ακέραιη η ελπίδα. Η αναμενόμενη εντυπωσιακή έξοδος απ' το μνημόνιο, η ελπίδα των προεκλογικών παροχών, ο σχεδιασμός των αθρόων προσλήψεων, σε συνδυασμό με την Μεσσιανική αντίληψη για τον «μάγο Αλέξη» που θα γύριζε το παιχνίδι, τους επέτρεψε να περάσουν τις περσινές γιορτές τους γεμάτοι αισιοδοξία. Είχαν ακόμα ανοικτό πεδίο μπροστά τους και δεκάδες –νόμιζαν- επιλογές για να φέρουν την παρτίδα στα μέτρα τους. Οι εκλογές έμοιαζαν πολύ μακρινή προοπτική.
Φέτος δεν θα 'ναι έτσι. Ό,τι μπορούσαν να κάνουν το έκαναν ήδη, πλην το παιχνίδι δεν γύρισε. Το ξέρουν πια. Οι συζητήσεις τους στα ρεβεγιόν μπορεί να περιστραφούν –δήθεν ψυχρά και τεχνοκρατικά- γύρω από τον χρόνο των εκλογών και τα αναμενόμενα ποσοστά, γύρω από την επίδραση του Μακεδονικού και την νέα πλειοψηφία που θα διαμορφωθεί εξαιτίας του, στην πραγματικότητα όμως μια αόρατη σκιά θλίψης θα επικαλύπτει την γιορτινή ατμόσφαιρα. Θα ξέρουν πως αυτό είναι το τελευταίο τους τραπέζι ως κυβέρνηση.
Κάποιοι ίσως να ανησυχούν βαθιά μέσα τους για το πώς θα τα βγάζουν πλέον πέρα αφού δεν θα ναι βουλευτές, κάποιοι άλλοι –οι πιο σίγουροι- θα αναρωτιούνται πως θα είναι του χρόνου τα Χριστούγεννα η καθημερινότητα τους, καθώς δεν θα χουν κάθε πρωί να πάνε στο υπουργείο τους. Μπορεί στο τέλος της βραδιάς ν' ανοίξουν και μια ξώφαλτση κουβεντούλα για το πώς θα διαμορφωθεί μετεκλογικά ο ηττημένος οίκος τους, αφού πια οι αρμοδιότητες τους θα περιοριστούν στο μίζερο εσωτερικό του μαγαζιού τους και όχι σ' ολόκληρη την χώρα όπως είχαν συνηθίσει. Την χώρα θα την κυβερνά άλλος.
Εντάξει, η απογοήτευση δηλητηριάζει λίγο τις γιορτές, αλλά ακόμα κι έτσι έχουν την αξία τους. Βρίσκουν ευκαιρία να φιλοσοφήσουν ακροθιγώς οι τεχνοκράτες της εξουσίας και να εξανθρωπιστούν στιγμιαίως οι κυνικοί …
