Του Γιάννη Κεφαλογιάννη*
Το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου των γαλλικών βουλευτικών εκλογών πρέπει να απογοήτευσε πολλούς.
Απογοήτευσε όσους έβλεπαν στις βουλευτικές εκλογές μια ευκαιρία για την ταχεία απονομιμοποίηση του Μακρόν. Όσους υποστήριζαν ότι η πολιτική παρουσία και διαδρομή του ήταν ένα επικοινωνιακό κατασκεύασμα που στόχο είχε την επιβίωση του παλιού πολιτικού συστήματος με νέα προβιά.
Από προχθές η νίκη του στις προεδρικές εκλογές δεν είναι πια μια «νίκη υπό πίεση» (Liberation). Ο Μακρόν ήρθε για να μείνει. Διαθέτει πίσω του ένα νέο ισχυρό κοινοβουλευτικά κόμμα που θα τον στηρίξει για να θέσει σε εφαρμογή ένα φιλόδοξο και πολύ συγκεκριμένο μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα. Το κυριότερο: στην προσπάθεια του αυτή δεν θα είναι όμηρος καμιάς εσωκομματικής ισορροπίας, «τάσης» ή «ομάδας». Διαθέτει την σπάνια ελευθερία για πολιτικό να είναι όμηρος μόνο των δικών του προεκλογικών δεσμεύσεων. Μένει να δούμε αν το έχει συνειδητοποιήσει.
Απογοήτευσε επίσης όσους είδαν στην εκλογή Μακρόν όχι τη νίκη ενός υποψηφίου και ενός πολιτικού προγράμματος αλλά το αποτέλεσμα μιας «ευκαιριακής» εκλογικής συσπείρωσης που στόχο είχε αποκλειστικά την ήττα της ακροδεξιάς (Le Monde). Το αποτέλεσμα τους διαψεύδει. Τα γαλλικά παραδοσιακά πολιτικά κόμματα – αν και για διαφορετικούς λόγους - δεν ανέπτυξαν καμία εκλογική δυναμική έναντι του κόμματος του Μακρόν. Το προχθεσινό αποτέλεσμα δεν συνιστά μόνο άλλη μια προσωπική του νίκη. Στην πραγματικότητα του δίνει μια μεγάλη ευκαιρία να έχει τον πρώτο λόγο στην αναδιανομή της πολιτικής επιρροής με βάση την πολιτική του ατζέντα.
Απογοήτευσε ακόμη όσους έβλεπαν (και) στην εκλογή Μακρόν την επιβεβαίωση για μια ακόμη φορά της πολιτικής τους άποψης. Για πόσο όμως μπορεί και η νίκη του Μακρόν να συνιστά «ανάσα για την Ευρώπη» και το ποσοστό του αντί Μακρόν Κόρμπιν, απόδειξη ότι «η Αριστερά που τολμά μπορεί να κινητοποιήσει τους λαούς» (Τσίπρας); Για πόσο μπορείς να κοροϊδεύεις οικειοποιώντας ως «δικό» σου και αυτόν που μειώνει το κράτος και αυτός που υπόσχεται να το μεγαλώσει;
Η προχθεσινή νίκη της «Δημοκρατία Εμπρός» δεν ανήκει σε όλους. Ανήκει σε εκείνους που είναι σε θέση να αντιληφθούν ότι τόσο η εκλογική κατρακύλα του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος στις βουλευτικές εκλογές όσο και το μεγάλο ποσοστό του Κόρμπιν αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Ανήκει σε εκείνους που απορρίπτουν τις χρεοκοπημένες συνταγές της δεκαετίας του 60 μιας κρατικιστικής αριστεράς που βρίσκεται σε μόνιμη αξιακή και στρατηγική κρίση. Και ανήκει σε εκείνους που πορεύονται πολιτικά μόνο με την αγωνία για το τι είναι σωστό και χρήσιμο για τη χώρα τους και την Ευρώπη ανεξάρτητα αν οι ιδεοληψίες κάποιων το βαφτίζουν δεξιό, κεντρώο ή αριστερό.
Ας το καταλάβουμε και στη χώρα μας: Το μέλλον ανήκει στα κόμματα των οποίων η ιδεολογική συγκρότηση απορρέει από τις πολιτικές του θέσεις και όχι το αντίστροφο. Στα κόμματα που δεν θα ψάχνουν κάθε τόσο να δουν αν το κόμμα γέρνει λίγο προς τα δεξιά, το κέντρο ή τα αριστερά. Που το συγκριτικό τους πλεονέκτημα είναι ότι στο προγραμματικό τους οπλοστάσιο συνυπάρχουν διαφορετικές σχολές σκέψης που τους επιτρέπουν να ανανεώνονται και να προσαρμόζονται στις απαιτήσεις των καιρών.
Η προσπάθεια του Κυριάκου Μητσοτάκη να ανοίξει το πολιτικό παιχνίδι σε όλους τους χώρους που υπερασπίζονται τις αξίες της Ευρώπης και τις αρχές της φιλελεύθερης δημοκρατίας πρέπει να συνεχιστεί. Το διακύβευμα σήμερα για τη Νέα Δημοκρατία δεν μπορεί παρά να είναι μόνο ένα: πως μπορεί μέσα από τις κατάλληλες συμμαχίες και πολιτικές συγκλίσεις στη βάση προγραμματικών θέσεων μπορεί να μετατραπεί στο μεγάλο φιλελεύθερο πόλο που θα στείλει τις δυνάμεις του εθνικολαϊκισμού στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας.
*Ο κ. Γιάννης Κεφαλογιάννης είναι Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος ΝΔ, Βουλευτής Ρεθύμνου.
