Του Βασίλη Ανδρικόπουλου*
Υπάρχουν δύο διαφορετικές συζητήσεις για να προσεγγίσουμε τα λεγόμενα των δύο πολιτικών ανδρών, αναφορικά με την αποτίμηση και την στόχευση της οικονομίας. Η πρώτη αφορά στην σύνδεση των στόχων των εξαγγελιών με την πραγματικότητα. Ή διαφορετικά, στη δυνατότητα επίτευξης των στόχων και αν αυτοί έχουν, και σε τι βαθμό, θετική λειτουργία για την ανάταξη της ελληνικής οικονομίας. Σε αυτή τη συζήτηση, βασικός συνομιλητής μας είναι οι θεσμοί, οι οποίοι μεταφράζουν σε νούμερα τη στόχευση των δυνητικών αλλαγών στην ελληνική οικονομία. Και εδώ, η εμπειρία των δύο τελευταίων ετών καταδεικνύει περίτρανα ότι οι τελικοί αριθμοί είναι αυτοί που έχουν τεθεί εξ'αρχής και που όσο και να αλλοιωθούν στην ρητορική που απευθύνεται στα εσωτερικά κοινά, παραμένουν οι ίδιοι.
Η δεύτερη συζήτηση αφορά στο πως θα φτάσουμε στους στόχους. Στους μηχανισμούς, στις πρωτοβουλίες, στις αλλαγές, στις ισορροπίες που πρέπει να δημιουργήσουμε για να επιτύχουμε τους αριθμητικούς στόχους που έχουν τεθεί. Σε αυτό το πεδίο η συζήτηση είναι ευρεία. Είναι σίγουρα και περισσότερο χρήσιμη, γιατί καλύτερα να σπαταλήσουμε την ενέργεια μας στο να δημιουργήσουμε αποδοτικούς μηχανισμούς επίτευξης των στόχων παρά στο να αμφισβητούμε τους ίδιους τους στόχους.
Θέλω να μοιραστώ την εμπειρία μου στις επιχειρήσεις και τη σκέψη μου για μια μοναδική ικανότητα που απαιτείται στη πατρίδα μας, για να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε τους αποδοτικούς μηχανισμούς επίτευξης των στόχων, η οποία δεν είναι άλλη από την ικανότητα της σύνθεσης.
Στον ιδιωτικό τομέα επιτυχημένος είναι ο manager που συνθέτει όλους τους εργαζόμενους, όλα τα τμήματα, όλους τους πόρους που διαθέτει και πετυχαίνει τους στόχους του. Η σύνθεση απαιτεί όραμα, οργάνωση και μεθοδική δουλειά. Απαιτεί ρεαλισμό και προσήλωση στο κοινό αποτέλεσμα. Είναι μια κατ'εξοχήν ζωντανή και εξελισσόμενη διαδικασία, η οποία ελέγχει και επαναπροσδιορίζει από τις δομές μέχρι την καθημερινή λειτουργία. Προϋποθέτει την αμφισβήτηση, τον συνεχή έλεγχο και την αξιολόγηση, τη διάθεση για πραγματική αλλαγή των πραγμάτων που δεν λειτουργούν αλλά κυρίως την συνεργασία.
Το ίδιο πρέπει να ισχύσει και στη διακυβέρνηση της χώρας, δηλαδή, να δημιουργηθεί ένα όραμα, οι λειτουργίες του κράτους να οργανωθούν, να συμπληρώνουν η μια την άλλη, οι διαθέσιμοι πόροι να αξιοποιούνται αποτελεσματικά, να δημιουργούνται συνέργειες προς όφελος των πολιτών και να αξιολογούνται συνεχώς οι άνθρωποι έτσι ώστε να αναλαμβάνουν δουλειές που ταιριάζουν στα προσόντα τους.
Ο επανασχεδιασμός των δομών, η δημιουργία στόχων ανά τομέα, η συνεχής αξιολόγηση -όχι μόνο όταν είμαστε υποχρεωμένοι να αξιολογηθούμε, ως μέρος των συμβατικών μας υποχρεώσεων- και τελικά η υλοποίηση ενός οδικού χάρτη ενεργειών, στη βάση της σύνθεσης και της συνεργασίας, θεωρώ ότι είναι η κεντρική κατεύθυνση που πρέπει να ακολουθήσουμε.
Γιατί σε λιγότερο ή περισσότερο καιρό θα πρέπει να πάρουμε ακόμη μια κομβική απόφαση. Αν θα πορευτούμε με αυτόν που ερμηνεύει την πραγματικότητα ή αυτόν που προσπαθεί να τη διαμορφώσει.
Και όπως ο κάθε άνθρωπος έχει κάτι το μοναδικό. έτσι και ο αληθινός ηγέτης είναι αυτός που συνθέτει αξιοποιεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αυτό το μοναδικό που φέρνει ο καθένας μας.
* Ο κ. Βασίλης Ανδρικόπουλος είναι Πολιτικό Στέλεχος Νέας Δημοκρατίας. Τομέας Οικονομίας και Ανάπτυξης.
