Tο πόρισμα Παρασκευόπουλου μάς ζητά να απολαύσουμε τη βία στα πανεπιστήμια, ώστε να πάψουμε να νοιώθουμε τον πόνο, δηλώνει στο liberal.gr, ο πρώην πρύτανης του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, Αχιλλέας Ζαπράνης, προσθέτοντας ότι το μήνυμα που στέλνεται «τροφοδοτεί με επιχειρήματα όσους έχουν μπερδέψει την ελευθερία με την ελευθεριότητα και τη δημοκρατία με την ασυδοσία και την εκμετάλλευση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».
Επίσης, σημειώνει ότι αυτό που προκύπτει από το επίμαχο πόρισμα, είναι ότι επειδή η πολιτεία δεν θέλει να επιλύσει το πρόβλημα, το μεταθέτει στην ακαδημαϊκή κοινότητα, καλώντας την να αναλάβει το ρόλο του επαγγελματία της ψυχικής υγείας και της αστυνομίας.
"Σαν να μας λέει αποδεχτείτε τη βία στα ΑΕΙ, και η ζωή σας θα γίνει καλύτερη, το άγχος της εμπειρίας σας θα μειωθεί δραματικά!”, τονίζει ο ακαδημαϊκός που έχει ζήσει από πρώτο χέρι την ανομία εντός των πανεπιστημιακών χώρων.
Προβλέπει ότι αν ποτέ υλοποιηθούν οι προτάσεις του πορίσματος, η ασυδοσία στα πανεπιστήμια θα μεγαλώσει, μαζί της και η απαξίωση των ελληνικών ΑΕΙ, όπως και των πτυχίων που αυτά δίνουν, και όλα αυτά σε μια εποχή που το χάσμα με τα ξένα, μεγαλώνει συνεχώς. Τα πάντα γύρω μας αλλάζουν, όπως λέει, αλλά εμείς εδώ επιμένουμε στην εντελώς διαστρεβλωμένη έννοια του ασύλου, που δεν υπάρχει πουθενά στον πλανήτη, και για την οποία το πόρισμα δεν κάνει τη παραμικρή νύξη.
Συνέντευξη στον Γιώργο Φιντικάκη
Τελικά φταίνε τα ΑΤΜ για τη βία στα πανεπιστήμια κε Ζαπράνη;
Το σκεπτικό του πορίσματος, στηρίζεται, όπως ξέρετε, σε δύο σκέλη. Αφενός ότι είναι ουτοπικό να προσπαθούμε να εξαλείψουμε τα φαινόμενα βίας στα πανεπιστήμια, και αφετέρου ότι οι οποιεσδήποτε νομοθετικές παρεμβάσεις δεν θα έχουν κανένα αποτέλεσμα.
Στην ουσία το πόρισμα μας ζητά να απολαύσουμε τη βία, και τότε δεν θα νοιώσουμε τον πόνο! Σαν μας λέει "αποδεχτείτε τη βία στα πανεπιστήμια, και η ζωή σας θα γίνει καλύτερη, το άγχος της εμπειρίας σας θα μειωθεί δραματικά!"
Στηριζόμενο λοιπόν το πόρισμα, σε αυτές τις παραδοχές, καταλήγει στη διατύπωση προτάσεων που ξεπερνούν τα όρια της γελοιότητας: Από την αφαίρεση των ΑΤΜ από τους χώρους των πανεπιστημίων, έως την ανάγκη ύπαρξης μιας επιτροπής που θα συζητά με τους επίδοξους καταληψίες, και την ύπαρξη ειδικών χώρων αφιερωμένων σε πάρτι νεολαιών, όπου θα γίνεται έλεγχος για φοροδιαφυγή!
Σε μια δημοκρατική πολιτεία, μια βασική αρχή είναι η διάκριση των ρόλων. Δεν μπορεί η ακαδημαϊκή κοινότητα να αναλάβει το ρόλο των επαγγελματιών της ψυχικής υγείας, και πολύ περισσότερο της αστυνομίας.
Διότι αυτό που μας λέει το πόρισμα είναι ότι η πολιτεία αδυνατεί ή δεν θέλει να προβεί σε νομοθετικές παρεμβάσεις που θα επιλύσουν το πρόβλημα, και μεταφέρει την επίλυση του στην ακαδημαϊκή κοινότητα.
Αληθεύει ότι το πόρισμα Παρασκευόπουλου επικαλείται μελέτη που είχε ετοιμάσει παλαιότερα το ΠΑΜΑΚ με στατιστικά για τα φαινόμενα παραβατικότητας στη χώρα, ανά κατηγορία και ανά χρονιά;
Πράγματι, με τη διαφορά ότι διαστρεβλώνει την πραγματικότητα. Στη μελέτη του ΠΑΜΑΚ υποστηρίζαμε ότι η εφαρμογή του νόμου Διαμαντοπούλου το 2011, και όχι αυτός καθ' εαυτός ο νόμος, δεν έχει μέχρι σήμερα φέρει ικανοποιητικά αποτελέσματα στην αντιμετώπιση της βίας.
Δηλαδή επισημαίναμε το αυτονόητο, ότι ένας σωστός νόμος, τελικά δεν εφαρμόστηκε λόγω των αντιδράσεων, όπως έχει συμβεί με τόσους άλλους στην Ελλάδα. Αν θυμάστε αμέσως μετά την ψήφισή του, ξεσηκώθηκε θύελλα αντιδράσεων από κάποιες μειοψηφίες τις οποίες υποστήριζαν πολιτικοί σχηματισμοί εντός και εκτός του κοινοβουλίου, αλλά και η ίδια η τότε Σύνοδος των Πρυτάνεων, με αποτέλεσμα να κλείσουν 350 πανεπιστημιακά τμήματα σε όλη την Ελλάδα.
Όμως το πόρισμα Παρασκευόπουλου, διαστρεβλώνει τα δικά μας συμπεράσματα, και ισχυρίζεται ότι έφταιγε ο νόμος που δεν εξαλείφθηκε η βία στα ΑΕΙ, και όχι η ελλιπής εφαρμογή του!
Καταλήγει δηλαδή στο αυθαίρετο συμπέρασμα ότι εφόσον ο νόμος είναι αδύνατον να λειτουργήσει, πρέπει τα ΑΕΙ να μάθουν να ζουν με τη βία, αυτό λέτε ;
Ακριβώς το σκεπτικό του πορίσματος είναι: Εφόσον μετά την ψήφιση του νόμου Διαμαντοπούλου αυξήθηκαν τα κρούσματα παραβατικότητας, τότε δεν έχει νόημα να προβούμε σε κάποια νέα νομοθετική παρέμβαση, και άρα θα πρέπει να μάθουν οι ακαδημαϊκές κοινότητες να ζουν με τη βία, και να την απολαμβάνουν!
Αν δεν κάνω λάθος, δεν γίνεται καμία αναφορά στο άσυλο, σωστά ;
Καμία αναφορά απολύτως, γιατί βασική αρχή του πορίσματος είναι ότι δεν πειράζουμε το άσυλο για κανέναν λόγο.
Το άσυλο στο σημερινό κόσμο, όπου υφίσταται, έχει το νόημα της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών, ώστε κάθε καθηγητής να μπορεί να εκφράζει, είτε γραπτώς είτε προφορικώς τις απόψεις του, χωρίς να κινδυνεύει από τη διοίκηση του πανεπιστημίου να υποστεί οποιαδήποτε κύρωση, επειδή δεν είναι αρεστά όσα λέει. Μέχρι εκεί. Από τη στιγμή που εμπλέκονται πολιτικές νεολαίες, και εξωπανεπιστημιακοί, που χρησιμοποιούν το άσυλο, το οποίο απαγορεύει την επέμβαση της αστυνομίας και την εφαρμογή του ποινικού κώδικα, τότε μιλάμε για άσυλο παραβατικότητας.
Είναι εντελώς διαστρεβλωμένη η έννοια του ασύλου στην Ελλάδα. Πουθενά στον πλανήτη δεν υφίσταται τέτοιο είδος, αλλά εμείς εδώ, έχουμε εκπαιδευτεί να το θεωρούμε φυσιολογικό. Ποιες πολιτικές σκοπιμότητες υπηρετούνται από την διατήρηση αυτής της μορφής του ασύλου, το αφήνω στον καθέναν να το σκεφτεί.
Τελικά τι μήνυμα στέλνει αυτό το πόρισμα στην κοινωνία ;
Ενισχύει την σύγχυση, τροφοδοτεί με επιχειρήματα όσους έχουν μπερδέψει την ελευθερία με την ελευθεριότητα και τη δημοκρατία με την ασυδοσία και την εκμετάλλευση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Αυτά για τα οποία συζητάμε είναι παραδοξότητες που αν τις ακούσει οποιοσδήποτε στο εξωτερικό, θα μειδιά.
Είναι δυνατόν οι προτάσεις αυτού του πορίσματος να γίνονται αντικείμενο σοβαρής συζήτησης; Είναι δυνατόν να γίνεται πόρισμα για τη βία στα πανεπιστήμια και να μην υπάρχει κουβέντα για το άσυλο ;
Είναι δυνατό, ακόμη και σήμερα, όταν διαπιστώνονται κρούσματα ανομίας στο πανεπιστήμιο, να πρέπει να πάρει απόφαση το πρυτανικό συμβούλιο για να καλέσει την αστυνομία, η οποία θα είναι και δικαιολογημένα πολύ διστακτική να επέμβει;
Είναι σαν να βυθίζεται το σκάφος κι εμείς να συζητάμε για το μενού που έχει απόψε το εστιατόριο. Δεν υπάρχει κανένας, μα κανένας λόγος το ελληνικό πανεπιστήμιο να διαφέρει στο παραμικρό, είτε πρόκειται για την ποιότητα της διδασκαλίας - είτε την ποιότητα των χώρων – από τα πανεπιστήμια του εξωτερικού, της δυτικής Ευρώπης.
Το χάσμα που μας χωρίζει από τα πανεπιστήμια του εξωτερικού, διευρύνεται με γρήγορους ρυθμούς μέρα με την ημέρα. Οχι με τα πανεπιστήμια της Βρετανίας αλλά γειτονικών χωρών όπως του Ισράηλ, όπου εμπεδωμένα οικοσυστήματα παράγουν στοχευμένη έρευνα, που επιλύει προβλήματα, βοηθά την οικονομία και μέσα από την διαδικασία, κτίζονται εταιρείες που μετά εισάγονται στα μεγάλα χρηματιστήρια.
Και εμείς εδώ συζητάμε για δημιουργία ειδικών χώρων αναψυχής που θα παραχωρούνται στους καταληψίες. Δεν συζητάμε πως θα φέρουμε το ελληνικό πανεπιστήμιο κοντά στις ανάγκες της κοινωνίας, και της αγοράς, ώστε να μπορεί να ανταποκρίνεται γρήγορα στις ραγδαίες μεταβολές, αλλά για την απομάκρυνση των ΑΤΜ''s από τα ΑΕΙ ώστε να μην γίνονται ληστείες, και για την ήπια διαχείριση κρίσεων μέσω εργαλείων διαμεσολάβησης και φόρουμ συζητήσεων. Ο κόσμος αλλάζει τριγύρω μας με ταχύτατους ρυθμούς. Κι εμείς, ενώ μας χωρίζει ήδη ένα χάος, από τα πανεπιστήμια του εξωτερικού, καθόμαστε και συζητάμε για το άσυλο, λες και αυτό είναι το νούμερο ένα πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας, και του ελληνικού πανεπιστημίου.
Τι τύχη πιστεύετε ότι θα έχει αυτό το πόρισμα και τι θα συμβεί στο σενάριο που οι προτάσεις του υιοθετηθούν από την ηγεσία του υπουργείου Παιδείας ; Πως φαντάζεσθε την επόμενη ημέρα ; Τι μας ξημερώνει ;
Μας ξημερώνει μεγαλύτερη ασυδοσία, απαξίωση του ελληνικού πανεπιστημίου, πιο απαξιωμένα πτυχία, τμήματα στελεχωμένα με καθηγητές κατ'' όνομα, που σε ορισμένες περιπτώσεις δεν θα έπρεπε να διδάσκουν, και πανεπιστήμια που δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις προκλήσεις των καιρών. Σκεφτείτε ότι υπάρχει τμήμα Αεροναυπηγικής στη Χαλκίδα, πρώην ΤΕΙ, που θα λειτουργήσει σε συνεργασία με το ΕΚΠΑ, το οποίο όμως δεν διαθέτει καθηγητές μηχανικούς.
Και είναι λάθος να κοιτάμε τα ερευνητικά αποτελέσματα των ελληνικών πανεπιστημίων διότι η έρευνα που παράγεται στη Ελλάδα δεν προσφέρει στην οικονομία και στην κοινωνία. Είναι έρευνα που αφορά μόνο τους κοινοτικούς πόρους, και αυτούς που τη διενεργούν και τίποτα περισσότερο.
Πιστεύετε ότι υπάρχει περίπτωση οι πρυτάνεις των πανεπιστημίων να αναγκαστούν ή να υιοθετήσουν κάποιες από αυτές τις προτάσεις;
Εγώ πιστεύω στην προσωπική ευθύνη. Θα πρέπει ο καθένας μας να κάνει αυτό το οποίο πρέπει από το μετερίζι στο οποίο βρίσκεται.
Εάν βρεθούν πρυτάνεις οι οποίοι θα είναι θετικοί στις προτάσεις αυτού του πορίσματος, τι να πω, ο καθένας μας κρίνεται.
