Τα μνημόνια τα έφερε ο Γεωργίου της ΕΛΣTΑΤ. Πριν το 2004 η Ελλάδα ήταν Ελβετία και ύστερα ήρθε ο Καραμανλής και τα διέλυσε όλα. Ο Γιώργος Παπανδρέου θα μας είχε σώσει αν δεν υπήρχε ο Βαγγέλης Βενιζέλος. Είμαστε ακόμη στα μνημόνια λόγω των λαθών του ΔΝΤ. Ο Τσίπρας είχε την συνταγή της ευτυχίας, αλλά δεν τον άφησαν οι μεγάλες δυνάμεις.
Κι ο μακρύς κατάλογος των μύθων συνεχίζεται: Η Ελλάδα θα ξεχρέωνε όλα της τα χρέη εκδίδοντας ομόλογα έναντι των υδρογονανθράκων της. Οι Κινέζοι και οι Ρώσοι ήταν έτοιμοι να μας δανείσουν με δισεκατομμύρια, αλλά δεν τους άφησε η Μέρκελ. Η κρίση δημιουργήθηκε για να μας κλέψουν οι ξένοι τα σπίτια μας, την θάλασσά μας και τον ήλιο μας.
Είναι ένας πραγματικός εφιάλτης. Ζούμε στο βασίλειο του μίσους. Λογικό ως ένα σημείο, λόγω των ολέθριων συνεπειών της κρίσης. Από την άλλη μεριά είναι βέβαιο ότι ο δρόμος αυτός της συνεχούς αντιπαράθεσης για οτιδήποτε δεν μπορεί να μας οδηγήσει κάπου.
Το 2010 πολλοί από εμάς λέγαμε ότι η κρίση αυτή θα έφερνε στην επιφάνεια νέα πρόσωπα, νέες καταστάσεις. Νέα πρόσωπα, λοιπόν, δεν είδαμε ούτε στην Νέα Δημοκρατία ούτε στο ΠΑΣΟΚ. Είδαμε νέες καταστάσεις, να γιγαντώνονται μικρά ως τότε κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και η Χρυσή Αυγή. Αυτό ήταν το «νέο» που έφερε η κρίση.
Θα μπορούσε να είχε συμβεί και μία ακόμη σημαντική αλλαγή με την ισχυρή παρουσία στην Βουλή ενός Φιλελεύθερου κόμματος. Αυτή η ευκαιρία χάθηκε πριν από τις πρώτες εκλογές του 2012. Το πώς και το γιατί ας το σκεφτούν αυτοί που τότε συμμετείχαν στις διαδικασίες και αρνήθηκαν τον οποιονδήποτε συμβιβασμό στο όνομα της «ιδεολογικής καθαρότητας». Αλίμονο! Αν οι Φιλελεύθεροι είχαν κάνει ένα ψηφοδέλτιο και έμπαιναν στην Βουλή η Ιστορία θα είχε γραφτεί με διαφορετικό τρόπο. Δεν θα είχαν γίνει οι δεύτερες εκλογές και η κυβέρνηση εκείνη θα είχε πραγματική μεταρρυθμιστική ατζέντα.
Πού είμαστε σήμερα; Σε χειρότερο σημείο από οποιαδήποτε άλλη στιγμή της κρίσης. Η Ελλάδα έφτασε ένα βήμα πριν την σωτηρία της το 2014, αλλά ο ελληνικός λαός αποφάσισε αλλιώς. Θέλησε να ζήσει το τελευταίο μεγάλο παραμύθι. Είναι πολύ βολικό να μιλάει ο Αλέξης Τσίπρας για ψευδαισθήσεις και οι ψηφοφόροι του να καταριούνται τους… προηγούμενους. Διότι εδώ δημιουργείται ένας ακόμη μύθος, ότι η Ελλάδα οδηγήθηκε στην καταστροφή με τις πολιτικές των προηγούμενων κι έτσι ο Αλέξης δεν μπόρεσε να κάνει όλα εκείνα που είχε στο μυαλό του για να σώσει τους ανθρώπους. Αλλά ποιοι είναι αυτοί οι προηγούμενοι; Είναι κορυφαίοι υπουργοί των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας με τους οποίους συνεργάζεται ο Αλέξης Τσίπρας!
Πού είμαστε σήμερα; Ένα βήμα πριν δούμε να χάνονται τα σπίτια μας. Επειδή οι κυβερνήσεις των τελευταίων έξι ετών δεν θέλησαν να αντιμετωπίσουν έγκαιρα το πρόβλημα. Κι όσοι τυχόν έλεγαν ότι θα έπρεπε να μπουν κανόνες στο παιγνίδι για να μην επεκταθεί η πυρκαγιά και κάψει όλο το δάσος, αντιμετώπιζαν τις ορδές των γενίτσαρων της εθνοσωτηρίου που φώναζε «ούτε ένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη». Τώρα το νέο αφήγημα είναι ότι τα κατασχεμένα σπίτια θα δοθούν στον λαό. Σαν να λέμε ότι ο κάθε Έλληνας θα ονειρεύεται σε ποιον θα κληρωθούν οι κατασχεμένες από τις τράπεζες βίλλες στην Μύκονο…
Πού είμαστε σήμερα; Ζούμε σε ένα τοξικό περιβάλλον. Ξέρουμε ότι η λύση είναι οι επενδύσεις, οι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης. Αλλά ποιος θα τολμήσει να βάλει ένα ευρώ σε αυτή την χώρα με αυτή την κυβέρνηση; Το αντίθετο! Όσοι μπορούν δραπετεύουν στο εξωτερικό. Πηδάνε το τείχος και φεύγουν όσο το δυνατόν πιο μακριά. Όσοι δεν μπορούν αντιμετωπίζουν τα γνωστά: Συνεχής αλλαγή των κανόνων του παιγνιδιού, διαφθορά, υψηλή φορολογία. Θα πρέπει κανείς να είναι ήρωας για να επιχειρήσει σε αυτή την χώρα και να κατορθώσει να μείνει όρθιος. Να μην έχει την τύχη της Ηλεκτρονικής Αθηνών.
Πού είμαστε σήμερα; Ο κόσμος πίστεψε τον Αλέξη και τον Πάνο. Πίστεψε ότι θα κρατούσαν τις δουλειές τους, τα εισοδήματά τους. Ότι το όνειρο θα επέστρεφε. Κι όμως! Αυτό που ζούμε δεν είναι η επιστροφή της ελπίδας. Είναι ένας σκέτος εφιάλτης. Και σιγά-σιγά το «όνειρο» είναι να φύγουν αυτοί και να έρθουν οι άλλοι!
Είναι γεγονός ότι στην Ελλάδα δεν έχουν εφαρμοστεί μέχρι σήμερα φιλελεύθερες πολιτικές. Ο ελληνικός λαός είναι σήμερα πιο έτοιμος να τις ακολουθήσει. Επειδή απέτυχαν όλες οι άλλες πολιτικές που εφαρμόστηκαν. Επειδή θέλει να δοκιμάσει κι αυτή την συνταγή. Ή επειδή δεν έχει στο τέλος κι άλλη επιλογή. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι η Ελλάδα είναι μία χώρα που το μεταρρυθμιστικό ρεύμα κυριαρχεί από άκρη σε άκρη. Μπορεί ο ελληνικός λαός να είναι «περισσότερο έτοιμος», αλλά δεν είναι και βέβαιο ότι οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις θα γίνουν στο τέλος αποδεκτές. Πόσο μάλλον όταν ο κάθε ένας από εμάς δει να «κτυπιούνται» τα μικροσυμφέροντά του.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι φιλελεύθερος και τον Ιανουάριο κατάφερε κάτι που ήταν αδιανόητο, μέχρι που τελικά συνέβη: Κέρδισε την αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας. Η Νέα Δημοκρατία, όμως, δεν έγινε ένα φιλελεύθερο κόμμα επειδή έγινε αρχηγός της ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ο Κυριάκος είναι εκείνος που μπορεί να κερδίσει τον Αλέξη Τσίπρα, καθώς είναι ο μόνος που θα μπορούσε να εφαρμόσει ένα φιλελεύθερο πρόγραμμα.
Πώς θα γίνει αυτό; Κρατώντας και πάλι την σημαία της ιδεολογικής καθαρότητας, όπως συνέβη το 2012; Σίγουρα όχι! Δεν μιλάμε για εκπτώσεις στο πρόγραμμα, καθώς η χώρα δεν έχει περιθώρια για τέτοιου είδους παιγνίδια. Μιλάμε για συμμαχίες, για γέφυρες. Η εφαρμογή ενός φιλελεύθερου προγράμματος χρειάζεται ένα από τα εξής δύο πράγματα: Είτε να έχεις μαζί σου ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου που θα είναι συνειδητοποιημένο και αποφασισμένο να φτάσει μέχρι το τέλος, είτε ευρύτερες συναινέσεις σε επίπεδο πολιτικού κόσμου. Όποιος πιστεύει ότι εκείνοι που θα ψηφίσουν τον Κυριάκο είναι έτοιμοι να πέσουν στην μάχη κάτω από την σημαία του Φιλελευθερισμού, μπορούν να επιμείνουν σε επιλογές τύπου 2012…
Θανάσης Μαυρίδης
