Παραμονή Πρωτοχρονιάς με την Ορχήστρα Βασίλης Τσιτσάνης και τη Μάρθα Φριντζήλα; Βρίσκουμε την ιδέα εξαιρετική. Μπορείτε να γιορτάσετε μαζί τους στον «Σταυρό του Νότου», όπου εμφανίζονται κάθε Παρασκευή (αλλά προλάβετε, όχι για πολύ). Εκεί, θα απολαύσετε τα τραγούδια του κορυφαίου δημιουργού που όλοι έχουμε αγαπήσει.
Η Ορχήστρα Βασίλης Τσιτσάνης, με την καθοδήγηση του Μανώλη Πάππου, δεξιοτέχνη του μπουζουκιού και ουσιαστικού γνώστη του έργου του μεγάλου δημιουργού, μαζί με εξαίρετους μουσικούς και ερμηνευτές, παρουσιάζει τα τραγούδια του σημαντικότερου δημιουργού της ελληνικής λαϊκής μουσικής, τα οποία διατηρούν αμείωτη τη δύναμη και την απήχησή τους και εξακολουθούν να μας συναρπάζουν.
Η Μάρθα Φριντζήλα, μία ολοκληρωμένη και πολύπλευρη καλλιτέχνις, συνεισφέρει και με τη δική της ξεχωριστή φωνή, στην παρουσίαση των αριστουργημάτων του Βασίλη Τσιτσάνη, πάντα με σεβασμό, γνώση και αγάπη. Η συνεργασία της με την Ορήχστρα, ένα «δεμένο» σύνολο, τη δυσκόλεψε ή τη διευκόλυνε στο να βρει το δικό σας προσωπικό ύφος απέναντι στον μεγάλο αυτό δημιουργό;
Συνέντευξη στην Αγγελική Κώττη
«Δεν νομίζω πως χρειάζεται να βρεις το προσωπικό σου ύφος όταν τραγουδάς Τσιτσάνη» λέει η καλλιτέχνις στο Liberal.gr. «Ο Τσιτσάνης διδάσκει το ύφος και οι σπουδαίες ερμηνεύτριές του δείχνουν τον δρόμο. Εσύ απλώς ακολουθείς με την ψυχή σου στα απίθανα μέρη που σε οδηγούν. Αυτό που συνέβη στην πρώτη συνάντηση με την ορχήστρα ήταν πολύ απλά να παίξουμε και να τραγουδήσουμε. Σαν να ξαναβρεθήκαμε ένιωσα, όχι σαν να πρωτοβρεθήκαμε.»
Ερμηνεύετε αριστουργήματά του. Πώς καταφέρατε κι εσείς και η ορχήστρα να ξεχωρίσετε κάποια; Ο Τσιτσάνης έχει εκατοντάδες αριστουργήματα.
Δύσκολα. Εγώ έριξα το μπαλάκι στην ορχήστρα, τους έδωσα καμιά εκατοστή τίτλους τραγουδιών που έχω τραγουδήσει παλιότερα και τους είπα να διαλέξουν αυτοί τα τριάντα που χρειαζόμαστε. Κάθε φορά που μας έρχεται στην πρόβα κάποιο τραγούδι λέμε: μα, είναι δυνατόν να μην το βάλουμε αυτό; Έχουμε λοιπόν φτιάξει μία πρώτη “δεξαμενή” τραγουδιών και κάθε βδομάδα θα αποφασίζουμε ποιο θα πάρει τη θέση ποιου.
Το θέλουμε δεν το θέλουμε, όλοι έχουμε στ’ αυτιά μας τη φωνή της Μαρίκας Νίνου, ή της Σωτηρίας Μπέλλου. Πώς δώσατε νέες ερμηνείες σε τραγούδια - ογκόλιθους;
Όταν τραγουδώ έχω στα αυτιά μου και στην καρδιά μου την ερμηνεία των θαυμάσιων αυτών τραγουδιστριών. Είναι αδύνατο να τραγουδήσω το «Γεννήθηκα για να πονώ» και να μην με γρατζουνάει ο λυγμός της Νίνου, ή το «Ακρογιαλιές δειλινά» και να μην βλέπω μπροστά μου το γελαστό πρόσωπο της Χασκήλ με τα μαργαριταρένια σκουλαρίκια.
Δεν με ενδιαφέρει να δώσω νέες ερμηνείες, δεν έχω να προσφέρω κάτι καινούργιο στα τραγούδια αυτά. Ο ρόλος μου είναι να τα υπηρετήσω με τη φωνή μου και την καρδιά μου όσο καλύτερα μπορώ.
Δεν σας ενοχλεί να σας λένε «λαϊκή» τραγουδίστρια, το αντίθετο. Τι είναι τελικά το λαϊκό για μια γενιά ερμηνευτών όπως η δική σας, που μεγάλωσε με το έντεχνο λαϊκό τραγούδι;
Μεγάλωσα με τα τραγούδια αυτά, ήταν τα αγαπημένα τραγούδια της γιαγιάς μου, του πατέρα μου. Στο σπίτι μας ακούγαμε δημοτικά και Βαμβακάρη, Τσιτσάνη, Καζαντζίδη, δεν ακούγαμε Σαββόπουλο ή Ξυδάκη, αυτά τα έμαθα πιο μεγάλη. Δεν είμαι παιδί της Λιλιπούπολης για να καταλάβετε, τον ΧατζιδάκΙ τον «ανακάλυψα» ουσιαστικά στο γυμνάσιο όταν ξεκίνησα μαθήματα τραγουδιού. Δεν είχα πάει σε συναυλία του Μάλαμα πριν τον γνωρίσω προσωπικά το 2004. Τραγουδούσα σε ταβέρνες και ρεμπετάδικα για να πληρώνω το νοίκι μου από 20 χρονών μέχρι που συνάντησα τον Θανάση Παπακωνσταντίνου και άλλαξα ρεπερτόριο για κάποια χρόνια. Στις δικές μου συναυλίες πάντα χωράω και κάποια ρεμπέτικα ή λαϊκά τραγούδια.
Έχουν μέλλον και τα δύο; Πώς βλέπετε το μέλλον αυτό;
Η αλήθεια είναι πως πολύ λίγα τραγούδια από αυτά που κυκλοφορούν τα τελευταία χρόνια με έχουν συγκινήσει πραγματικά. Με συγκινεί ο Λεξ. Μου άρεσε πολύ ο καινούργιος δίσκος του Μιχάλη Σιγανίδη, ο δίσκος του Φώτη Σιώτα, αλλά δεν τους προτιμούν τα ραδιόφωνα της πρώτης γραμμής. Δεν πολυακούω «έντεχνα», δεν μου αρέσει και ο όρος. Το λεγόμενο «έντεχνο» σε γενικές γραμμές πάσχει τόσο στιχουργικά όσο και μουσικά. Αβασάνιστες μελωδίες που θυμίζουν τραγούδια του κατηχητικού με λόγια που βρίθουν από γενικολογίες και ψυχολογισμούς.
Δεν θέλω να είμαι απαισιόδοξη. Η ιστορία θα τα κρίνει όλα. Αν οι νέοι στιχουργοί και συνθέτες μελετήσουν λίγο περισσότερο, διαβάσουν κανα βιβλίο και ακούσουν σοβαρά μουσική υπάρχει ελπίδα. Υπάρχουν δυνατοί στιχουργοί και ταλαντούχοι τραγουδοποιοί στις μέρες μας, δεν χρειάζεται να βιάζονται να κάνουν καριέρα γιατί πέφτουν στην παγίδα που φτιάξαν μόνοι τους και επαναλαμβάνονται. Δεν βγάζω τον εαυτό μου απέξω, κι εγώ έχω τραγουδήσει μέτρια τραγούδια και έχω γράψει «κουλτουριάρικες» γενικότητες. Προσπαθώ. Όλοι προσπαθούμε. Θέλει κι άλλο μάλλον.
Μας λείπουν σήμερα οι σπουδαίες φωνές όπως της Τζένης Βάνου, της Βίκυς Μοσχολιού, ακόμα και της Ρίτας Σακελλαρίου, που ξέρω πόσο αγαπάτε; Καλύπτεται το κενό, ή δεν είναι δυνατόν;
Δεν μας λείπουν οι φωνές. Νομίζω όμως πως έχει κατέβει πολύ ο πήχης. Ακούω συνέχεια αδιάφορα τραγούδια ερμηνευμένα λες και πρόκειται για έπη. Και οι συνθέτες δεν βασανίζουν λίγο τη μελωδία, τρία ακόρντα στη σειρά και καμιά μετατροπία για να γίνουν πιο δραματικά, και αυτό είναι όλο. Πρέπει να ξανακούσουμε Τσιτσάνη λοιπόν - για να έρθω και στα δικά μας - και να σταματήσουμε τα αυτοαναφορικά ψυχαναλυτικά δράματα. Ίσως ακούγομαι αυστηρή, δεν είμαι όμως απαισιόδοξη. Θα νικήσουν τα καλά τραγούδια, δεν χάνω την πίστη μου. Όταν βγαίνει ένα καλό τραγούδι αμέσως λάμπει μες στην ομίχλη τής “έντεχνης” μουσικής πραγματικότητας.
Βλέπεις τον κόσμο σαν να φοβάται να τραγουδήσει, είναι όλοι κρατημένοι, είπατε σε κάποια συνέντευξή σας. Υπάρχει το «φάντασμα» στους κλειστούς χώρους. Μακάρι να το δούμε σαν μια περίεργη λειτουργία για να ξορκίσουμε όλη αυτή την κατάσταση. Αυτά τα τραγούδια ανήκουν σε όλους και είμαστε εδώ να τα ξαναθυμηθούμε. Δικά σας λόγια. Το καταφέρατε αυτό στην πρώτη συναυλία;
Ήταν τόση η χαρά και η συγκίνηση αυτής της συνύπαρξης που τα ξέχασα όλα, ή - για να είμαι ακριβής - τα θυμήθηκα όλα. Αυτή είναι η δύναμη των μεγάλων τραγουδιών: σε ξυπνούν από τον ύπνο της συνήθειας και της αδράνειας. Διώχνουν τον φόβο. Δεν πρέπει να ξεχάσουμε για πόση ομορφιά είμαστε ικανοί. Το φάντασμα υπάρχει, και αμηχανία υπάρχει. Ο Τσιτσάνης όμως είναι ένας θαυμάσιος κόσμος που μας καλεί να τον ζήσουμε. Δεν μιλάμε απλά για έναν λαϊκό δημιουργό, ο Τσιτσάνης είναι ένας συνθέτης παγκόσμιας εμβέλειας κατά τη γνώμη μου. Κάθε του τραγούδι είναι μια γενναία κι αληθινή αγκαλιά. Στην πρώτη μας συναυλία κατάλαβα πόσο ανάγκη είχα αυτή την αγκαλιά. Και το κοινό θέλω να πιστεύω πως ένιωσε ασφάλεια και θαλπωρή, η ανταπόκριση ήταν θερμότατη, σχεδόν συγκινητική.
Τι θεωρείτε ότι φταίει γι’ αυτό το φαινόμενο;
Φταίει η ιστορική συγκυρία. Δεν έχουμε ξαναζήσει πανδημία. Όλοι είμαστε σε αναμονή, σε μία πρωτόγνωρη αναμονή. Εύχομαι να βγούμε δυνατοί και αποφασισμένοι να αλλάξουμε τον ηλίθιο τρόπο που ζούμε στο κυνήγι του κέρδους και του βολέματος. Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία λέει ο ποιητής.
Είστε ένα «ζόρικο» κορίτσι. Τι, κυρίως, σας διαμόρφωσε και τι αναζητάτε σήμερα;
Γιατί «ζόρικο»; Κατάλαβα πολύ μικρή πόσο δύσκολο πράγμα είναι να ζεις διαμορφώνοντας εσύ τους κανόνες της καθημερινότητάς σου, αδιαφορώντας για τη γνώμη των άλλων και τις επιταγές της αγοράς. Αυτό παλεύω διαρκώς και μία κερδίζω μία χάνω, αλλά δεν εγκαταλείπω τον αγώνα. Και αναζητώ ό,τι μπορεί να μετριάσει τη λύπη μου. Αλλά ζόρικη δεν είμαι. Απλά δεν είμαι χάπατο. Ούτε πιστεύω σε καριέρες και τέτοια.
Τι εύχεστε στον εαυτό σας, στην οικογένειά σας και στους αναγνώστες μας;
Εύχομαι να είμαστε υγιείς, δυνατοί, τολμηροί και αλληλέγγυοι. Να καταλάβουμε πως μόνο ενωμένοι μπορούμε να περάσουμε το ποτάμι. Και να επιστρέφουμε στην ομορφιά.
***
Παίζουν και τραγουδούν οι Μανώλης Πάππος (μπουζούκι, επιμέλεια ορχήστρας), Βασίλης Προδρόμου (μπουζούκι, μπαγλαμάς, φωνή), Φώτης Βεργόπουλος (μπουζούκι, φωνή), Θοδωρής Στούγιος (μπουζούκι), Νίκος Γύρας (κιθάρα), Δημήτρης Σίντος (πιάνο) και Μιχάλης Δάρμας (μπάσο)
Ώρα έναρξης: 22.30
Ώρα προσέλευσης: 21.30
Γενική Είσοδος : 14 ευρώ (Το εισιτήριο αφορά στην είσοδο στο χώρο)
Σταυρός του Νότου
Φραντζή και Θαρύπου 35-37, 117 43, Νέος Κόσμος
