Όλοι, λίγο πολύ, γνωρίζαμε από την πρώτη στιγμή, ότι το συνονθύλευμα των ακροδεξιών, των σταλινικών, των κνιτών, των πρώην ανανεωτικών, των μαοϊκών, των σκληρών πασόκων και των τυχάρπαστων, που σχημάτισαν κυβέρνηση το 2015, χαρακτηριζόταν από απέραντη αγραμματοσύνη, τερατώδη άγνοια, κτηνώδες θράσος, ιδεοληπτικές εμμονές, εφηβική καθήλωση και λατρεία προς την εξουσία.
Στην πορεία κυριάρχησε η αίσθηση ότι έχουμε να κάνουμε με κλασσικούς βλακέντιους, οι οποίοι νόμιζαν ότι αποτελούσαν την ομάδα των εκλεκτών του πλανήτη, που θα άλλαζαν την Ελλάδα, την Ευρώπη και ολόκληρο τον κόσμο. Με ανθρώπους που είχαν ευνουχισμένες προσλαμβάνουσες παραστάσεις, χαμηλές δυνατότητες αντίληψης και έντονη αδυναμία επεξεργασίας πληροφοριών και δεδομένων.
Τα ευγενικά, αλλά ηχηρά χαστούκια που εισέπραξαν, προσφεύγοντας στη Ρωσία, στην Κίνα και στο Ιράν, δεν τους βοήθησαν να συνέλθουν. Ούτε η ανατροπή όλου του εκβιαστικού σχεδιασμού τους προς την ΕΕ, που παρέπεμπε σε παρωδία, δεν κατάφερε να τους συνεφέρει. Η τραγική φιγούρα του πρώην πρωθυπουργού να χαχανίζει μπροστά στον Μπίλ Κλίντον, διότι δεν αντιλαμβανόταν την ερώτηση του πρώην Προέδρου των ΗΠΑ στα αγγλικά και oι απαντήσεις του στα διεθνή fora, με κορακίστικα «εγγλέζικα» της liquaphone, είναι αποτυπωμένες στην κυβερνητική ιστορία της κυβέρνησης Τσίπρα – Καμμένου. Φυσικά και δεν μπορούσαν να παραδεχθούν, το μέγεθος της ανοησίας τους και της ανικανότητας τους και έτσι έστησαν την τελευταία γραμμή υπεράσπισης, που ήταν το ηθικό πλεονέκτημα.
Και μάλιστα επειδή αυτό, θα φάνταζε απολύτως γελοίο στα αυτιά των ξένων, ο ίδιος ο πρωθυπουργός σε συνέντευξη του στον Guardian, το 2017, προσπάθησε να το διανθίσει, με κάποιον περιφραστικό τρόπο. Είχε πει ότι, «όταν ήρθα σε αυτό το γραφείο δεν είχα την εμπειρία ή την αίσθηση πόσο μεγάλες θα ήταν οι καθημερινές δυσκολίες». Και ότι «αν πάτε στο δρόμο και ρωτήσετε τον κόσμο για την κυβέρνηση πολλοί θα μας πουν ψεύτες. Κανείς όμως δεν θα πει ότι βάλαμε το δάχτυλο στο βάζο με το μέλι».
Αυτά ήταν τα επιχειρήματα του πρώην πρωθυπουργού και όχι ενός τυχαίου και περαστικού θαμώνα καφενείου. Η γραμμή υπεράσπισης για την ασχετοσύνη του, για τη διάλυση της χώρας, την καταστροφή του τραπεζικού συστήματος και την διόγκωση του αντιεπενδυτικού κλίματος, ήταν ότι δεν «είχαν βάλει το δάχτυλο στο μέλι». H ακριβής δήλωση στον Guardian ήταν: "If you go out into the street and ask about this government, many might say 'liars', but nobody will say we are corrupt or dishonorable or have had our hand in the honey pot".
Έλα όμως, που οι ιστορίες με τα παραθυράκια για την παράκαμψη των capital controls, που έκαναν χρήση οι υπουργοί και οι βουλευτές της τότε κυβέρνησης, με τους εκβιασμούς με τον αριθμό των καναλιών από το Ινστιτούτο της Φλωρεντίας, με τις εγγυητικές επιστολές Καλογρίτσα με εγγύηση τα βοσκοτόπια της πανέμορφης Ιθάκης, με τον χαριστικό νόμο για τις φορολογικές παραβάσεις και τα πρόστιμα της ΣΕΚΑΠ για να μπορέσει να πωληθεί στους Ιάπωνες, καθώς και άλλα πολλά, απέδειξαν ότι το «ηθικό πλεονέκτημα», αποτέλεσε ένα παραδοσιακό ξύλινο τοτέμ, που το έφαγε το σαράκι των τρωκτικών του Σύριζα.
Τις τελευταίες ημέρες βγήκαν στο φως της δημοσιότητας, πολλά από αυτά που γνωρίζαμε και πολλά από αυτά, που αρκετοί έχουν υποστεί. Το "nobody will say we are corrupt or dishonourable or have had our hand in the honey pot", προκαλεί την οργή και τον γέλωτα. Την οργή διότι οι τύποι προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να αλώσουν το σύστημα για να βγάλουν λεφτά. Και τον γέλωτα, διότι προσπάθησαν να το επιτύχουν, άνθρωποι εντελώς ανίκανοι. Άνθρωποι που εντάσσονταν στο κομμουνιστικό κίνημα όταν κατέρρεε το ανατολικό μπλοκ, άνθρωποι που αισθάνονταν άνετα μόνο όταν περιτριγυρίζονταν από δικτατορίσκους και πολιτικά ζωντόβολα, άνθρωποι που δεν γνώριζαν ούτε γεωγραφία, ούτε ιστορία και αδυνατούσαν να υπολογίσουν ποσοστά και απόλυτους αριθμούς.
Εδώ πλέον, δεν μιλάμε για απλή διαφθορά ή για μια κουταλιά στο μέλι. Μιλάμε για μια μελετημένη -στα πλαίσια της γενικότερης πνευματικής ανικανότητας τους- προσπάθεια δημιουργίας παρακράτους, ελέγχου των θεσμών, συστήματος εκβιασμών, εξόντωσης πολιτικών αντιπάλων και πλήρους ελέγχου του τύπου και της ενημέρωσης. Μιλάμε για τη λειτουργία ενός οργανωμένου «μαγαζιού», με δραστηριότητες, με μεθοδολογίες, με προσόδους και με στελέχη. Μιλάμε δηλαδή για διαφθορά και για βουτιά μέσα στην πισίνα με το μέλι.
Η αντίδραση των διαφόρων ομάδων του Σύριζα έχει ενδιαφέρον. Οι μεταγραφές από το βαθύ ΠΑΣΟΚ και από την ομάδα του τραγικού πρώην αρχηγού της ΔΗΜΑΡ, υπερασπίζονται με νύχια και δόντια το προεδρικό περιβάλλον, διότι γνωρίζουν ότι χωρίς Τσίπρα, δεν υπάρχει μέλλον γι’ αυτούς. Το ίδιο κάνουν και τα γηραλέα στελέχη που γνωρίζουν ότι δεν θα έχουν άλλη ευκαιρία. Το ίδιο κάνουν και τα στελέχη της γνωστής παρεούλας από τα φοιτητικά χρόνια, που δεν επιθυμούν να γυρίσουν στην αφάνεια, στην οποία θα καταλήξουν αν αλλάξει η ηγεσία του Σύριζα. Υπάρχουν όμως και στελέχη, με αρχηγικές δυνατότητες που αποστασιοποιούνται. Και αυτό, διότι επιθυμούν να παραμείνουν στο προσκήνιο ως πολιτικοί αντίπαλοι και όχι ως προασπιστές συμμοριτών και εκβιαστών.
Στην περίπτωση Παππά, ο πρώην υπουργός επωμίζεται όλο το βάρος, αλλά προσπαθεί να βγάλει από πάνω του την κατηγορία "… we are corrupt or dishonorable…" και επιλέγει να εμφανίζεται ως μικρόνους και ως πνευματικά ανεπαρκής, που αλλάζει δικαιολογίες και ερμηνείες των επιβαρυντικών διαλόγων, με την ταχύτητα ανεμοδούρας. Είναι κι αυτός, ένας κάποιος τρόπος υπεράσπισης. Θα δούμε όμως μέχρι που μπορεί να τον οδηγήσει.
