της Μαρίας Dawkinson
«Δε χρειάζεται να διαβάζω και να στραβώνομαι πια, γιατί τώρα, με λίγη τύχη μπορώ να γίνω ακόμα και σημαιοφόρος. Όλα είναι θέμα τύχης πλέον. Άλλα κόλπα. Θα μπω και στο πανεπιστήμιο για το γινάτι και γιατί μπορώ. Αβάδιστα. Έτσι, για να τους την μπω δηλαδή, επειδή ήμουν μέτριος. Από σήμερα, όλοι ίσοι και όλοι στην κλήρωση. Πραγματική δημοκρατία. Άσε που δε βιάζομαι και θα σπουδάζω όσα χρόνια θέλω, γιατί οι αιώνιοι φοιτητές έχουν δικαιωθεί ξανά. Λεφτεριά στα πτυχία!
Στη Σχολή που θα μπω, (ΤΕΙ ή ΑΕΙ, δεν έχει σημασία, όλα ένα θα ''ναι) θα κάνω ό,τι χαβαλέ γουστάρω και μπορείς να φανταστείς, αφού εξασφαλίστηκε πολύ αυστηρό άσυλο, για να μας προστατεύει πάντα, κι έτσι όλα καλά. Χωρίς απαγορεύσεις και αστυνόμευση κι ας γίνουν όλα κολυμπηθρόξυλα. Η αδρεναλίνη είναι φυσική. Η αστυνόμευση είναι αφύσικη και ανήκει στα καθεστώτα και τους φυλακισμένους τους. Ουστ οι μπάτσοι από τα άβατα λημέρια μας!
Δουλειές δεν υπάρχουν, αλλά ευτυχώς η μάνα κι ο πατέρας θα με συντηρούν, γιατί στην Ελλάδα δεν πετάνε τους νέους στο δρόμο, όπως οι αναίσθητοι ξένοι. Στο δρόμο βγαίνουμε από μόνοι μας, για να διαμαρτυρηθούμε ενάντια στο φιλελέ κατεστημένο και την Ευρώπη που μας πρόδωσε για τις τράπεζες.
Στο Πανεπιστήμιο θα πάρω μέρος σε πολιτική νεολαία, όπως όλοι. Θα πολεμήσω μάλλον με την κοινοβουλευτική αριστερά και θα ποστάρω με το smartphone μου όλες μας τις ακτιβιστικές ενέργειες ενάντια στο τέρας του νεοφιλελευθερισμού. Αν στηρίξω αρκετά την ομάδα μου μπορεί να έχω και πολιτικό μέλλον. Δεν είναι κι άσχημα. Μέχρι τότε, θα πάμε και ταξίδια για ακτιβιστικό τουρισμό.
Για μεταπτυχιακά, ούτε λόγος. Ποιος τα χρειάζεται; Άχρηστα είναι πια. Είδαμε κι αυτούς που τα έκαναν. Ντελιβεράδες όλοι κι άνεργοι.
Η πόλη είναι τέλεια, εναλλακτική, edgy, κουλτουριάρα, μεταχειρισμένη ρε παιδί μου, όχι αυτά τα κλινικά, αποστειρωμένα που βλέπεις στους «πολιτισμένους». Είναι διακοσμημένη παντού και ταγκαρισμένη από συντρόφια κι έχει αμέτρητα μπαράκια και cool στέκια, που πουλάνε αλκοόλ στους ανήλικους, για να φτιάχνουμε κεφάλι. Δεν κατάλαβα; Αφού μπορούμε και ψηφίζουμε πλέον από τα 17, γιατί να μην μπορούμε και να πιούμε; Καλό; Βρες επιχείρημα να με αντικρούσεις τώρα, λολ. Η ζωή είναι μικρή και θέλει καλοπέραση. Είδαμε και τους μεγαλύτερους μου το πάλεψαν τόσα χρόνια με πτυχία σε δουλειές που έχασαν μέσα σε μια νύχτα. Είδαμε πως κατάντησαν. Οι τράπεζες φταίνε.
Η Βενεζουέλα είναι όνειρο. Κοινωνία ελεύθερη, σοσιαλιστική που της την πέφτουν όλοι οι ιμπεριαλιστές και το μεγάλο κεφάλαιο, με την προπαγάνδα και τα fake news τους, για να της πάρουν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές. Ακτιβισμός μέχρι τέλους και θα τους δείξουμε τι σημαίνει ελευθερία. θα κατατροπώσουμε τον καπιταλισμό. Θα αλλάξουμε τον κόσμο εμείς. Μαζί με του μετανάστες που έρχονται εδώ, γιατί ψάχνουν μια καλύτερη ζωή.
Ευτυχώς που υπάρχει ο μπαμπάς και η μαμά, που με στηρίζουν στον αγώνα μας. Δεν τους λέω «γέρους μου», γιατί θα μου κόψουν το χαρτζιλίκι»
Χ. Ψ.
ετών 17
