Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Οχτώ ολόκληρους μήνες μετά τις εκλογές, ορκίζεται σήμερα εδώ στην Τσεχία μία κυβέρνηση μειοψηφίας. Συμμετέχει το κόμμα που θριάμβευσε τον Οκτώβριο, το λαϊκιστικό ΑΝΟ του Κροίσου Αντρέι Μπάμπις, και το Σοσιαλιστικό, με τις μικρές εναπομείνασες δυνάμεις του. Οι κομουνιστές θα στηρίξουν τη δικομματική κυβέρνηση χάρη σε κάποια ανταλλάγματα που ζήτησαν και πήραν.
Ωστόσο, μόλις χθες παραιτήθηκε η υπουργός Δικαιοσύνης, δύο μόλις εβδομάδες αφότου ανέλαβε τα καθήκοντά της, και μία ημέρα πριν τη νέα της ορκωμοσία. Η Τατιάνα Μάλα κατηγορείται για λογοκλοπή στην πανεπιστημιακή διατριβή της: προσέθεσε, λένε οι αντιπολιτευόμενοι κεντροδεξιοί επικριτές της, μερικές παραγράφους στο thesis της, χωρίς να τις έχει σε εισαγωγικά και χωρίς να μνημονεύει την πηγή από όπου τις άντλησε.
Η Τατιάνα Μάλα υπέβαλε την παραίτησή της λίγο αφότου έγινε γνωστό το μέγα σκάνδαλο, μολονότι, όπως δήλωσε ανερυθρίαστα, «Δεν υπέπεσα και σε πολύ μεγάλο σφάλμα. Ωστόσο», συνέχισε, «προέχει η σύσταση της νέας κυβέρνησης, που δεν πρέπει να τρωθεί εξαιτίας μου».
Θέλω να θυμίσω εδώ ότι η κυβέρνηση του πρωθυπουργού Μπάμπις είναι η χειρότερη στα χρονικά μετά την πτώση της δικτατορίας: ο ίδιος ο Αντρέι Μπάμπις είναι πρώην κομουνιστής, ενεργό μέλος της τσεχοσλοβακικής KGB, πάμπλουτος από τον καιρό που απολάμβανε τα οφέλη της νομενκλατούρας και νυν μεγιστάνας, αλλά και υπόδικος για υπεξαίρεση κοινοτικών κονδυλίων: μπορεί να μπει φυλακή, δηλαδή.
Ωστόσο η υπουργός Δικαιοσύνης καρατομήθηκε δόξη και τιμή, και τώρα το κυβερνών κόμμα ψάχνει τον αντικαταστάτη της — μέχρι να βρεθεί, τη θέση της θα αναλάβει ο ίδιος ο Μπάμπις.
Αυτά στην Τσεχία.
Στην Ελλάδα, έχουμε τον Καμμένο.
Βέβαια, θα πείτε, στην Ελλάδα έχουμε πρώτα και κύρια τον Τσίπρα. Σωστά. Άλλωστε, και μιας και μιλάμε για πανεπιστήμια και λογοκλοπές, κανείς δεν ξέρει —στην Ελλάδα, στη Βουλγαρία ή οπουδήποτε αλλού— πώς στο καλό ένας άνθρωπος απολύτως αστοιχείωτος σε κάθε τομέα του επιστητού, ένας χάχας που μπορεί να πάει καλεσμένος σε κηδεία και να αρχίσει να γελάει, ένα παιδί που φανερά δεν το 'χει με τις τέχνες και τα γράμματα, πώς διάολο μπόρεσε και έβγαλε το πανεπιστήμιο. Προφανώς και δεν είναι σε θέση να κατανοήσει καν τα μαθήματα της σχολής του, πόσο δε μάλλον να εξεταστεί επιτυχώς σε αυτά. Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να μπει σε κουβέντα — δεν συζητείται. Αλλά, πες, δεν ενδιαφέρει τον Έλληνα ψηφοφόρο αν ο πρωθυπουργός του έκλεψε, αντέγραψε, μετεγγράφη, του χαρίστηκαν, στάθηκε τυχερός, είχε επιφοίτηση του Αγίου και Ζωοποιού Αγίου Πνεύματος που ήρθε κι έκατσε πάνω στην κόλλα του εν είδει περιστεράς (σαν την Περιστέρα Τσίπρα ένα πράγμα) ή ποιος ξέρει τι άλλο μπορεί να έγινε για να πάρει το ρημάδι το χαρτί. «Μαγκιά του», λέει άλλωστε ο Έλληνας ψηφοφόρος. Οκέι. Σωστό. Ό,τι πει ο ψηφοφόρος — η πλειοψηφία μιλάει.
Αλλά και πάλι, ξαναλέω: εδώ, στην Ελλάδα, έχουμε τον Καμμένο. Τον άνθρωπο που μεσημεριάτικα (ή και νύχτα: όποτε κάνει κέφι), δεν εκθέτει εαυτόν με τα αλλοπρόσαλλα, υβριστικά, παραληρητικά tweet του, όπως καλή ώρα το χτεσινό, αλλά την ίδια τη χώρα.
Γιατί δεν αφορά πια τον ίδιο όλο αυτό το αναθεματισμένο πράγμα.
Αν πάω εγώ αύριο στην κεντρική πλατεία εδώ στην Πράγα, στην Πλατεία Βεγκεσλάου, και κατεβάσω το παντελόνι μου, θα γελάνε οι περαστικοί, θα με κάνουν βούκινο στο Facebook, θα γελάσει ο κόσμος — και αυτό. Τέλος. Αν πάει και το κατεβάσει ο υπουργός Αμύνης, την ίδια μέρα θα μας διώξουν από το ΝΑΤΟ και θα βάλουν τη Δημοκρατία του Βανουάτου στη θέση μας — εκείνα τα νησάκια του νοτίου Ειρηνικού με τους καρχαρίες και τα μπαρακούντα, εκεί που ο κόσμος γυρίζει με το βρακί λόγω κλίματος.
Δηλαδή, δεν είναι το ίδιο. Δεν είναι το ίδιο.
Ποτέ δεν ήταν το ίδιο.
Έχουμε πέσει τρομακτικά χαμηλά. Και, ναι, αύριο (που θα φύγουν με το καλό) θα έρθουν επενδύσεις, θα μειωθεί η καταραμένη ανεργία, θα σταματήσουν να φεύγουν με τα πόδια στον ώμο τα πτυχία μας στο εξωτερικό — θα γίνουμε κάπως άνθρωποι. Ναι. Ισχύει.
Αλλά αυτό το άγος πώς θα το ξεπεράσουμε; Έτσι με πέντε δεκάρες παραπάνω; Ή με ένα δισεκατομμύριο παράδες παραπάνω;
Όχι. Αυτό ΔΕΝ ξεπερνιέται. Θα μείνει για πάντα επάνω μας, σαν κακοφορμισμένη ελιά στο δέρμα, να μας ξύνει και να μας φαγουρίζει και να μας τρώει. Και να φαίνεται. Από όλους.
Εν πάση περιπτώσει, και για να κλείσουμε: είναι απίστευτο τι κάνει ο άνθρωπος για να πληρώσει λιγότερο ΕΝΦΙΑ. Απίστευτο, ασυγχώρητο και ολέθριο.
Έχουμε βάλει τον Δόκτορα Πίσσα και τον Καθηγητή Φτερά (για να θυμίσουμε τον Έντγκαρ Άλαν Πόε, μπας και ανέβει κάπως το επίπεδο του παρόντος άρθρου με τα κατακόκκινα από ντροπή μάγουλα) να διοικούν το τρελοκομείο. Τον Δόκτορα Πίσσα και τον Καθηγητή Φτερά.
Καλά ξεμπερδέματα με την Ιστορία.
ΥΓ. Και κάτι ακόμη: πρέπει να είμαστε η μοναδική χώρα παγκοσμίως που προσευχόμαστε ο Αμύνης μας να είναι μεθυσμένος όταν γράφει τα tweet που γράφει, ή να τα γράφει ο γιος του, ή η υπηρέτρια, ή κάποιος περαστικός — και να μην είναι αυτό το πραγματικό του επίπεδο. Η μοναδική χώρα στην ιστορία.
