Του Γιώργου Γεωργαντά*
Στον Τσώρτσιλ αποδίδεται η περίφημη ατάκα «Είναι ανεπίτρεπτο για έναν έφηβο να μην είναι αριστερός. Είναι όμως ανεπίτρεπτο για τον έφηβο, όταν ενηλικιωθεί, να παραμείνει αριστερός». Στον δε Μιτεράν αποδίδεται η πικρή -αλήθεια,- διαπίστωση «Οι Γάλλοι την πρώτη Κυριακή ψηφίζουν με την καρδιά και τη δεύτερη με τη λογική». Ήταν η εποχή που ο μετέπειτα πρόεδρος ως κοινός υποψήφιος της γαλλικής αριστεράς, ελάμβανε ένα σημαντικό προβάδισμα την πρώτη Κυριακή, αλλά στη δεύτερη Κυριακή ερχόταν δεύτερος. Με πρώτο τον υποψήφιο της Γκωλικής παράταξης.
Χρήσιμες πάντα, και ιδιαίτερα σήμερα, οι δύο ρήσεις των δύο σημαντικών πολιτικών ηγετών. Χρήσιμες για να εξηγηθούν σημαντικά ή τουλάχιστον «σημαδιακά» γεγονότα του 20ου αιώνα. Όπως ο Γαλλικός Μάης του '68, που πενήντα έτη μετά, παραμένει περιβεβλημένος τον μύθο, τον ρομαντισμό, την ουτοπία. Το σύνθημα «Δεν ζητάμε πολλά. Τα θέλουμε όλα» παραμένει ανεξίτηλο τουλάχιστον ως λογοτεχνική σύλληψη. Όπως και το σύνθημα «Το σ'αγαπώ, πες το μου με πέτρες», παραμένει ισχυρό ως άκομψο και κυνικά ανέμπνευστο.
Ο «Μάης» είναι χρήσιμος πολλαπλώς. Πενήντα χρόνια είναι αρκετά για να επιτραπεί μια απόπειρα ψυχραιμότερης αντιμετώπισης των γεγονότων. Όπως είναι αρκετά, για απτά διδάγματα ως απόρροια παραλληλισμού με το σήμερα.
Τον Μάη του '68 το Παρίσι και όλη η Γαλλία είχε συγκλονιστεί για μέρες. Τροφοδοτούσε και ετροφοδοτείτο από παράλληλα γεγονότα ανά τον κόσμο: Κρίση των πυραύλων στην Κούβα, πόλεμος του Βιετνάμ, επαναστατικά κινήματα σε όλον τον κόσμο. Οι δρόμοι της γαλλικής πρωτεύουσας και άλλων μεγαλουπόλεων είχαν μετατραπεί σε καθημερινό πεδίο μάχης μεταξύ εξεγερμένων νέων και Αστυνομίας. Για τη λήξη της εξέγερσης όμως δεν επιλέχθηκε από τον πρόεδρο Ντε Γκωλ ούτε η χρήση πυρός ούτε η (εισηγηθείσα) επέμβαση του Στρατού. Χρειάσθηκε απλώς να σηκωθούν οι πολίτες από τον καναπέ. Μια τεράστια συγκέντρωση ανώνυμων πολιτών, ειρηνική και σιωπηλή στο Παρίσι ήταν αρκετή να δείξει ότι αυτοί που «δεν ζητούσαν πολλά, αλλά τα ήθελαν όλα» ήταν πολύ λιγότεροι απ'όσους ήθελαν να συνεχίσουν το δρόμο τους ήρεμοι, δημοκρατικοί, εργαζόμενοι για ένα καλύτερο αύριο.
Στην αυθόρμητη αλλά άκρως καταλυτική συγκέντρωση των ανώνυμων πρωταγωνίσθησαν και έλαβαν μέρος προσωπικότητες που, κάθε άλλο συντηρητικοί ήταν με την έννοια της τοποθέτησης στα Δεξιά του πολιτικού συστήματος. Η περίπτωση του Αντρέ Μαρλώ σαφώς αριστερού και υπουργού Παιδείας ήταν χαρακτηριστική. Ένα μήνα αργότερα, στις πρόωρες εκλογές, ο Ντε Γκωλ πρώτευσε σαρωτικά. Αυτοί που «δεν τα ήθελαν όλα» ήταν απείρως περισσότεροι από όσους τα ήθελαν.
Η αυθόρμητη συγκέντρωση εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών στο Παρίσι, ήταν κάτι σαν τον όρο «σιωπηρά πλειοψηφία», που αγαπούσε να χρησιμοποιεί ο Κωνσταντίνος Καραμανλής για τους Έλληνες πολίτες της μεγάλης φιλελεύθερης Παράταξης. Μια ορολογία που πάντα τον δικαίωνε στην κάλπη. Οι αντιπολιτευτικές δυνάμεις κυριαρχούσαν θορυβωδώς στο πεζοδρόμιο και τις πλατείες, αλλά ο Κωνσταντίνος Καραμανλής κυριαρχούσε στην κάλπη.
Στη Γαλλία του Μάη του '68 δεν ηττήθηκε η αριστερά. Η μετέπειτα κυριαρχία του Φρανσουά Μιτεράν για δύο θητείες (των 7 ετών) είναι έγκυρος μάρτυς. Τον Μάη του '68 ηττήθηκαν όσοι ανέλαβαν να δράσουν εξ ονόματος της Αριστεράς της Γαλλίας. Μιας αριστεράς, σημειωτέον, που δεν πέρασε την κάμινο ενός Εμφυλίου όπως στην Ελλάδα. Τον Μάη του '68 στη Γαλλία δεν νίκησε η Δεξιά. Νίκησε η θέληση της συντριπτικής πλειοψηφίας για ηρεμία, δημιουργικότητα, Δημοκρατία. Νίκησε η πλειοψηφία των πολιτών, που δεν αναγνώριζε σε κανέναν το δικαίωμα να δρα εξ ονόματός της και να επιδιώκει το «δίκαιο της Επανάστασης».
Με έναν επιτρεπτό ιστορικό άλμα ερχόμαστε στα καθ' ημάς. Σε μια χώρα ρημαγμένη από τη χρεοκοπία και την αυστηρή επιτήρηση, εδώ και λίγα χρόνια κάποιοι ανέλαβαν να πουν στην κοινωνία ότι «δεν ζητάνε πολλά, αλλά τα θέλουν όλα». Ποια όλα, όμως, και από ποιους, δεν μπαίνουν στον κόπο να μας εξηγήσουν. Από τη σηματοδότηση της κρίσης και μετά, για κάποιους η βία και η ανομία λειτουργεί περίπου ως χόμπυ! Με άνεση καταστρέφουν καταστήματα, με άνεση καίνε λεωφορεία και τρόλλεϋ, με άνεση εισβάλλουν σε δημόσια κτίρια αλλά και ξένα εδάφη (Πρεσβείες, πρεσβευτικές κατοικίες κ.α. ) καταστρέφοντας τα πάντα, με άνεση ξυλοκοπούν καθηγητές, με άνεση καθιστούν μια ιστορική γειτονιά στο κέντρο της Αθήνας, τα Εξάρχεια, πραγματικό άβατο για όσους δεν γουστάρουν. Κυρίως τα καλόπαιδα τα χαϊδεμένα του απίστευτου όσο και αδιανόητου «Ρουβίκωνα» τείνουν να μετατραπούν σε τουριστική ατραξιόν εξευτελίζοντας θεσμούς και τη χώρα διεθνώς.
Και με την Αστυνομία να τηρεί τη γνωστή «αμυντική στάση», όχι βέβαια εξ αιτίας της φυσικής της ηγεσίας, αλλά των διακριτικών πλην σαφών εντολών της πολιτικής ηγεσίας. (Το ότι ο γιος του Προέδρου της Βουλής υποδέχεται με αγωνιστικές αγκαλιές τον «αδειούχο» Κουφοντίνα, θεωρείται απολύτως φυσικό, αφού όπως είπε ο κύριος Πρόεδρος «εμείς στο σπίτι δεν συζητάμε τέτοια πράγματα»)
Για την εγκαθιδρυμένη πλέον ανομία, έχουν γραφεί και ειπωθεί πολλά. Παρέλκουν άλλες περιγραφές και αναλύσεις. Το ζητούμενο είναι αυτή η πανίσχυρη «σιωπηρά πλειοψηφία». Μια πλειοψηφία που σίγουρα υφίσταται, αλλά για διάφορους λόγους είναι καθηλωμένη στον καναπέ. Είναι η πλειοψηφία που έβαλε τα πράγματα στη θέση τους στον πυρακτωμένο Μάη του '68. Εδώ δύσκολα να κινητοποιηθεί. Χώρια που ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος της προβοκάτσιας από τους γνωστούς «εξπέρ» του είδους. Χώρια που παραμονεύει ο χαρακτηρισμός «Μαύρο Μέτωπο».
Τί απομένει λοιπόν; Αυτή η τεράστια «σιωπηρά πλειοψηφία» να δώσει το παρόν στις επόμενες κάλπες. Και με νηφαλιότητα και αποφασιστικότητα να στείλει ένα ηχηρό αδιαπραγμάτευτο μήνυμα. Μια παραλλαγή του συνθήματος του Μάη : «Δεν ζητάμε πολλά. Θέλουμε αυτά που δικαιούμαστε και μας αναλογούν».
Για μια κανονική Ελλάδα σε μια ευνομούμενη Ευρώπη.
*Ο κ. Γιώργος Γεωργαντάς είναι Βουλευτής Κιλκίς με τη Νέα Δημοκρατία.
