Όταν αυτή η παρέα πήρε την εξουσία, οι βασικοί συντελεστές της «επιτυχίας» θα πρέπει να κάθισαν σε έναν καναπέ και να σκέφτηκαν: «Πρέπει να είμαστε φοβεροί τύποι»! Στην συνέχεια ήταν αρκετό να βγουν από το δωμάτιο και να αρχίσουν να βρίσκουν υποψήφιους υπουργούς. Ξέρετε πόσοι Κοτζιάδες, Βαρουφάκηδες και Τέρενς υπάρχουν; Η συνέχεια; Όπως ακριβώς ξεκίνησαν: Βλέποντας και κάνοντας!
Όταν θα φύγουν, γιατί κάποια στιγμή θα φύγουν, ο ελληνικός λαός θα διαπιστώσει δύο πράγματα: Το μέγεθος της καταστροφής που έχει συντελεστεί και τον βαθμό της δικής του ανικανότητας να βάλει φραγμούς στην εκάστοτε εξουσία και να υπερασπιστεί έτσι τα συμφέροντά του. Κάποτε υπήρχε το 1-1-4. Σήμερα παρακολουθούμε με απάθεια από τον καναπέ του σαλονιού μας έναν υπουργό Παιδείας να ζητάει από το… φοιτητικό Κίνημα να βγάλει έξω από τα Πανεπιστήμια τρομοκράτες και εμπόρους ναρκωτικών. Ο κατήφορος δεν έχει τέλος. Δυστυχώς, είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
Τους αντιμετωπίζουμε λες και έχουμε να κάνουμε με τίποτα κορυφές της διανόησης. Με ανθρώπους που δήθεν έχουν να πουν κάτι. Αλίμονο: Δεν είναι κάτι άλλο από μία παρέα καταληψιών του λυκείου που σε μία περίοδο που η Ιστορία αποφάσισε να κάνει φάρσες, αυτή η παρέα έγινε η αγαπημένη της. Φάρσα! Διότι στο τέλος αυτό θα αποδειχτεί. Πώς αλλιώς μπορεί να αντιμετωπίσει κανείς μία κυβέρνηση που έχει καταντήσει έτσι την χώρα;
Φανταστείτε ένα μέρος στον κόσμο που νεαροί και νεαρές κάνουν μαθήματα επαναστατικής γυμναστικής με επιθέσεις σε βάρος ξένων πρεσβειών. Κι όταν βαριούνται παίρνουν σειρά αστυνομικά τμήματα, πανεπιστήμια ή ακόμη και συμβολαιογραφεία ή εφορίες.
Φανταστείτε μία χώρα που ο υπουργός Παιδείας δίνει μάχη για την κατάργηση των μαθηματικών, της χημείας, των λατινικών, των αρχαίων ελληνικών. Που αγωνίζεται για να ξυπνούν οι μαθητές πιο αργά και κάνει σαν να ανακάλυψε το μυστικό της μάθησης.
Φανταστείτε μία χώρα που η μία μετά από την άλλη οι μεγάλες επιχειρήσεις φεύγουν, για να δώσουν θέση στις επενδύσεις για την… φαρμακευτική κάνναβη.
Φανταστείτε μία χώρα που μία από τις βασικές της οικονομικές δραστηριότητες είναι η Μόρια και η «περίθαλψη» εξαθλιωμένων προσφύγων.
Δεν πουλάμε πνεύμα. Ξέρουμε ότι αυτή η χώρα είναι η Ελλάδα. Αυτό που ξέρουμε ακόμη είναι ότι πολλοί από εμάς νομίζουμε ότι αυτά δεν συμβαίνουν στα αλήθεια, αλλά ένα άλλο παράλληλο σύμπαν. Ότι είναι προϊόντα της φαντασίας μας. Μόνο έτσι μπορούμε να εξηγήσουμε το γεγονός ότι η κοινωνία αυτή δεν αντιδρά, δίδοντας με αυτό τον τρόπο «θάρρος» στην ξετσίπωτη αυτή ομάδα των καταληψιών να συνεχίσει να λειτουργεί όπως και μέχρι σήμερα.
Θα εξακολουθήσουν να είναι γαντζωμένοι στην εξουσία, επειδή το θεωρούν μεγάλη «μαγκιά». Φανταστείτε τους να κάθονται σε μία πολυθρόνα και να λένε: «Τελικά, δεν είμαστε μόνο εμείς μάγκες. Είναι κι αυτοί ολίγιστοι, δεν μπορούν να μας διώξουν».
Θα πει κάποιος ότι σε κάτι τέτοιες φάσεις συμβαίνουν τα σοβαρά ατυχήματα. Εκεί που οι «παίκτες» νομίζουν ότι είναι αήττητοι, επειδή ακριβώς έχουν υπερτιμήσει τον εαυτό τους. Το κακό είναι ότι σε αυτές τις περιπτώσεις το τίμημα το πληρώνει η χώρα και συνήθως αυτό είναι πολύ ακριβό.
Είναι βολικό να περιμένει κανείς από την αντιπολίτευση να κάνει τα πάντα. Αλλά εδώ δεν πρόκειται για ένα θέμα εναλλαγής στην εξουσία. Είναι πολύ πιο σοβαρά τα πράγματα. Και η παρέα αυτή δεν θα φύγει επειδή θα χάσει τις εκλογές. Τις οποίες και φυσικά θα χάσει και με μεγάλη διαφορά, αλλά δεν θα εξαφανιστεί γι'' αυτό τον λόγο από την κεντρική πολιτική σκηνή. Αυτό θα συμβεί μόνο αν σηκώσουν ανάστημα όλοι εκείνοι που της επέτρεψαν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο να είναι εδώ παρούσα. Επειδή πίστεψαν ότι με τον τρόπο αυτόν θα ξέφευγαν από τον ασφυκτικό έλεγχο της Ευρώπης. Αυτή είναι η αλήθεια και όλα τα άλλα είναι για να έχουμε να λέμε.
Τι θα κάνουν τώρα; Θα συνεχίσουν να σφυρίζουν αδιάφορα, σαν να μην συμβαίνει κάτι; Ή θα βγουν ανοικτά και θα ζητήσουν από τον ελληνικό λαό να μπει ένα τέλος σε αυτή την ιλαροτραγωδία;
Αν η ηγεσία του επιχειρηματικού κόσμου δεν βγει και δεν πει ανοικτά τι συμβαίνει, ποιος άλλος μπορεί να το κάνει; Τι πρέπει ακόμη να συμβεί; Να φύγει και η τελευταία εταιρεία από την χώρα; Αν είναι έτσι, κύριοι του ΣΕΒ, κατεβάστε τώρα τις ταμπέλες σας. Κι επιπλέον, δεν μπορείτε πλέον να κρύβεστε από μία λογική ίσων αποστάσεων. Επειδή δεν υπάρχουν πια αποστάσεις. Στο χάος δεν υπάρχουν μέτρα και σταθμά.
Ο πολιτικός κόσμος δεν πρέπει να αφήσει τα ορεινά της Βουλής και τις λέσχες προβληματισμού και να πει ανοικτά τι συμβαίνει; Πότε θα το κάνει; Όταν όλα θα έχουν χαθεί; Όταν θα είμαστε και πάλι μπροστά σε μία εθνική τραγωδία;
Δεν θέλουν τον Κυριάκο! Μεταξύ μας, κανέναν δεν θέλουν. Γι'' αυτό κατέληξαν στον Τσίπρα. Επειδή εκείνη η επιλογή τους βόλευε, καθώς έβγαζε απ' έξω το πλαίσιο των δικών τους ευθυνών. Αλλά εδώ που φτάσαμε, δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια.
Και ξέρετε ποια είναι όλη η αλήθεια; Ο Τσίπρας είναι όντως μάγκας. Τους έφερε όλους βόλτα μια χαρά. Την χώρα όμως δεν θα την θάψει ο Τσίπρας, αλλά αυτοί που τον στήριξαν και θα τον στηρίξουν.
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
