Η αρχή έγινε με τον αντικαπνιστικό νόμο. Ουδείς περίμενε πως η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας θα υλοποιούσε με επιτυχία μιαν πολιτική, που και άλλοι προηγουμένως αποπειράθηκαν να εφαρμόσουν, χωρίς επιτυχία. Όντως, το να κοπεί το κάπνισμα σε δημόσιους χώρους ήταν μια δύσκολη απόφαση. Επειδή ήταν από τα πρώτα μέτρα της νέας κυβέρνησης, είναι ευνόητο πως η αποτυχία στην εφαρμογή του θα ήταν ένα πολιτικό πλήγμα για αυτήν, νωρίς-νωρίς.
Κι όμως οι Ελληνες πειθάρχησαν στην μεγάλη τους πλειοψηφία. Ίσως ήταν τα τσουχτερά πρόστιμα, ίσως ήταν η συνειδητοποίηση, επιτέλους, του πόσο βλάπτει το κάπνισμα αυτούς που είναι δίπλα μας, ίσως ο συνδυασμός και των δύο. Το αποτέλεσμα μετρά και αυτό είναι θετικό.
Με την επιδημία που ενέσκηψε ο πρωθυπουργός λειτούργησε εγκαίρως και με αποφασιστικότητα. Όταν οι πολιτικοί ηγέτες άλλων κρατών αμφιταλαντεύονταν αν θα λάβουν ήπια ή σκληρά μέτρα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε αυτό που τελικά δικαιώθηκε από τις εξελίξεις. Μέσα σε δεκαπέντε ημέρες έλαβε αποφάσεις που κλιμακώνονταν στην αυστηρότητα τους και στην καθολικότητα τους.
Και οι πολίτες και πάλι—πλην κάποιων ανοήτων εξαιρέσεων—πειθάρχησαν. Πού οφείλεται αυτή η υπακοή; Πιθανόν στον φόβο που προκαλούν τα γεγονότα σε Ιταλία, Ισπανία και σε άλλες χώρες αρκετά πιο ανεπτυγμένες από την δική μας. Ισως στο αίσθημα της αυτοσυντήρησης που πάντα έρχεται στην επιφάνεια όταν κινδυνεύει η ζωή μας. Ισως και στον φόβο των αυστηρών κυρώσεων. Ενδεχομένως δε, στον συνδυασμό και των τριών αυτών παραγόντων.
Όμως υπάρχει και κάτι βαθύτερο που συντελεί στην σταδιακή μεταμόρφωση των συνειδήσεων των πολιτών. Η δεκαετής κρίση λειτούργησε αυτοκριτικά και λυτρωτικά για την πλειοψηφία από αυτούς. Αντιλήφθηκαν πως αν δεν θέλουμε να ξαναζήσουμε παρόμοιες στιγμές, οφείλουμε να αλλάξουμε πρώτα τους εαυτούς μας. Και ένα πρώτο επίπεδο αυτής της μεταμόρφωσης είναι η υπακοή στις αποφάσεις της πολιτικής ηγεσίας. Είναι η ελάχιστη συμμετοχή του πολίτη στην νέα μεταμνημονιακή Ελλάδα.
Αλλά και αυτό δεν είναι αρκετό από μόνο του.
Πρέπει να υπάρχει και μια ηγεσία που να εμπνέει. Που να είναι πειστική για την αναγκαιότητα των μέτρων που λαμβάνει. Που να έχει επιλέξει ως συνεργάτες άτομα αξιόπιστα, σοβαρούς επιστήμονες και με ήθος στην εκφορά του λόγου τους. Είναι γνωστό πως οι ηγέτες κρίνονται και από την επιλογή των συνεργατών τους. Και στην προκειμένη περίπτωση ο πρωθυπουργός έκανε τις σωστές επιλογές.
Δεν είναι μόνον οι κ.κ. Τσιόδρας και Χαρδαλιάς, είναι και ο κ.Πιερρακάκης που αθόρυβα ψηφιοποιεί το Ελληνικό Δημόσιο. Ενδεχομένως, μετά την λήξη του συναγερμού να ζούμε σε μια ψηφιοποιημένη Ελλάδα.
Και δεν έχει κλείσει ακόμα χρόνο αυτή η κυβέρνηση στην εξουσία.
Χθες ο πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ, Π.Μαρινάκης, έγραψε ένα πολύ εύστοχο άρθρο, στην ιστοσελίδα του «Πρώτου Θέματος» με τίτλο « η κατάρριψη επτά μύθων». Ένας από τους μύθους που κατέρριψε η κυβέρνηση ήταν και αυτός πως «είναι όλοι ίδιοι». Ισως και αυτό να συντελεί στο γεγονός πως πειθαρχούν οι πολίτες, καθώς διακρίνουν πως τόσο ο πρωθυπουργός όσο και όλη κυβέρνηση του, μέχρι στιγμής, ξεχωρίζουν.
Μιλούν με έναν σύγχρονο λόγο, στραμμένο προς το μέλλον. Μιλούν όχι για γενικές ιδέες και δεν προβάλλουν καλές προθέσεις, αλλά δρούν στοχευμένα, συγκεκριμένα και αποφασιστικά. Αποδεικνύουν με την καθημερινή πρακτική τους πως τελικά δεν είναι όλοι ίδιοι.
Με απλά λόγια, κατόρθωσαν να κινητοποιήσουν έναν κόσμο που ήταν απογοητευμένος και κουρασμένος. Και το μαγικό ραβδάκι που κρατούν στα χέρια τους οι κυβερνώντες είναι δουλειά επί του συγκεκριμένου, δουλειά με αποτέλεσμα, δουλειά με ήθος.
