Αν κάτι είναι εντυπωσιακό στην είδηση ότι τα 2/3 του ελαιόλαδου κατευθύνονται χύμα στην Ιταλία όπου τυποποιούνται για να πωληθούν σε υψηλότερες τιμές (ήταν και το θέμα του Κύριου Άρθρου της χθεσινής «Καθημερινής») είναι ότι αυτή η είδηση μας εντυπωσιάζει ακόμα.
Έχουν περάσει 12 χρόνια από την οικονομική κατάρρευση της χώρας και ακόμα μας εντυπωσιάζουν τα ίδια πράγματα, τα οποία τα συζητάμε με το ίδιο έκπληκτο ύφος.
Παρ'όλα αυτά πιστεύουμε ακόμα και σήμερα ότι αυτό που λείπει από τη χώρα είναι η επιχειρηματική κουλτούρα. Όχι αυτό δεν ισχύει. Είναι ένας μύθος που μας αρέσει να τον αναπαράγουμε για να δικαιολογήσουμε το τρόπο που παράγουμε και εμπορευόμαστε τα ελληνικά προϊόντα.
Δεν είναι λιγότερο επαρκείς επιχειρηματίες από τους παραγωγούς κρασιού οι ελαιοπαραγωγοί.
Απλώς, δεν έχουν κανένα λόγο να κάνουν διαφορετικά τη δουλειά. Δεν έχουν λόγο να λειτουργήσουν διαφορετικά.
Δείτε.
Η καλλιέργεια της ελιάς είναι σχετικά εύκολη. Γίνεται και από την...Αθήνα. Ο ελαιοκαλλιεργητής μπορεί να έχει τα ελαιόδεντρα του από την οικογένειά του και να ζει και να εργάζεται στο δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα οπουδήποτε στην Ελλάδα. Θα μαζέψει τις ελιές, θα βγάλει το λάδι, θα κρατήσει το δικό του και το υπόλοιπο θα το πουλήσει στον Ιταλό χονδρέμπορα.
Εάν το επιτρέπει η θέση του ελαιώνα του, μπορεί να έχει χτίσει μέσα σε αυτόν Rooms to Let τα οποία θα τα φροντίζει η μητέρα του που έχει μείνει στο χωριό ή ο ίδιος κατά τη διάρκεια της θερινής του άδειας. Κι αν μάλιστα ο ελαιώνας βγαίνει στην παραλία θα βάλει και μερικές ξαπλώστρες και θα εκμεταλλεύεται κι αυτός τον αιγιαλό όπως κάνουν όλοι δηλαδή.
Έτσι μαζεύει ένα καλό έξτρα μηνιαίο εισόδημα, συχνά διόλου ευκαταφρόνητο. Χωρίς ιδιαίτερο κόπο, χωρίς να έχει επενδύσει ένα ευρώ.
Γιατί λοιπόν να μπει στη διαδικασία να το κάνει αλλιώς; Γιατί να φροντίσει να συνεταιριστεί, να βρει μια σύμβουλο επικοινωνίας να φτιάξει μια ταυτότητα του προϊόντος του, με μια σύγχρονη συσκευασία και μετά να αναζητήσει το δρόμο του στις αγορές;
Ειλικρινά όμως, γιατί παριστάνουμε τους έκπληκτους αφού αυτή είναι η δομή της ελληνικής οικονομίας;
Αφού οι συμπολίτες μας κερδίζουν ένα σεβαστό έξτρα εισόδημα με αυτό τον τρόπο γιατί έχουμε την αξίωση να μπουν σε άλλες διαδικασίες;
Έχουν περάσει 12 χρόνια. Κι ακόμα παριστάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει σε αυτή τη χώρα, ακόμα μας εκπλήσσει η αρχαϊκή δομή της οικονομίας της.
Έχουμε αρχίσει να πιστεύουμε ότι ο σχολιασμός μιας οικονομικής δραστηριότητας που δεν θα αλλάξει ποτέ στη βάση του μεταρρυθμιστικού αιτήματος έχει γίνει κι αυτό ένα επικερδές επάγγελμα.
Επάγγελμα μεταρρυθμιστής που ξιφουλκεί με μια αρχαϊκή οικονομία που δεν θα αλλάξει ποτέ.
Και έτσι είμαστε όλοι ευχαριστημένοι.
