Του Νίκου Ρίζου
Αναρωτιέται ο λαός… Η τουλάχιστον η πλειοψηφία του λαού… Μα δεν υπάρχει καμία δύναμη να ρίξει αυτή την γελοιότητα η οποία υποτίθεται ότι κυβερνά αυτό τον τόπο; Αυτό τον λαό; Τι είδους λοβοτομή υπέστησαν αυτοί οι 153 ιδεολόγοι και ευκαιριακοί συγκυβερνώντας βουλευτές που ανέχονται τα μη ανεκτά… Τόσο ισχυρό είναι το κίνητρο της βουλευτικής αποζημίωσης που να εκμηδενίζει την ιδεολογική τους συνείδηση… Τόσο πολύ; Τόσο χαμηλά έρπει πλέον η αριστερή σκέψη και ο κάποτε επαναστατικός προβληματισμός ώστε να προσπερνά χωρίς τύψεις το δράμα ενός ολόκληρου λαού; Γιατί μην μου πείτε… Δεν μπορεί να μην βλέπουν αυτό που γίνεται έξω από τα στενά κομματικά τους σαλόνια…
Εκεί έξω όλοι περιμένουν…Κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς… Ωστόσο, όλοι περιμένουν… Περιμένουν να γίνει κάτι σε αυτή την χώρα… Κάτι που θα ταρακουνήσει, θα αφυπνίσει, θα σοκάρει, ενδεχομένως θα κινητοποιήσει δυνάμεις από αυτές που βρίσκονται πάντα κρυμμένες στις αθέατες πλευρές του Έλληνα… Λανθάνουσες δυνάμεις που εμφανίζονται μόνο όταν αυτός ο τόπος δοκιμάζει την μοίρα του…Απίστευτες αρετές που έρχονται από το πουθενά, μέσα από μία μυστηριώδη χειμερία νάρκη… Όλοι , λοιπόν, περιμένουν να γίνει κάτι… Και αυτό το κάτι δεν έχει να κάνει τόσο με τις πολιτικές εξελίξεις – οι οποίες παραμένουν οκνηρά σκόπιμες και εξαιρετικά ατελέσφορες – όσο με υπερφυσικές ελπίδες… Εξωγήινες προσδοκίες… Κάποιος να μας σώσει…Κάποιος να μας βγάλει από τον πάτο του πηγαδιού όπου μας έριξαν… Χωρίς κανείς να μπορεί να προσδιορίσει με ακρίβεια την μεσσιανική μορφή που έχει αυτή η ελπίδα…
Όλες οι προσδοκίες αυτού του λαού έπαψαν πλέον να στηρίζονται σε πρόσωπα ικανά να τον καθοδηγήσουν… Τα πρόσωπα κουρασμένα σχεδόν όλα… Ανίκανα να αντιμετωπίσουν την κρίση… Να εμπνεύσουν τον λαό… Να τον επαναφέρουν σε ένα στοιχειωδώς ανεκτό σύστημα λειτουργίας της κοινωνίας στην οποία ζουν…Κρίση ηγεσιών… Το είπαμε και το ξαναπάμε… Και από την άλλη το τραγικότερο… Κανείς δεν έβαλε μυαλό…Κανένας δεν κατάλαβε τους λόγους για τους οποίους φτάσαμε εδώ που φτάσαμε…
Οι πολιτικοί σκέφτονται, συμπεριφέρονται και ενεργούν όπως και παλαιότερα… Οι πολίτες το ίδιο… Σαν να μην συνέβη τίποτα… Σαν να ήταν η κρίση μία μπόρα που πέρασε… Και όλα αυτά όχι ενόσω αυτή η κρίση βρίσκεται σε λήθη αλλά – αντίθετα – σε μία επικίνδυνη τροχιά εξέλιξης… Όχι μόνο δεν πέρασε , αλλά, για πολλούς, ακόμα δεν ήλθε…
Πού είναι λοιπόν η αφύπνιση του λαού που είναι και το πρώτο μέλημα μιας κυβέρνησης που ευελπιστεί να εμπνεύσει…
Πού είναι οι καινούργιοι σχεδιασμοί που θα μας οδηγήσουν όλους να δούμε τις παραγωγικές περπατησιές μας με άλλο μάτι… Πιο εθνικό… Πιο πατριωτικό… Και λιγότερο μοιρολατρικό…Που είναι όλα αυτά;
Λένε πως τις λύσεις στα πολιτικά προβλήματα των χωρών τις δίνει ο λαός… Ποιες λύσεις όμως είναι σε θέση να επιβάλει αυτός ο λαός όταν κουρνιασμένος στο καβούκι της οργής του ακόμη αναλογίζεται για ποιο λόγο εμπιστεύτηκε ανίκανους ανθρώπους για να τον κυβερνήσουν … Και φυσικά, όπως συμβαίνει σε κάθε πολιτικό κύκλο που διαγράφει η ελληνική ιστορία φαίνεται ότι δειλά δειλά στρέφεται σε άλλη κατεύθυνση… Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, νέος και αδοκίμαστες πολιτικός και αυτός, δημοσκοπικα κερδίζει έδαφος… Το ζητούμενο από τον λαό δεν είναι όμως αυτό… Το ζητούμενο είναι να του εμπνεύσει εμπιστοσύνη και όχι μόνο ελπίδα … Γιατί από ελπίδα αυτός ο λαός είναι χιλιοκαμένος…
Το να ονειρεύεσαι και να ελπίζεις έξω από την πραγματικότητα της ζωής είναι μία έμφυτη αναζήτηση… Η διακριτή διαφορά ονείρου και πραγματικότητας είναι το αλάτι της ζωής… Το όνειρο γαληνεύει τα άγχη και προωθεί την αισιοδοξία… Αυτός ο λαός δεν τα πάει καλά με την πραγματικότητα… Τη βιώνει καθημερινά και είναι μία σκέτη κατάθλιψη… Γιατί; Είναι τα όνειρα του το ίδιο καταθλιπτικά και αυτά; Το ίδιο στενάχωρα; Όχι βέβαια… Είναι γνωστό ότι η απελπισία της καθημερινότητας εξισορροπείται στον ψυχισμό του ανθρώπου με χαλαρές φαντασιώσεις… Με αισιόδοξες προσεγγίσεις… Δηλαδή με όμορφα όνειρα… Και αυτά τα όμορφα όνειρα δίνουν φρεσκάδα και ελπίδα που αναζωογονούν τον άνθρωπο…
Φτάνει όμως αυτό; Μπορούμε να ζούμε μονίμως μέσα σε ένα ονειρικό και ελπιδοφόρο συννεφάκι; Όποιος και αν είναι ο μελλοντικός ηγέτης έχει ιερή πλέον και όχι ευκαιριακή υποχρέωση να δώσει λύσεις και όχι όνειρα και ελπίδα. Τελεία και παύλα…
